Animals As Leaders - The Joy of Motion (Sumerian Records)

Είναι στιγμές….ώπα Ρέμος, όχι όχι…Είναι μέρες λοιπόν, πού κάθομαι και σκέφτομαι πώς υπάρχουν κάτι μουσικά μυαλά εκεί έξω, πού σε κάνουν και αναρωτιέσαι το τι άλλο μπορεί να γράψουν ή να παίξουν ή γενικότερα με ποιον καινούριο τρόπο θα σε αφήσουν να κλωτσάς το σαγόνι σου! Σκέφτομαι επίσης, πώς πολλά πράγματα πού σήμερα τα λέμε καινοτομία, εξέλιξη, μουσική μαγεία, σε 10 χρόνια θα το λέμε old-school, παλιαντζούρα, πού-το-θυμήθηκες-αυτό, και άλλα τέτοια καλούδια. Σωστά?

Tuomas Holopainen - The Life And Times Of Scrooge (Nuclear Blast Records)

Μια φράση χωράει γι’αυτό που άκουσα.

“ΤΙ ΕΓΡΑΨΕΣ ΡΕ ΚΑΡΓΙΟΛΗ;;”.


Μετά από αυτή την ακρόαση, θέλει δε θέλει κάποιος, θα αρπάξει την ευκαιρία για να επισκευτεί το κοντινότερο βιβλιοπωλείο (ή θα το βρει σε pdf για όσους δεν αναγνωρίζουν την αξία του βιβλίου), για να αγοράσει και να διαβάσει το “Ο Βίος Και Η Πολιτεία Του Σκρουτζ Μακ Ντακ” του Don Rosa. Και αναφέρομαι στο γνωστό τσιγκόυνικο παπί που όλοι αγαπήσαμε (τουλάχιστον οι περισσότεροί μας), και ειδικότερα στην δεξιοτεχνία του στο να μη δίνει δεκάρα (και εννοώ την κυριολεκτική έννοια της δεκάρας) στον ανηψιό του Ντόναλντ, και τα ασταμάτητά του μακροβούτια στα χρήματά του μέσα στο θησαυροφυλάκιό του.

Edguy - Space Police - Defenders Of The Crown (Nuclear Blast Records)

“Are they back or not?” Αυτό είναι το ερώτημα που προκύπτει τα τελευταία 8 χρόνια, κάθε φορά πού ακούω νέο δίσκο των Γερμανών Edguy. Και είναι δύσκολη η απάντηση, καθώς ο αγαπητός (σε πολλές) Tobias Sammet, μας έχει λίγο μπερδέψει, μιας και κατάφερε να φέρει και τα 2 του “παιδιά”, στο ίδιο ύφος. Τι τον πείραζε να συνεχίσει να παίζει με τους Avantasia όπως με τα “Metal Opera”? Τι τον πείραζε να συνεχίσει να παίζει με τους Edguy όπως με το Hellfire Club? Φάνηκε πώς μετά, απλά έγραφε τραγούδια ασταμάτητα και έπαιζε αμπεμπαμπλομ και τα μοίραζε στις μπάντες.

Iron Savior - Rise Of The Hero (AFM Records)

Οι Γερμανοί ξανάρχονται, ξανάρθαν βασικά και βίασαν, αλλά αυτό αφορά την πολιτική. Αν και τώρα πού έκανα την απόπειρα χρήσης του εγκεφάλου μου, βλέπω πώς βιάζουν και στη μουσική. Η μεγάλη οικογένεια, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ, συνεχίζει να κυριαρχεί στο χώρο του heavy/power. Οι Helloween βρήκαν τον τρόπο να κερδίσουν οπαδούς πού κάποια στιγμή έχασαν, κυκλοφορώντας συνεχόμενα καλές δουλειές. Οι Blind Guardian εμφανίζονται ανά Μουντιάλ και σαρώνουν, με εξαίρεση το “A Twist In The Myth” πού απλά δεν….οι Gamma Ray κυκλοφόρησαν δίσκο για τον οποίο μιλήσαμε πριν από καμιά εβδομάδα και τολμώ να πω πώς ίσως να  τα πήγαν καλύτερα από αυτό πού νόμιζα…..

Aasgard - Caedes Cruenta - Pervenit Nobis Regnum Dei (Split) (Satanic Records)

 Ένα από τα δυνατότερα Ελληνικά split για το συγκεκριμένο διάστημα, είναι αυτό των Aasgard με τους Caedes Cruenta.
Μπάντες τέρατα για εμένα προσωπικά, αφού προσφέρουν ατόφιο βλάσφημο black metal. Δε μιλάμε για δήθεν κακίες, ή για εφέ. Τα παιδιά (και από τις δύο μπάντες) έχουν υλικό που εκτελεί.
Οι Caedes Cruenta, για τους οποίους τρέφω τρομακτική εκτίμηση, βρίσκονται στη σκηνή από το 2003. Το υλικό τους περιλαμβάνει δύο demo δύο split (με το συγκεκριμένο που θα σου γράψω μέσα) και  το ασταμάτητο ΣΚΙΕΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ως ολοκληρωμένη κυκλοφορία. Αν δεν έχεις ακούσει την ολοκληρωμένη δουλειά σους, τότε να σου πω πως έχεις κάνει ένα από τα μεγαλύτερα λάθη. Το ΣΚΙΕΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ, είναι ένα άλμπουμ βγαλμένο από τα άδυτα. Εξαιρετικά σκοτεινό, ιδιαίτερα επιθετικό με τα φωνητικά να σκορπάνε θάνατο (να προσθέσω πως αν δε το έχεις ακούσει, δώσε βάση στα Religion Of Blasphemy και στο ομώνυμο).

Gamma Ray - Empire Of The Undead (earMUSIC)

Είναι δύσκολο και άσχημο να απογοητεύεσαι από μπάντα πού γουστάρεις πραγματικά. Είναι η στιγμή πού ξέρεις πώς όσο και να προσπαθείς να χαϊδέψεις τα δικά σου αυτιά, δε μπορείς παρά να καταλάβεις πώς η μπάντα πρέπει σιγά σιγά να κάνει στην άκρη.

Η νέα χιλιετία, βρήκε τους Gamma Ray να κοντράρονται στα ίσα με τους Helloween και σε σημεία να τους αφήνουν πίσω. Αλλά έτσι τους βρήκε…μετά ακολούθησε η πτώση, η κατηφόρα, ο Καιάδας (σ.σ.: είναι και της μόδας). Σε κάθε δίσκο από το “Majestic” και μετά, βρίσκω όλο και λιγότερα κομμάτια να με ενθουσιάζουν και να τα αποκαλώ Gamma Ray anthems! Ίσως με αποκορύφωμα το “To The Metal” και ο αποκλεισμός του ΠΑΟΚ από την CSKA Μόσχας, να ήταν οι 2 μεγαλυτερες απογοητεύσεις μου για το έτος του 2010.

Sonata Arctica - Pariah's Child (Nuclear Blast Records)

Χριστουγεννιάτικα metal τραγούδια έχουν δικαίωμα να βγάζουν μόνο οι Trans Siberian Orchestra!! Είναι δικαίωμα πού το έχουν κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια. Δε μπορεί να μου έρχονται οι Sonata Arctica και να μου βγάζουν λίγο πριν το Πάσχα, χριστουγεννιάτικο δίσκο!! Γιατί ακούγοντάς το, μόνο το ηλίθιο χριστουγεννιάτικο feeling μου πέρασαν για κάποιο λόγο.

Όσο και να μας φάγανε την ψυχή, για δίσκο back to the roots, άλλο τόσο θα τους γυρίσω ξανά την πλάτη. Μπορεί στα δικά μου αυτιά, οι Sonata Arctica να αξίζουν για τους 3 πρώτους δίσκους, αλλά δε μπορώ να πω ότι και στις μετέπειτα πίπες πού έβγαλαν, δεν υπήρχαν 3-4 καλά τραγουδάκια. Στο “Pariah’s Child” ίδρωσα πολύ για να βρω αυτά τα 3-4.

 Το γεγονός ότι εμφανίστηκε το παλιό και ωραίο logo και το γεγονός πώς φαγωθήκατε με το λύκο στο εξώφυλλο, εμένα, αυτά τα 2 γεγονότα, δε μου έδωσαν ελπίδες για επιστροφή στον παλιό ήχο. Αντιθέτως, το έργο το έχω ξαναδεί από άλλες τόσες μπάντες πριν από τους Sonata Arctica…ήξερα πώς θα μιλούσα σήμερα για μια μπαρούφα τόνων…δεν ήξερα μόνο το αν θα ήταν μεγατόνων (σ.σ.: πού τελικά είναι!).

Δεν πειράζει, καλώς ή κακώς, σας αρέσει ή όχι, σεξιστικό ή μη, οι Φινλανδοί έπιασαν το νόημα. Θέλουν hit-άκια για κορίτσια. Γιατί μετά τον Jon Bon Sammet, έχουμε και τον Jon Bon Kakko. Γιατί ο πρώτος πριν από σχεδόν 6 χρόνια με κάτι “Lost In Space” και τα συναφή τραγουδάκια, κέρδισε το δικαίωμα να τον λέω …Εσύ αγαπητέ Kakko (σ.σ.: αν ξυρίσει και το κεφάλι θα μπορεί να μοιάζει και με το μουσάκι στον αντίστοιχο κεφτεδοδιαιτητή), έδωσες τα δείγματα νωρίτερα, αλλά πλέον το απογείωσες.

Στους Sonata Arctica στράφηκα κάποτε για τις ταχύτητες, τις power METAL μελωδίες, και τα δικασίδια τύπου Jorg Michael. Πλέον το pop/rock υφάκι, μου προκαλεί παγερή αδιαφορία. Γιατί δυστυχώς ο δίσκος δεν έχει απλά πινελιές pop/rock, αλλά ολόκληρο ρολό 12” έχει περάσει από πάνω. Και είναι κρίμα γιατί από το ξεκίνημά τους, αντιμετωπίστηκαν από τον κόσμο ως μια κόπια των Stratovarius και από τότε προσπαθούν να βρούνε την ταυτότητά τους. Δυστυχώς αν τελικά αυτή είναι η ταυτότητα πού έψαχναν, τότε καλύτερα να κυκλοφορούν μόνο με διαβατήριο!

Εγώ προσωπικά προσπερνάω, και αφήνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου τους Sonata Arctica μέχρι το "Winterheart’s Guild".

Καλό είναι όσοι σκαλώσατε για το αν αξίζει να ακούσετε το δίσκο, εγώ λέω να τον ακούσετε, να βρείτε τα μικρά ψήγματα παλιών καλών Sonata Arctica, στα “Running Lights” και “Take One Breath”, καθώς και στο πιο Avantasia-style “X Marks The Spot”, και μετά να ακούσετε καλύτερα καμιά Βανδή, από τον υπόλοιπο δίσκο.

Υ.Γ.: επειδή είμαι παιδί των musical θα σας πω να ρίξετε και μια αυτιά στο “Larger Than Life”, όχι δεν είναι Backstreet Boys, αν και φέρνει πολύ Nightwish στο “Scaretale” σε κάποια σημεία.

Βαθμολογία: 38/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς