Dream Theater - Dream Theater (RoadRunner Records)

Νέος δίσκος Fates Warning, νέος δίσκος Queensrÿche (x2) και τώρα νέος δίσκος Dream Theater, και όλα τα παραπάνω σε διάστημα 5 μηνών! ΜΑΝΑ ΜΟΥ..ποιος θέλει να παίξουμε και να κάνουμε σύγκριση των ανωτέρω?! Θα μας πάρει 2-3 εβδομάδες ανάλυση ή μπα? Για να κάνουμε μια απόπειρα να μιλήσουμε μόνο για το ένα από αυτά...
Καλώς ή κακώς, είναι από τις πιο εμπορικές μπάντες στο χώρο του metal, και ίσως η πιο εμπορική στο χώρο του progressive. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι έφτασαν εδώ πού είναι. Έχουν αποδείξει, πώς κάθε τους δίσκος, είναι δίσκος προς μελέτη για εκμάθηση μουσικής. 25 χρόνια μετά, με 12 studio album και άπειρα DVD και συλλογές, ήρθε η ώρα για τον ομώνυμο δίσκο…πού για έναν πολύ περίεργο λόγο όλοι φέτος επέλεξαν, να βγάλουν ομώνυμο δίσκο. Ή έχουν όλοι συνεννοηθεί τηλεφωνικώς ή σε όλους έπεσε η ίδια πέτρα στο κεφάλι…βρε βάλτε έναν τίτλο. Έμπνευση για μουσική έχετε, για στίχους έχετε, έναν τίτλο δίσκου δε μπορούσατε να βρείτε?

Προσπερνάμε την κρίση περιόδου δεύτερης μέρας, και συνεχίζουμε με το πόνημα των  Dream Theater. Και μιλάμε όντως για πόνημα. Αν και δε θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει. Ούτως ή άλλως κάθε 2 χρόνια μας απασχολούν ως προς το “τι άλλο θα γράψουν οι καριόληδες”. Ωστόσο έχουμε πλέον το δεύτερο δίσκο χωρίς το μεγαλοεπιχειρηματία Portnoy. Και έχει φανεί αυτή η αλλαγή. Ακούς μια άλλη ελευθερία πλέον στη μπάντα. Οι συνθέσεις ακούγονται πιο χαλαρές (σ.σ.: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ…). Ο Mangini έδειξε στοιχεία από το “A Dramatic Turn Of Events”, αλλά εκεί ήταν ακόμα φρέσκος. Πλέον ακούγεται το δέσιμο, ακούγεται πώς έχει δώσει το δικό του “χρώμα” στο δίσκο. Το “Dream Theater” είναι σαφώς πιο δεμένο album, πιο ολοκληρωμένο συνθετικά, πιο ήρεμο και κατά τη γνώμη μου, καλύτερο του προκατόχου του. Έχει σαφώς πιο “βαριές” κιθάρες, με περισσότερο όγκο στον τομέα της παραγωγής, κάνοντας τον δίσκο να ακούγεται αρκετά πιο heavy (σ.σ.: ηρεμήστε οι true/ατσαλένιοι/ημουσικήσταμάτησετο’89- δε λέω αυτό το heavy…το δικό μας το φλώρικο/false λέω)

Η χρήση πολλών ορχηστρικών σημείων (τα έγχορδα είχαν πάλι την τιμητική τους), καθώς και κάποιων σημείων πιο μοντέρνου ήχου (σ.σ.: αυτό το jedi, djedi…πώς σκατά το λένε…α ναι..djent), είναι μάλλον τα επιπλέον στοιχεία, πού κάνουν τον ήχο σαφώς πιο ενδιαφέρον και σίγουρα πιο ευχάριστο στο άκουσμα, διατηρώντας προφανώς την πολυπλοκότητά του. Και μάλλον το πιο ενθαρρυντικό, είναι ο μειωμένος χρόνος εμφάνισης του LaBrie (σ.σ.: δε σε γουστάρω ρε φάλτσε), κάνοντας το δίσκο πιο “instrumental” και σαφώς πιο οικείο στον μουσικόφιλο. Από κει κι έπειτα δεν έχει κάτι συγκεκριμένο να περιμένεις ο δίσκος, άμα ξέρεις τους Theater, ξέρεις τι θα ακούσεις, αν δεν, ξεκίνα καλύτερα από την αρχή τους. Στην τελική μιλάμε για ένα συγκρότημα πού οι απανταχού progressive-άδες, τους παρακολουθούν από κοντά.

Από κει κι έπειτα, θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός, πώς οι συνθέσεις πλέον είναι μικρότερης διάρκειας…Ε μα…πριν, σε περίμεναν οι φίλοι σου να βγείτε και λες “ένα ακόμα τραγούδι”, στο μεταξύ ο άλλος μπορούσε να ετοιμάσει φαί για την επόμενη μέρα, να πάει να κάνει μπάνιο και να ξαναντυθεί. Τώρα, λες “ένα ακόμα τραγούδι” και ξέρεις πώς μπορείς να κάνεις ένα τσιγάρο ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ! Εντάξει το “Illumination Theory” δεν το μετράω, απλά γιατί δε με συμφέρει αλλά είναι κομματάρα για προσκύνημα!

Κι επειδή με την προηγούμενη παράγραφο πείνασα, κλείνω, λέγοντας, πώς είναι δίσκος πού πρέπει σίγουρα να ακουστεί, από διάφορα αυτιά, και όχι μόνο αυτών πού πρόσκεινται (σ.σ.:!!!) στη μελωδία και στο prog…και να εκτιμηθεί μουσικά!

Food for thought (1): Πρέπει να σταματήσουν οι progressive-άδες, να βάζουν το καλύτερο ΜΟΥΣΙΚΑ κομμάτι τους, στο τέλος του δίσκου. Δε γίνεται να περιμένουμε κάθε φορά μέχρι τέλους για να μας πέσει το σαγόνι…μπορεί να γίνει και νωρίτερα!

Food for thought (2): Ποιος άκουσε στο “The Bigger Picture” λιγάκι από Bon Jovi και “Always”?

Food for thought (3): Αυτό το “The Looking Glass”, με έκανε να σκεφτώ μόνο Queensrÿche και Fates Warning, παλιάς κοπής…ευχαριστώ για την ωραία αυτή διαδρομή!

Βαθμολογία: 85/100

Ανδρέας Blindmaggot Κουντουράς