Gris - À L'Âme Enflammée, L'Âme Constellée... (Serpulchral Productions)

Υπάρχει κάτι που να σε κάνει να θέλεις να είσαι  μόνος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Αυτό το “κάτι”, μπορεί να φαίνεται τόσο απλό για τους άλλους, και όμως να είναι κάτι τόσο “ωραίο” και πολύπλοκο για εσένα. Ένα “μέρος”  που δε σε ακούει κανείς, εκεί που όλα τα άσχημα και τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν.
Αυτό το συναίσθημα που σε πιάνει και θες να σηκωθείς και να φύγεις. Να παρατήσεις τους πάντες και τα πάντα. Να μην πεις το που πας, να μη δώσεις σε κανέναν λογαριασμό για το πότε θα γυρίσεις και αν θα γυρίσεις. Εκεί που λες εκείνο το ψυχρό και απότομο “άντε γαμηθείτε!”.  Που δε θες κανένας να έρθει και με εκείνο τον γελοίο χτύπημα στην πλάτη και το βλαμμένο χαμόγελο να κάτσει δίπλα σου. Όχι δε το θες, γιατί κουράστηκες να το βλέπεις και να το αισθάνεσαι. Γιατί το σιχάθηκες.

Αυτό το “κάτι”, που σου ανέφερα παραπάνω είναι μερικές μπάντες. Μπάντες που τις έχω συνδέσει με τέτοια αντικοινωνική κατάσταση. Που μόνο αυτές και το μουσικό υλικό τους ήξεραν πως θα με “παρηγορήσουν” και θα με ταξιδέψουν ταυτόχρονα κάπου όπου ήθελα να είμαι ο μοναδικός κάτοικος.
Ένα από αυτά τα συγκροτήματα είναι οι Καναδοί Gris (πρώην Niflheim).
Είναι από τις λίγες μπάντες που παίζουν black metal με έναν καθαρά δικό τους τρόπο. Δε ξέρω αν πρέπει να το ονομάσω depressive.  Πάντως η μουσική τους προσφέρει μια εξαιρετική μελαγχολία αλλά και ταυτόχρονα σε κρατάει σε μια νηφάλια κατάσταση.
Η μουσική τους είναι αυτό το εύστοχο σχόλιο που διάβασα γι’αυτούς:  Balance between depression and joy.
Και τα δύο τους άλμπουμ καταφέρνουν να σε παρασύρουν και με την καλή αλλά και με την αρνητική έννοια. Σου αρέσει ο τρόπος που παίζουν. Σε ταξιδεύει. Το ταξίδι όμως αυτό μπορεί να είναι μελαγχολικό-καταθλιπτικό ή ήρεμο και χαλαρό.
Μπορούν και δένουν πολύ ωραία το συναίσθημα που θέλουν να εκφράσουν μέσω της μουσικής τους, με αποκορύφωμα τα φωνητικά τους τα οποία δεν είναι άλλα από “κραυγές”, που παραπέμπουν σε πλήρη απαισιοδοξία. Σαπίλα. Αποσύνθεση.
 Δε γνωρίζω αν έχεις τα κουράγια να αντέξεις τα άλμπουμ τους. Μπορεί να μπορείς να αντέξεις την όλη ατμόσφαιρα. Μπορεί πάλι να αναζητάς τη συγκεκριμένη κατάσταση που σου ανέφερα στην αρχή.
Το νέο άλμπουμ, χωρίζεται σε δύο μέρη και η συνολική του διάρκεια είναι μία ώρα και δέκα κάτι λεπτά.
Το εξώφυλλο αν σε κάποιον που δε ξέρει τι εστί Gris θα τον παραπέμψει σε πιο brutal σκέψεις, να του πω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, το εξώφυλλο είναι ιδιαίτερα πετυχημένο για το κλίμα που επικρατεί κατά τη διάρκεια της ακρόασης.
Να σου πω τίτλο; Αν ξέρεις Γαλλικά θα καταλάβεις τότε, σε τι άτομα αναφέρεται η συγκεκριμένη δουλειά. Αν δε ξέρεις  (γαλλικά), άστο, να υπάρχει μόνο.
Αυτό που μου αρέσει, είναι ότι υπάρχει συμμετοχή κλασσικών οργάνων πλην των συνηθισμένων για ένα συγκρότημα. Υπάρχει βιολί και τσέλο. Και, όχι από guest οργανοπαίχτες, αλλά τα ίδια μέλη της μπάντας (Neptune και Icare)!
Μέσα σε όλη την ακρόασή μου, όλα τα κομμάτια με καθήλωσαν με τον τρόπο τους. Περισσότερο όμως μπορώ να πω πως το τελευταίο κομμάτι του πρώτου cd, με τίτλο Dil, ήταν αυτό που με κράτησε την περισσότερη ώρα.  Μέσα σε αυτά τα οχτώ παρά δέκα δεύτερα λεπτά, η μελαγχολία είναι “ζωγραφισμένη”. Μόνο μελαγχολικά αισθήματα δημιουργούνται μέσα σου. Νιώθεις πως θέλεις να ξεσπάσεις, πως θέλεις να ξεφύγεις από αυτό. Οι Gris είναι εκεί για να στο δώσουν απλόχερα. Εκεί που νιώθεις έτσι, κραυγές, ηχούν υπό τη συνοδεία ΠΑΛΙ τις μελαγχολικογλυκιάς μουσικής. Εντάξει, πόσο έπος; ΠΟΣΟ; Τα λόγια λιγοστεύουν σε κάτι τέτοιες καταστάσεις.
Οι δύο αυτοί τύποι του Κεμπέκ, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν δύο άλμπουμ, και τα δύο, είναι για σεμινάριο (ειδικά το Il Était une Forêt...).


À l'âme enflammée, l'äme constellée... .

                                                                                                         ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 94/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης