Trivium - Vengeance Falls (Roadrunner Records)

Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια ρε γαμώτο από τη μέρα πού σας ανακάλυψα? Μπράβο μωρέ. Κι εγώ πού αγχώθηκα, όντας πιτσιρικάς τότε, πώς είστε συγκρότημα του ενός δίσκου! Κοίτα όμως πού με τα πολλά φτάσατε στον 6^ο δίσκο! Μία από τις μπάντες πού δυστυχώς έπεσαν στην κατηγορία του love it or hate it, όπως πολλές ακόμα (αμερικάνικες κυρίως) μπάντες, είναι και οι Trivium! Μία μπάντα πού μπορεί να έμπλεξε με το metalcore, και ακόμα να μπλέκει, αλλά δεν παύει να δείχνει πώς οι καταβολές της είναι heavy/thrash.

Από το “Brave This Storm” κιόλας, πού ανοίγει το δίσκο, οι κιθάρες των Heafy και Beaulieau, παίρνουν φωτιά! Και το πρόβλημα είναι πώς δε σταματάνε εκεί. Καθ’όλη τη διάρκεια του “Vengeance Falls”, και στα 10 κομμάτια (συν 3 bonus), υπάρχει μπόλικο υλικό για μελέτη.

Μελωδίες, εκπληκτικά κιθαριστικά μέρη, growls και γενικά ένα feeling σαφώς πιο heavy από το πιο  αδιάφορο “In Waves”. Παρ’όλα αυτά, τα λουλουδίστικα ρεφρέν (ξέρετε τι και ποια εννοώ) πρέπει να κοπούν! Και μάλιστα ΑΜΕΣΑ. Με τέτοια παραγωγή και τέτοια κοφτά riffs, θέλω βία…θέλω να πιάνω κεφάλια και να τα κοπανάω στον τοίχο, μέχρι να ματώσει ο τοίχος! Δε θέλω να πάρω αγκαλιά το μαξιλάρι μου και να κοιτάω έξω από το παράθυρο μονόκερους και ουράνια τόξα! Γιατί απλά δεν υπάρχουν!

Οι πολύ φίλοι της μπάντας πιστεύω θα το εκτιμήσουν σα δίσκο! Από κει κι έπειτα γι’αυτούς πού γνωρίζουν κάποια βασικά για τη μπάντα, ο δίσκος έχει τις κιθάρες πού μας ξετρέλαναν στο “Shogun”, αλλά έχει και τις μελωδίες του metalcore-ειδούς “In Waves”, πού δε μας ξετρέλαναν. Γενικώς οι Trivium δείχνουν πώς ακόμα ψάχνουν να βρούνε μια ταυτότητα, γιατί ενώ υπάρχει το ταλέντο, υπάρχουν οι σωστές επιρροές και καταβολές, συνεχίζουν να τα μπερδεύουν λίγο λες και είναι γκόμενες σε salad bar! Τι σκατά, 6 δίσκους μετά, ακόμα δεν έχουν αποφασίσει?!?!

Δε γαμιέται, το “Vengeance Falls” άμα το αντιμετωπίσουμε ως έναν δίσκο μόνο του, χωρίς να ελπίζουμε να ακουστεί σαν κάποιο “Shogun” ή “Ascendancy”, είναι αρκετά ικανοποιητικός έως καλός. Έχει τα κομμάτια πού θα σου μείνουν στο μυαλό, τα κομμάτια πού θα θες να σπάσεις τα προαναφερθέντα κεφάλια, τα κομμάτια πού θα σε κάνουν να τρέξεις και να σκαρφαλώσεις για κοπάνημα, μέχρι και στο λαμπάκι του ψυγείου! Έχει δύναμη και πάθος πού μπορούν να σε κυριεύσουν, απαραίτητα στοιχεία για τέτοιες μπάντες. Και ίσως να είναι τελικά αυτά τα οποία σε κερδίζουν. Γιατί δε νομίζω να περιμένεις έναν δίσκο πού από την αρχή μέχρι το τέλος θα είναι άψογος…σπάνιες αυτές οι περιπτώσεις (υπαρκτές όμως).
Όπως μπορείτε να καταλάβετε ακόμα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, ότι δεν είναι μια συνέχεια του “In Waves”, αλλά είναι ένας δίσκος με δικό του χαρακτήρα, ένας δίσκος πού μου έδωσε τον ενθουσιασμό των 2-3 πρώτων δίσκων. Αλλά δεν. Δε με έπεισα. Είναι ένας δίσκος με μάλλον ξεχασμένα riff και μελωδίες από τις 2 προηγούμενες δουλειές πού απλά δουλεύτηκε καλά και σωστά, ώστε να μας ρίξει στάχτη και λεμόνι στα μάτια! Ένας δίσκος πού τα κομμάτια κινούνται στα 4 λεπτά, με εξαίρεση την πιο “prog” στιγμή του δίσκου, στο “Wake (The End Is High)”, το οποίο κινείται στα 6 λεπτά, και να περιέχει ίσως τις πιο όμορφες και συνάμα συναισθηματικές μελωδίες πού έχει γράψει η μπάντα. Ενώ ενδιαφέρον, σαν επιλογές, προκαλούν και οι διασκευές σε “Skulls...We Are 138” των Misfits και “Losing My Religion” των R.E.M.! από κει κι έπειτα, μόνο για πολύ φίλους του συγκροτήματος και φανατικούς του είδους…εκτός και αν βρείτε τρόπο να βγάλετε τα καθαρά vocals από το κάθε τραγούδι!

Food for thought: Άμα φύγουν οι Trivium από τη RoadRunnner Records λέτε να δούμε προκοπή?

Βαθμολογία: 65/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς