Subsignal - Paraíso (Golden Core Records)

Αν μου έλεγαν να βρω ένα δίσκο, έστω για αυτήν την περίοδο (πρέπει να σταματήσω να μιλάω για περίοδο κάθε φορά!), πού να μ’ηρεμεί, να με ταξιδεύει, να με κάνει να θέλω να ερωτευτώ (φύγε ρε από δω) και γενικά να μου μεταφέρει μια λάμψη και μια ευγένεια μέσα μου, τότε θα σου έλεγα απλά Subsignal!

Μέσα από τις στάχτες των αγαπημένων Sieges Even, αλλά και τους τρομερούς Dreamscape, αναδύθηκαν το 2007 οι Subsignal, οι οποίοι με αργά και σταθερά ανοδικά βήματα, μας δίνουν ότι μας έλειπε από την ώρα πού διαλύθηκαν οι Sieges Even. Ασταμάτητες και εθιστικές μελωδίες, συντροφιά μ’ένα απορρέον (σ.σ.: έλα μαλάκα παραδέξου το, για γκόμενα πήγες θετική κατεύθυνση!) συναίσθημα πού καλύπτει όλα τα προαναφερθέντα. Το “Paraíso” είναι από μόνο του αυτό πού λέει το όνομα.

Σκέψου τον εαυτό σου σε έναν επουράνιο παράδεισο, δίπλα από έναν καταρράκτη να αναπνέεις τον καθαρό αέρα, να βλέπεις δίπλα σου να απλώνεται η φύση, παρακάτω ο Αδάμ να δέρνει την Εύα για την απαράδεκτη μηλόπιτα πού έφτιαξε, παραπέρα όλοι όσοι έχουν φύγει από τον κόσμο και εκτίμησες, να είναι μαζί σε μια μεγάλη παρέα και να τα πίνουν, ενώ εσύ ξαναγυρνάς το βλέμμα σου στον Αδάμ πού τα βρήκε με την Εύα και τώρα της αλλάζει τα φώτα, πίσω από κάτι θάμνους!

Ο τρίτος δίσκος των Γερμανών Subsignal, έχει σκοπό να σε μεταφέρει σε μια άλλη πραγματικότητα, πού δε σε απασχολεί τίποτα και κανένας. Και το σκοπό αυτόν, τον έχει πετύχει. Εύκολα μάλιστα. Ο progressive ήχος τους δε μπορεί να χαρακτηριστεί metal ακριβώς, αν και υπάρχουν οι πινελιές, σίγουρα είναι πιο κοντά στο progressive rock, με αρκετά κλασσικά και jazzy στοιχεία, κάνοντας το δίσκο σαφώς πιο εύκολο στο άκουσμα και πιο μαγικό. Έχουν καταφέρει πάντως, να περάσουν στοιχεία μέσα στο δίσκο, όπως η λάμψη και η ελπίδα, η χαρά και η νοσταλγία ευχάριστων καταστάσεων. No μελαγχολία is found here!

Η παραγωγή είναι σίγουρα με το μέρος τους, αν και πλέον σε τέτοιες κατηγορίες συγκροτημάτων σπάνια υπάρχει λόγος αναφοράς σε αυτόν τον τομέα. Καλώς ή κακώς η τεχνολογία έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό πού ακόμα και με πολύ λίγα χρήματα μπορείς να βγάλεις έναν αξιοπρεπέστατο ήχο (σ.σ.: άλλο πού μερικοί καταφέρνουν με εντυπωσιακό τρόπο το αντίθετο!).

Το “Paraíso” θα σου δώσει στοιχεία πού σίγουρα έψαχνες καιρό να βρεις σε άλλα συγκροτήματα, και μάλιστα, είμαι αρκετά σίγουρος πώς τα έψαχνες μέσα από τις φετινές κυκλοφορίες των μεγαθήριων του progressive και δεν τα βρήκες. Εδώ είναι σίγουρο όμως, πώς από το intro του “Time And Again”, μέχρι και το ταξιδιάρικο “Swimming Home” δε θα σταματήσεις να ονειρεύεσαι ένα καταπληκτικό ταξίδι, από τις πιο απομακρυσμένες θάλασσες, μέχρι το διάστημα. Αν έβγαινε λίγους μήνες νωρίτερα ίσως και να το πρότεινα ως soundtrack καλοκαιριού…όπως έχετε καταλάβει, ο δίσκος με ενθουσίασε και με το παραπάνω!

Ακόμα και προτινόμενο top3 σας έχω! Το ομώνυμο hit-άκι του δίσκου, το απίστευτα ανεβαστικό “A New Reliance”, πού είναι μάλλον το κομμάτι πού έχει συμπεριλάβει τα περισσότερα στοιχεία από όλα τα είδη της μουσικής (σ.σ.: τα ska/reaggae σημεία με χτύπησαν λίγο στο κεφάλι, λες και είμαι σε καμιά πλατεία και παίζω σφαλιάρες με τα τεχνικά, αλλά εντάξει…επέζησα!), ενώ μπορείτε να ερωτευτείτε άφοβα (σ.σ.: καλά όχι και άφοβα…) με το “A Blueprint Of A Winter”!

Food for thought: Μήπως δε θα μας λείψουν οι Sieges Even? Ή με τέτοιες κινήσεις μας λείπουν πιο πολύ?

Βαθμολογία: 88/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς