Wardrum - Messenger (Steel Gallery Records)

Είναι 2-3 μέρες τώρα πού προσπαθώ να βρω κάτι να καταλογίσω, είτε σε αυτό το συγκρότημα, είτε σε αυτό το δίσκο. Κάποιο λάθος, κάτι πού να μη μου άρεσε, κάτι πού να με ξίνισε…έστω, κάπου μέσα στο δίσκο να ένιωσα τη λέξη “filler”. Μα με τίποτα όμως! Και είναι να προβληματίζεσαι…όταν σε ένα δίσκο 14 κομματιών, με συνολική διάρκεια τη 1 ώρα και 2 λεπτά, δεν κουράστηκες πουθενά…όταν ξέρεις πώς αυτή η μπάντα μέσα σε 3 χρόνια, έχει κυκλοφορήσει ήδη 3 δίσκους και συνεχίζει να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές…ε μη μου πεις πώς δεν κολλάς? Όλα τα προαναφερθέντα, σε κάνουν να σκέφτεσαι τόσα και τόσα για άλλες μπάντες, πού μάλλον δεν είναι της παρούσης!

Ο λόγος λοιπόν, για τους Θεσσαλονικείς Wardrum και το νέο τους μαργαριτάρι “Messenger”. Και εδώ είναι πού μπαίνεις σε άλλες σκέψεις, πιο βαθυστόχαστες. Είναι αυτός ο δίσκος ο αγγελιοφόρος? Ότι κάτι μεγάλο έχει να περιμένει αυτό το συγκρότημα? Η ιστορία στο χώρο της μουσικής αυτής, έχει αποδείξει πώς οι 3^οι δίσκοι κάποιων συγκροτημάτων, ήταν και αυτοί πού τους έβαλαν με το δεξί στον παγκόσμιο χάρτη της μουσικής…θα μου πεις άλλες εποχές, αλλά δεν παύεις να ελπίζεις έτσι?

Για όλους εμάς που αναρωτιόμαστε γιατί μπήκαν στον πάγο οι Horizon’s End, μάλλον πρέπει να σταματήσουμε. Μπήκαν στον πάγο γιατί έτσι έπρεπε. Γιατί ερχόταν κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο heavy, πιο “ατσαλένιο” (σ.σ.: ρε για αυτές τις λέξεις ζείτε κάποιοι…χα). Και ίσως στην τελική να ήταν μια σοφή κίνηση. Γιατί όταν έχεις τον κινητήριο μοχλό ενός από τα συγκροτήματα πού σημάδεψαν το χώρο της ελληνικής prog και όχι μόνο, σκηνής, όπως ήταν οι Horizon’s End, και από κοντά, έχεις πάρει και τον πιο νέο και ταλαντούχο τραγουδιστή, πού έχει δει η Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια, ε τότε σίγουρα να περιμένεις πολλά καλά να έρθουν στο φως! Τι να σχολιάσεις, την ασταμάτητη μηχανή του Στέργιου Κουρού, πού στο “Broken” πήγαινα το κεφάλι μου πέρα δώθε για να συνειδητοποιήσω από πού ερχόταν το κάθε χτύπημα, με τον Κώστα Σκανδάλη να ακολουθεί σε ίδιους μηχανικούς ρυθμούς στο μπάσο (σ.σ.: στα “Looking Back” και “Oceans” με έχασες, αλήθεια! ), ή τον Κώστα Βρετό πού δεν έχει άδικα χαρακτηριστεί από τους καλύτερους κιθαρίστες της Ελλάδας? Το να ασχοληθώ ξανά με τον Γιάννη Παπαδόπουλο, θεωρώ δεν έχει πια νόημα…το έχω κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Είναι από τα άτομα πού σε εκνευρίζουν πού είναι τόσο ταλαντούχοι και γκρινιάζεις πού δεν έχεις έστω το 1/10 του ταλέντου του!

Βέβαια σε αυτόν το δίσκο, μάλλον αυτό πού κάνει τη διαφορά σε σχέση με τους προκατόχους του, είναι οι κιθάρες του Βρετού, τις οποίες πασχίζεις να ακολουθήσεις μιας και από τη μία θες να σπάσεις όλα σου τα κόκαλα από το headbanging, αλλά από την άλλη προσπαθείς να καταλάβεις “πώς διάολο του ήρθε αυτή η ιδέα?”. Από τη μία ασταμάτητα heavy riffs παλιάς κοπής, πού σε σημεία κλείνουν το μάτι στην αμερικάνικη σκηνή, πού σε κάνουν να ανεβαίνεις μόνος σου ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ και να πιάνεις την κλασσική air-guitar πόζα….και από την άλλη να χαζεύεις με τις euro-power μελωδίες και τα πάντα εντυπωσιακά και τεχνικά του solo!

Αυτά είναι πού χρειάζεται στην τελική ένας δίσκος του ύφους αυτού…Πάθος, ερμηνεία, καλή παραγωγή, ωραία/τρομερά τραγούδια…στοιχεία πού τα έψαξα, και τα βρήκα μέσα στο “Messenger”! Ήδη θεωρώ πώς μακρηγόρησα, αν και πιστεύω άξιζε, και ίσως να είναι από τις λίγες φορές πού δεν άλλαξα 10 φορές το κείμενο, αλλά το άφησα να κυλίσει, όπως άφησα να κυλίσει το “Messenger”, χωρίς ούτε μια φορά να νιώσω πώς κουράστηκα ή βαρέθηκα. Αντιθέτως σιγοτραγούδησα τα άπαντα από την αρχή μέχρι το τέλος…(σ.σ.: σιγοτραγούδησα, γιατί ένιωθα πώς ακόμα και τα ηχεία μου θα με έδερναν, αν με άκουγαν!)

Φαντάζομαι θα θέλετε να σας πω τραγούδια προτίμησης…δύσκολο, μιας κι όπως προανέφερα, ο δίσκος παίζεται από την αρχή μέχρι το τέλος…ωστόσο υπάρχουν σημεία στα οποία πριν πάω στο επόμενο κομμάτι, άκουγα άλλη μία τα παρακάτω:
“Shelter”, “Lady Jane Grey”, “Phoenix”, “Looking Back”, “Broken”, “Rebirth”, “Four Seasons”… (σ.σ.: χαζέ, έβαλες τα μισά άμα το κατάλαβες!), το οποίο όπως καταλαβαίνετε μάλλον σας προτρέπει να λιώσετε με το “Messenger”!

Food for thought: Καλοί οι 3 δίσκοι σε 3 χρόνια, να περιμένουμε όμως πώς με τους ίδιους ρυθμούς θα έχουμε εξίσου καλό αποτέλεσμα στις επόμενες δουλειές?

Βαθμολογία: 90/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς