Hell Poemer - Arcane Mysteris Of Dead Ancestors (Tenebrd Music)

Οι Hell Poemer, έχουν την έδρα τους στη Δυτική Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στα Ιωάννινα.
Η ενεργός τους δράση, στον black metal ήχο, ξεκίνησε το 2005. Ομολογώ πως δεν είχα ασχοληθεί τόσο πολύ μαζί τους. Ήξερα για την ύπαρξη της μπάντας, αλλά δυστυχώς πέρα του demo Worshipers Of The Apocryphal Ages, για το οποίο σχημάτισα και μια πολύ καλή γνώμη, δεν  είχα ακούσει κάτι παραπάνω.
Έτυχε να τους δω για πρώτη φορά ζωντανά, στη συναυλία που πραγματοποίησαν στη Θεσσαλονίκη λίγο καιρό πριν, όταν εμφανίστηκαν μαζί με τους The Psalm, Twilight και Varathron.

Angra - Secret Garden (earMUSIC)

Νομίζω πώς αυτός θα είναι ο τρόπος με τον οποίο εγώ προσωπικά θα κλείσω τη χρονιά. Θα ήταν καλό να κλείσω με ένα τελευταίο κείμενο για το 2014, χαμογελαστά και μιλώντας για ένα δίσκο με τον οποίο παρασύρθηκα. Βέβαια, δεν περίμενα να είμαι ειλικρινής πώς μέσα στο 2014, θα μιλούσα εις διπλούν για τους Angra, και μάλιστα και τις 2 φορές σε ευχάριστο κλίμα και με καλά λόγια. Είναι λοιπόν φορές πού τρομάζω με τον εαυτό μου (σ.σ.: δε μιλάω για τον καθρέφτη). Επειδή όμως πήρα φόρα, ξεκινάω να μιλάω-γράφω για τον πρώτο studio δίσκο των Angra με τον κύριο αντικαθιστώ-τους-πάντες, Fabio Lione.

Sodom - Sacred Warpath (Steamhammer)

Οι Sodom πάντα μου άρεσαν. Ναι δε λέω είχαν και τις κακές τους κυκλοφορίες, αλλά μου ήταν μια πολύ συμπαθής μπάντα. Τους έχω δει αρκετές φορές (εντάξει, πλέον φτάνει), και ομολογώ πως τους απόλαυσα και με το παραπάνω, παρόλο που η ηλικία τους πλέον αγγίζει τα…πολλά.
Μετά το split με τους Hirax, κυκλοφορούν στα τέλη της χρονιάς ένα ΕΡ (αυτό σοβαρά το έχω απορία), με συνολικά τέσσερα κομμάτια εκ των οποίων μόνο το ένα καινούργιο (;!;!;!) και τα άλλα τρία, είναι από live εμφανίσεις τους μέσα στη χρονιά στη Γερμανία.

Primordial - Where Greater Men Have Fallen (Metal Blade Records)

Με το νέο έτος οι Primordial θα κλείσουν δώδεκα χρόνια ζωής στο χώρο (ως Primordial, τα Forsaken χρόνια δε τα έχω συμπεριλάβει). Και όμως, από το Imrama, ποτέ δε βαρέθηκα να ακούω νέες κυκλοφορίες τους.
Βλέπεις, είναι από τα συγκροτήματα, που άκουγα ευχάριστα και θεωρώ τη μουσική τους εξίσου δυνατή. Είναι από τις μπάντες τις διετίας-τριετίας που λέω εγώ.  Δηλαδή, θα σου δίνει το παρόν (με νέα κυκλοφορία) κάθε δύο με τρία χρόνια.

Forsaken Peddlers - Songs Of Fate And Freedom (Independet)

Τη μουσική σκηνή της Γαλλίας τη συμπαθώ ιδιαίτερα και ομολογουμένως, την θεωρώ την αμέσως επόμενη μετά την Πολωνική και την Ελληνική. Και ας μη λέμε χαζά, έχει βγάλει μπαντάρες. Δεν είναι όμως της ώρας για να μπούμε σε αυτού του είδους τις λεπτομέρειες μιας και δε θα μιλήσουμε για τη Γαλλία και για τα συγκροτήματά της. Θα μιλήσουμε για ένα και μόνο συγκρότημά της.
 Ένα από τα πιο πρόσφατα συγκροτήματα που εδρεύει στο Ρουέν,δημιουργημένοι το 2010, είναι οι Forsaken Peddlers.

Bandemonic - Fires Of Redemption (Steel Gallery Records)

Ήξερα πώς το όνομα Bandemonic, με είχε απασχολήσει και στο παρελθόν. Ήξερα πώς κάποτε είχα ξαναγράψει κείμενο για την εν λόγω μπάντα. Οπότε το μόνο πού έλειπε ήταν να ψάξω τι και πότε. Διαβάζοντας λοιπόν ένα κείμενό μου για το πρώτο και ομώνυμο demo της μπάντας από τα Ιωάννινα, κάπου στο 2011, έμεινα σε μία μου φράση: “Ακούγεται πώς υπάρχει όρεξη και όραμα από τους Bandemonic”…

Thy Darkened Shade - Liber Lvcifer I - Khem Sedjet (World Terror Committee)

Κάποτε ένας καλός μου φίλος, πριν από μερικά χρόνια μου είχε πει “Οι Thy Darkened Shade, είναι ανερχόμενη δύναμη. Μη κάνεις το λάθος να σου φύγουν απαρατήρητοι”. Εννοείται πως αυτή η φράση ειπώθηκε πριν ακόμη κυκλοφορήσει το πρώτο τους άλμπουμ.
Κάπως έτσι τους γνώρισα, κάπως έτσι τους έμαθα.
Δε σου “μιλάω” για συγκρότημα-μαλακία, αλλά αυτή τη στιγμή είναι μια από τις καλύτερες μπάντες ακραίου ήχου που βρίσκονται σε Ελληνικό έδαφος.

Agnosia - A Blot On The Landscape (Steel Gallery Records)

Κατά καιρούς έχω δεθεί με κάποιες μπάντες, καθώς, όπως σε όλους τους φίλους της μουσικής, είχαν να σου προσφέρουν αυτό το κάτι, το οποίο σε κάλυπτε εκείνη την περίοδο/στιγμή (συνήθως ψυχολογικά…για άλλους απλά συναισθηματικά). Προσωπικά το “έχω δεθεί”, το πέρασα σε ένα άλλο επίπεδο, μετατρέποντάς το σε “έχω αγαπήσει”. Και είναι αρκετές οι ελληνικές μπάντες με τις οποίες έχω καταφέρει αυτή τη μεταπήδηση. Και θέλω να πιστεύω πώς δεν είναι ποτέ τυχαίο, πώς δεν είναι ποτέ κάποια σύμπτωση, αλλά πώς υπάρχει κάτι πολύ καλό, κάπου βαθιά κρυμμένο, έτοιμο να εμφανιστεί και να μαγέψει κόσμο.

Triosphere - The Heart Of The Matter (AFM Records)

Πάνε 4 χρόνια από την ημέρα πού ο Αντώνης μου έβαλε το μικρόβιο των Triosphere…ωραίες εποχές Metal Holocaust Radio/Webzine... Ακούγοντας την τότε κυκλοφορία της μπάντας “The Road Less Travelled”, προσπαθούσα να μαζέψω τη γλώσσα, τα δόντια και το κάτω σαγόνι από αυτό πού άκουγα. Τα χρόνια πέρασαν, το 2014 ετοιμάζεται να πάρει πούλους, και οι Triosphere επιστρέφουν δυναμικά και εθιστικά..

Varathron - Untrodden Corridors Of Hades (Agonia Records)

Προσωπικά, όταν συζητάω για Ελληνικά συγκροτήματα, και πόσο μάλλον στο χώρο της σκληροπυρηνικής μουσικής, στο μυαλό μου, έρχονται Necromantia, Nocternity, Zemial, Agatus, Rotting Christ, Nergal, Varathron και ένα σορό άλλα. Θα ήθελα να συγκρατήσεις το όνομα Varathron γιατί γι’αυτό θα σου γράψω.
Συγκρότημα προπομπός, για τον ακραίο ήχο στον Ελλαδικό χώρο, αφού αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο μέσα στα μουσικά δρώμενα.
Πέρασαν  και έζησαν πολλά. Πάρα πολλά μέλη, δυσκολίες στις κυκλοφορίες τους, προσωπικές δυσκολίες των μελών, η πόλη τους (μετά την αποχώρηση από την Αθήνα), τα Ιωάννινα δεν ήταν και ο καλύτερος τόπος για να κρατηθεί μια μπάντα (αν σκεφτείς πως οι καταστάσεις ΤΟΤΕ δεν ήταν όπως είναι τώρα), αλλά παρόλα αυτά, το “μικρόβιο” δεν έφυγε.

Skyharbor - Guiding Lights (Basick Records)

Όταν τα μέλη της μπάντας σου είναι μπλεγμένα με το χώρο του djent, είναι πολύ δύσκολο και η ίδια η μπάντα να μην ακουστεί έτσι. Είναι δύσκολο να αποφύγεις να περάσεις σε κάτι καινούριο, κάτι από το παρελθόν σου πού σε έχει στιγματίσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Skyharbor, οι οποίοι κυκλοφόρησαν μόλις τον δεύτερο δίσκο τους, ενώ εγώ ακόμα ανακάλυπτα τον πρώτο δίσκο.

Haken - Restoration (Inside Out Music)

Εισαγωγικό σχόλιο το οποίο ονομάζω Πρόγραφο (εκ του υστερόγραφο)…οπότε:
Π.Γ: Δε νομίζω να έχω ξαναγράψει τόσα πολλά για ένα E.P., αξίζει όμως!

Στα όσα χρόνια ασχολούμαι με το χώρο της μουσικής, έψαχνα πάντα έναν διαφορετικό τρόπο να μου εξηγήσω την έννοια και τη χρησιμότητα του E.P. Extended Play, δηλαδή, κάτι μεγαλύτερο του single, κάτι μεγαλύτερο του full album. Αυτό όμως καλύπτει μόνο την έννοια της διάρκειας. Υπάρχουν φορές πού ένα E.P. σε έχει καλύψει μουσικο-συναισθηματικά όσο ένας κανονικός δίσκος. Τελευταία φορά πρέπει να με κάλυψε με αυτήν την έννοια το video/E.P./ποιοςξέρειτιήταντελικά, “Gettysburg”, το οποίο όποτε το ακούω, νιώθω τη μεταφορά στη μάχη, και χάνομαι σε σημείο πού νομίζω πώς έχω ακούσει έναν δίσκο με 10 τραγούδια και διάρκειας κοντά στα 50 λεπτά. Πλέον ήρθε η σειρά να νιώσω τα ίδια και με τους Haken, οι οποίοι αν μη τι άλλο, έχουν τις μεγάλες συνθέσεις για το “καλημέρα”.

Allen Lande - The Great Divide (Frontiers Records)

Όταν η συνταγή σου περιλαμβάνει 2 από τις καλύτερες φωνές πού εμφανίστηκαν στα mid 90’s, τότε θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να αποτύχεις στο πιάτο. Όταν όμως συνοδεύεται με μια ιδιοφυία του παρελθόντος η οποία τα τελευταία 10 χρόνια έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στον “Κατήφορο”, εκεί αγχώνεσαι. Στην ομάδα των Russell Allen και Jorn Lande, έχει πλέον εισχωρήσει ο κύριος Timo Tolkki, αναλαμβάνοντας θέση πίσω από κιθάρες, μπάσο και κονσόλες, αντικαθιστώντας τον τρομερό Magnus Karlsson και κάπως έτσι φτάνουμε στον 4^ο πλέον δίσκο της μπάντας με τίτλο “The Great Divide”

Amaranthe - Massive Addictive (Spinefarm Records)

Ο καλύτερος τρόπος για να πουλήσει ένα συγκρότημα με γυναίκα στα φωνητικά, είναι η γυναίκα να είναι…ας το πούμε λίγο κόσμια, ΠΑΤΑΡΟΣ. Επίσης ένας ακόμα καλός τρόπος να ασχοληθεί ο κόσμος, είναι το να πρωτοτυπήσεις ελαφρώς μουσικά και να μην παίξεις ό,τι όλες οι μπάντες με γυναίκα στο μικρόφωνο. Ένα τρίτο στοιχείο είναι τα βιντεοκλίπ, απαραίτητο στοιχείο για όλες τις μπάντες νομίζω! Οι Amaranthe, αισίως στον 3^ο δίσκο τους, “Massive Addictive”, έχουν και τα 3 παραπάνω στοιχεία. Ελαφρώς διαφοροποιημένα όμως…

Saor - Aura (Northern Silence Productions)

Ποιος είναι αυτός που δεν έχει δει την ταινία Braveheart; Ποιος είναι αυτός που στη σκηνή που  ο William Wallace φωνάζει “freedom” δεν έχει ανατριχιάσει; Ποιος είναι αυτός που δεν αγάπησε το συγκεκριμένο soundtrack, και γενικά που να αγάπησε τη Σκωτία μέσα από αυτή την ταινία; Ο ανδρικός πληθυσμός με νιώθει πιστεύω, για τον γυναικείο δε θα το έλεγα (εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις).
Η λέξη “freedom” στη γλώσσα της Σκωτίας και της Ιρλανδίας μεταφράζεται ως “saoirse”,  και η λέξη “free” ως “saor”.

Slipknot - 5 The Gray Chapter (Roadrunner Records)

Όταν είχε βγει το “All Hope Is Gone”, ήδη μιλούσα με τον Χρήστο για το γεγονός πώς οι Slipknot ετοιμάζονται για το soundtrack της ταινίας “Ο κατήφορος”. Ήδη είχα αρχίσει να υποπτεύομαι πώς κάτι δεν πάει καλά, γιατί για τα δικά μου δεδομένα, ως άτομο πού ασχολείται με τη μπάντα πλέον, 15 χρόνια, δεν ήταν αυτό πού ήθελα να ακούσω. Από κει κι έπειτα, λίγο ο θάνατος του Paul Gray, λίγο η απομάκρυνση του κοντού, λίγο η απομάκρυνση του Root από τους Stonesour, λίγο παραπάνω όμως, το γεγονός πώς είχαν χωριστεί σε 2 στρατόπεδα για το αν θα συνεχίσουν ή όχι μετά την  απώλεια του Gray…όλα τα ανωτέρω με έκαναν να ξέρω πώς η συνέχεια θα είναι απογοητευτική για τα προσωπικά μου γούστα. Πολύ έξω δεν έπεσα τελικά.

Sólstafir - Ótta (Season Of Mist)

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη. Ο φόβος πρέπει να διακρίνεται από τη σχετική συναισθηματική κατάσταση του άγχους το οποίο εκδηλώνεται ως εσωτερική ένταση και το οποίο συνήθως συμβαίνει χωρίς την ύπαρξη οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής, απειλής μάλιστα που γίνεται αντιληπτής ως ανεξέλεγκτης ή αναπόφευκτης. Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν.

Sorrows Path - Doom Philosophy (Iron Shield Records)

Το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά στη ζωή μου, βασικά έχει μπει από τον Αύγουστο, αλλά δεν πειράζει…συνεχίζουμε. Και τι σημαίνει η παραπάνω πρόταση? Πώς ο καιρός προστάζει ελαφρώς χαμηλότερες ταχύτητες, επικά σκηνικά, φύση, απόλαυση και ηρεμία, καθώς επίσης και ξανά μέσα τα κεφάλια και επιστροφή σε σχολεία, σχολές, δουλειές, επιστροφή στη φύση, και επιστροφή στο μέλλον. Αυτά όμως για τη ζωή. Στο χώρο του metal, βάζουμε τα καλά μας και πιάνουμε το doom και τα ατμοσφαιρικά, ενώ χαϊδεύουμε τα αυτιά του black, μέχρι να έρθει ο χειμώνας και τα χιόνια για να ακούσουμε Immortal. Την αρχή όμως την κάνει ο χώρος του doom, κι ενώ πριν 2 βδομάδες είχα στα χέρια μου τους Doomocracy, τώρα θα μιλήσω για μία από τις πρώτες μπάντες στην Ελλάδα πού κινήθηκαν σε αυτό το χώρο…20 χρόνια πριν.

Cannibal Corpse - A Skeletal Domain (Metal Blade Records)

Οι Cannibal Corpse, είναι από τις πολύ λίγες μπάντες που έχουν ένα πολύ δυνατό-καλό μέσο
όρο κυκλοφοριών.
Εντάξει, δεν ήταν όλα τέλεια, αλλά σκέψου, δεν ήταν και άθλια. Το μεγαλύτερο ποσοστό τους πάντως, εμένα προσωπικά, με άφηνε ιδιαίτερα ικανοποιημένο (το Vile, προσωπικά δε με τρέλανε, παρόλου που εμφανίζεται για πρώτη φορά ο Fisher εκεί (και εννοείται πως γουστάρω περισσότερο Fisher απ’ότι Barnes)).
Τι και αν πέρασαν τα χρόνια (δεν είναι και λίγα 26 έτη στις πλάτες τους), ακόμη ακούγονται σα να είναι χθες.

Evergrey - Hymns For The Broken (AFM Records)

Θυμάμαι από μικρός να βρίσκω πανεύκολα τρόπους να ξεδίνω, είτε από νεύρα, είτε από κούραση, είτε για χαλάρωση, είτε από απλές καθημερινές σκέψεις. Όπως στην τελική όλοι…έτσι κι εγώ, είχα βρει το μικρό παραθυράκι του σώματός μου και των σκέψεών μου, εκείνο πού θα με φρεσκάρει. Ένα λοιπόν από τα δικά μου παραθυράκια είναι το γράψιμο (σ.σ.: όχι του κόσμου, αυτό είναι ταράτσα για μένα όχι απλά παράθυρο). Συνήθως ξέδινα με στιχάκια, είτε τραγουδιών, είτε δικά μου, είτε γράφοντας απλά νούμερα ή γράμματα, χωρίς καμία σημασία πολλές φορές. Ειδικά για τους άλλους. Μένουμε όμως στο κομμάτι στίχων, κάτι πού στα 27 μου, με βρίσκω ακόμα πού και πού να το κάνω. Όσοι με ξέρουν και έχουν μια μικρή ιδέα του πώς γράφω, πολλές φορές θα δουν ένα γκρι φόντο, μια ομίχλη, πίσω από ένα σκοτεινό τοπίο με δάση και απότομα βουνά . Ίσως αυτή είναι η καλύτερη εικόνα πού μπορώ να σας δώσω, είναι αυτό πού έβγαζα από το μυαλό για να κρατήσω το κάτι πιο όμορφο και φωτεινό. Ωραία…και μετά ανακάλυψα τους Evergrey…

Threshold - For the Journey (Nuclear Blast Records)

Ένας από τους λίγους ανθρώπους πού έχω εκτιμήσει απίστευτα γύρω από τον χώρο του rock/metal, αφού τον γνωρίσω είναι ο Βρετανός Damian Wilson. Και η αλήθεια είναι πώς όπου και όποτε μπορώ, τρέχω να πάω να τον δω σε live. Ούτως ή άλλως δεν κάθεται και ποτέ σε ησυχία, ενώ η σχέση του με τις γύρω από μένα χώρες και ειδικά την Ολλανδία, είναι τρομερή, γι’αυτό και τόσο συχνά εμφανίζεται για live προς τα κει! Γι’αυτό λοιπόν δεν είναι καθόλου τυχαία η αγάπη πού του έχει άλλος τόσος κόσμος, στον ίδιο, και στις μπάντες του! Αυτή τη φορά όμως, θα ασχοληθούμε με την πιο γνωστή από όλες….Threshold!

Doomocracy - The End Is Written (Steel Gallery Records)

Truth be told, είχα πολύ καιρό να ασχοληθώ με μπάντα από την Κρήτη, αν και, αν δεν κάνω λάθος, και η ίδια η Κρήτη είχε καιρό να ασχοληθεί μαζί μας με αυτόν τον τρόπο. Μέχρι πού κάπου στην αρχή της χρονιάς έφτασε στα χέρια μου ένα κομμάτι από τους Doomocracy. Και εκεί ξεκίνησε η αναζήτηση γύρω από τη μπάντα, τα μέλη, την ιστορία τους, τη ζωή τους, τα είναι και τα θέλω τους, καθώς όμως και το πότε θα έχουμε δίσκο στα χέρια μας. Και έφτασε η ώρα να μιλήσουμε για όλα αυτά, και κυρίως για τον παρθενικό δίσκο με τίτλο “The End Is Written”.

Winterfylleth - The Divination Of Antiquity (Candlelight Records)

Winterfylleth. Αγγλο-Σαξονική λέξη ή αλλιώς το όνομα του μήνα Οκτώβρη. Ήταν το σήμα έναρξης του χειμώνα. Η συγκεκριμένη ονομασία (Winterfylleth) δόθηκε από τον μοναχό Bede (Βέδας).
Μπορεί όμως η συγκεκριμένη λέξη να χάθηκε με τα χρόνια, “αναστήθηκε” όμως το 2007 από τέσσερις τύπους, στην πόλη του Manchester (την πόλη από όπου είναι η μεγαλύτερη ομάδα της Αγγλίας. H Manchester City φυσικά. Δε νομίζω να πήγε το μυαλό σου σε καμία άλλη ;) .
Έχει μέρες που ακούω το νέο τους δημιούργημα.  Και δε μιλάω για ένα άλμπουμ που ήρθε, ακούστηκε, πέρασε. Μιλάω για μια κάτι, που κάθε του δευτερόλεπτο, με πώρωσε, με σημάδεψε. Με πολύ απλά λόγια, ήταν κάτι το πάρα πολύ καλό.

Autumn's Dawn - Gone (Eisenwald Tonschmiede)

Μετά από καιρό, στα ίδια λημέρια. Ως γνωστόν, δε σου κάνω εισαγωγές για το πως περνάει ο κάθε ένας το καλοκαίρι σ’αυτόν τον πλανήτη, γι’αυτό και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
Μέσα από τις μπάντες Germ, Woods Of Desolation, Austere και Grey Waters, έμαθα τον Sorrow. Μέσα από τον Sorrow, έμαθα τους Autumn’s Dawn.
 Ένας ήδη χρόνος ζωής βρίσκεται στις πλάτες των Αυστραλών και το πρώτο τους άλμπουμ μετά το ΕΡ είναι γεγονός.
Ποιος είπε όμως ότι το depressive περιλαμβάνει απαραίτητα ξερή μουσική και τα διαολεμένα φωνητικά που έχουμε μάθει τόσα χρόνια;

Hammerfall - (r)Evolution (Nuclear Blast Records)

Μπάντα η οποία με τους 2 πρώτους δίσκους, έκαψε μυαλά, κέρδισε καρδιές και ανύψωσε ψυχές! Μπάντα η οποία συνέχισε με τους 2 επόμενους να δείχνει πώς δεν είναι τυχαία μπάντα, και πώς θα μείνει στη μεγάλη κατηγορία, διατηρώντας ψηλά τον πήχη, τον οποίο η ίδια είχε θέσει μόνη της. Η συνέχεια ωστόσο δεν ήταν αυτή πού περιμέναμε, αυτή πού θέλαμε, και στην τελική αμφιβάλλω το αν ήταν η συνέχεια πού και οι ίδιοι είχαν στο μυαλό τους. Οι Hammerfall λοιπόν, μας προετοίμασαν για μια μεγάλη επιστροφή, όπως νομίζω έχουν κάνει κατά καιρούς όλες οι μπάντες.

Volumes - No Sleep (Mediaskare Records)

Modern progressive=djent? Ισχύει? Είμαι και άνθρωπος πού λατρεύει τις ταμπέλες και τους ορισμούς. Ωστόσο τα τελευταία 10-15 χρόνια, έχουν όλα αναμειχθεί, ειδικά στον τομέα της μουσικής, πόσο μάλλον του/της/ (σ.σ.: επίκαιρο) metal. Ένα από τα θετικά βέβαια αυτής της ανάμειξης είναι πώς πλέον μπορώ να ακούσω πράγματα πού με τις παλιές ταμπέλες δε θα άκουγα ούτε καν μέσα από τον τάφο μου. Και έτσι βρίσκεις κάτι μπάντες, πού ακολουθούν το λεγόμενο κίνημα djent/jedi. Ένα κίνημα το οποίο κάνει πάταγο σε πιο νεαρές ηλικίες τα τελευταία χρόνια, βγάζοντας ωστόσο και συγκροτήματα τα οποία ακόμα και πιο μεγάλοι ηλικιακά, λίγο πιο κλειστόμυαλοι, έχουν αποδεχθεί για την ποιότητά τους. Και κάπου εδώ εμφανίζεται το συγκρότημα των Volumes!

Fatal Attraction - The Past Years Anthology 1989-1997 (Steel Gallery Records)

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μιλήσεις για έναν δίσκο, με τον πιο σύνηθες, να έχει τη μορφή κριτικής καθώς και της λεπτομερούς περιγραφής. Ωστόσο υπάρχει και ένας ακόμα τρόπος ο οποίος είναι το γνωστό sum up. Live albums, compilation albums, επανηχογραφήσεις και άλλα παρόμοια παιχνιδάκια, στα οποία δεν έχει νόημα να μιλήσεις για τα κομμάτια, αλλά για το τι έχει το πακέτο και το πόσο ελκυστικό είναι. Σε αυτήν την κατηγορία συνήθως βρίσκουμε απέναντι τους συλλέκτες και τους μεγάλους fan της μπάντας. Κάτι το οποίο φαντάζομαι ισχύει και στην περίπτωση των Fatal Attraction. 2 κατηγορίες αναγνωστών λοιπόν. Η πρώτη έχει ήδη ρωτήσει “ποιοι?”, ενώ στη δεύτερη βρίσκουμε τους “πού τους θυμήθηκες ρε?”. Οι πρώτοι, καιρός είναι να εκπαιδευτούν, ενώ οι δεύτεροι ας κοιτάξουν το όνομα της εταιρείας πού ανέλαβε την κυκλοφορία και θα καταλάβεις ποιος τους θυμήθηκε.

Unisonic - Light Of Dawn (earMusic)

Έμαθα στα αυτιά μου, να μην περιμένουν πολλά όταν βλέπω “supergroup”. Έμαθα να έχω κατεβασμένα φτερά όταν μπάντα ή μέλος στο οποίο έχω μεγάλη συμπάθεια, εμφανίζεται μετά από καιρό. Έτσι έκανα και στην περίπτωση των Unisonic. Από την πρώτη στιγμή δεν περίμενα μεγάλα πράγματα. Και ευτυχώς εξεπλάγην ευχάριστα. Όχι πώς είχαμε τίποτα κυκλοφορίες του αιώνα, πού θα τις προσκυνάμε μέχρι να πεθάνουμε, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν πατάτες γιαχνί…ήταν απλά καλές κυκλοφορίες. Έτσι λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο αποφάσισα να αντιμετωπίσω τη νέα τους, δεύτερη, full length δουλειά, με τίτλο “Light of Dawn”.

Nocturnal Depression - Near To The Stars (Sun & Moon Records)

Η Γαλλική black metal σκηνή είναι από τις αγαπημένες μου και την θεωρώ προσωπικά από τις καλύτερες αυτή τη στιγμή. Τι και αν τα πρώτα μου “βήματα” στον χώρο έγιναν στον Σκανδιναβικό κόσμο (όπως άλλωστε γίνεται με το 99% των ακροατών αυτού του ήχου), αργότερα καταλαβαίνουν όλοι (τουλάχιστον ένα ποσοστό), πως η σκανδιναβία δεν το έχει ΠΛΕΟΝ. Οι λόγοι είναι διάφοροι, και εγώ δεν είμαι εδώ για να στους αναλύσω.
Ας επικεντρωθούμε όμως σ’αυτό που σου πρωτοείπα. Τη Γαλλική σκηνή. Μπάντες-φαντάσματα διαμάντια, άλλες πάλι έχουν την προβολή που επιθυμούν.
Εγώ προσωπικά έχω ξεχωρίσει μερικές και τις παρακολουθώ σε τακτική βάση. Μια από αυτές είναι οι Nocturnal Depression. Καθαρό, αυτοκαταστροφικό black metal.

Empire Of The Moon - Πανσέληνος (Acherontas Promotions)

Τι δίαολο γίνεται μ’αυτή τη ζέστη ρε γαμώτο. Δε γνωρίζω να σου πω τι παίζει φέτος. Δε γνωρίζω τι έχουν πάρει μερικές Ελληνικές μπάντες (και αναφέρομαι στα συγκροτήματα του πιο σκοτεινού είδους), αλλά αυτό που έχουν καταφέρει φέτος...ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουν κάθε δύο χρόνια.
Ναι μεν μπορεί να είναι μετρημένες, αλλά ρε γαμώτο κυκλοφόρησαν άλμπουμ τα οποία σκοτώνουν.
Σειρά έχουν πλέον, οι Empire Of The Moon. Που μετά από 17 χρόνια νεκρικής σιγής (μετά από εκείνο το demo “For The Ancient Light Of SINN”), εμφάνισαν την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά.

Dragonforce - Maximum Overload (earMUSIC)

Μία από τις μπάντες πού μπήκαν πολύ εύκολα στην κατηγορία του love or hate είναι και οι Βρετανοί Dragonforce (σ.σ: με μόλις τα 3/6 να είναι Βρετανοί, νιώθω ξανά μέρες Μουντιάλ). Ίσως και να με βρίσκει σύμφωνο σαν ιδέα, ακόμα, 10 χρόνια μετά, δεν έχω αποφασίσει. Οπότε ας δούμε στα γρήγορα, γιατί πρέπει να πάω να σιδερώσω, το νέο τους δίσκο “Maximum Overload”

Ambush - Firestorm (High Roller Records )

Είδα High Roller Records και ήξερα αμέσως τι να κάνω. Ήξερα πώς ο δίσκος έπρεπε να παίξει δυνατά, από την αρχή και εγώ να είμαι μπροστά στα ηχεία και να χτυπιέμαι σαν το ψάρι πού μόλις έπιασες με το καλάμι (σ.σ.: επίκαιρο ε?). Ούτως ή άλλως, η εν λόγω εταιρεία μας έχει αποδείξει πόσο πολύ τιμάει και αγαπάει το HEAVY, κυρίως, Metal, υπογράφοντας είτε νέες μπάντες αποτελούμενες από πιτσιρίκια παθιασμένα και ορεξάτα, είτε μπάντες πού μπήκαν στην ιστορία του κλασσικού ήχου και ξαναξύπνησαν!

Zmerna - Polydirectional lines (Spreading Dysphoria Industries)

Αν έπρεπε να σκεφτώ και να πω, όπως και δήποτε μια ελληνική μπάντα πού να σαστίζει στο χώρο του μοντέρνου prog/djent, με κλειστά τα μάτια/πόδια/χέρια/φρύδια/παντζούρια, θα έλεγα Tardive Dyskinesia. Αν έπρεπε να πω μια ακόμα, μετά από ακροάσεις σχεδόν 2-3 εβδομάδων θα σου έλεγα με κλειστά όλα τα παραπάνω, Zmerna!!! Κοινός παρονομαστής και των δύο, ο κύριος Μάνθος Στεργίου…ο “πατέρας” των Zmerna.

Χρόνια πολλά Metal In Warning....

1 χρόνος πέρασε, και εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Ούτε πάρτι γενεθλίων στον εαυτό μου δε σκέφτηκα να κάνω. Ένας χρόνος από το πρώτο αρθράκι-introduction του Metal In Warning, ένας χρόνος κάνοντας απλά το χόμπι μας. Δε νομίζω να περίμενα ποτέ, πώς θα ενδιαφερόταν κόσμος για την προσωπική μας γνώμη πάνω σε δίσκους. Και τελικά είχε ενδιαφέρον, πώς μπορούσαμε, με πολιτισμένο τρόπο, να συζητάμε για τους δίσκους αυτούς…εκτός κι αν κάποιος είχε διαφορετική γνώμη από μας!

Midnight - No Mercy For Mayhem (Ηells Headbangers Records)

Άντε ρε γαμήσου!. Δε μπορώ να ηρεμήσω αυτές τις ημέρες για δύο λόγους:
 Ο πρώτος είναι λόγω του μωρού στην απέναντι πολυκατοικία που ξυπνάει από τις 07:30 και κοιμάται στις 22:00. Το διάστημα που είναι ξύπνιο ΚΛΑΕΙ. Ναι, καλά διάβασες ΚΛΑΙΕΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ.
Και ο δεύτερος λόγος είναι το νέο άλμπουμ των Αμερικανών Midnight.
Αν δε τους έχει πάρει το αυτί σου πρέφα, να σου αναφέρω πως κυμαίνονται σε μπλακοσπίντοροκ’ν’ρολ ήχους.

Burzum - The Ways Of Yore (Βyelobog Productions)

Ας τον σταματήσει κάποιος. Εντάξει. Με κούρασε. Δεν αντέχεται άλλο ο τύπος. Και φυσικά μιλάω για τον άνθρωπο πίσω από το όνομα Burzum.Τον άνθρωπο που απαρνήθηκε το (μουσικό) παρελθόν του, που σκότωσε, που έκανε φυλακή, που δραπέτευσε, που ξαναπιάστηκε, που εξέτισε την ποινή του, που αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους, που έχει οικογένεια, και που τέτοιες περίπου ημέρες πριν από ένα χρόνο ξαναπιάστηκε ως ύποπτος για τρομοκρατική επίθεση. Οι πολιτικές του απόψεις είναι λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας, καθώς και ο ίδιος τις έχει παραδεχτεί-εκφράσει “προς τα έξω”. Δεν είναι άλλος από τον Varg “Count Grishnackh” Vikernes.

Sonic Syndicate - Sonic Syndicate (Nuclear Blast Records)

Πριν από 2 μήνες είχα μια συζήτηση, στην οποία έκανα το σχόλιο “Κρίμα να κλείσουν με τόσο μάπα δίσκο την όποια πορεία τους”. Και ξαφνικά βγάζουν δίσκο! Να ζητήσω και μερικά ‘μύρια και είμαστε εντάξει! Οι Sonic Syndicate λοιπόν, αποφάσισαν να μην το διαλύσουν το μαγαζί και να στρώσουν κώλους και να γράψουν κάτι καλό αυτή τη φορά. 4 χρόνια μετά την πατάτα πού ακούει στο όνομα “We Rule The Night” (σ.σ.: προφανώς you rule the night όταν έχεις μαύρα μεσάνυχτα…βλάκες), κατάφεραν να βγάλουν έναν όχι απλά καλό δίσκο, αλλά ίσως έναν δίσκο πού θα στιγματίσει την υπόλοιπη πορεία τους. Και ίσως και να το πήραν και οι ίδιοι χαμπάρι, οπότε αποφάσισαν να έχει το απλό όνομα “Sonic Syndicate”. Σα να σου λένε “ξεκινάμε από την αρχή”.

Kobra And The Lotus - High Priestess (Simmons Records)

Αν με ρωτούσες το 2009 για τους Kobra And The Lotus θα σου έλεγα “ποιοι?” και μάλιστα δικαιολογημένα, καθώς το πρώτο δισκάκι τους (“Out Of The Pit”) ήταν ένα εντελώς παιδικό και ανέμπνευστο ξεκίνημα. Ήταν η ανάγκη να κυκλοφορήσουν κάτι δικό τους για να τους φύγει η καύλα. Αν όμως ερχόσουν πριν 2 χρόνια θα σου έλεγα “Μαλάκα άραξε και καυλάντισε τη γυναικάρα αυτή, αλλά συγχρόνως άκου τη φωνάρα της και τους παπάδες πού παίζουν σα μπάντα. Είναι μπάντα με αρχίδια και μέλλον”. ΠΡΟΣΟΧΗ όχι “αρχίδια μέλλον”, αλλά και τα 2 μαζί.

Hail Spirit Noir - Oi Magoi (Code666 Records)

Επέστρεψε ο άνθρωπος που δε ξέρει να κάνει στοίχιση στο word (σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ανδρέα) στην καθημερινότητα και θα μπω κατευθείαν στο ψητό χωρίς πολλά πολλά.
 Ήθελα εδώ και καιρό να πιάσω το συγκεκριμένο άλμπουμ.  Δυστυχώς, δε κατάφερα να ασχοληθώ μαζί του νωρίτερα είτε γιατί το πρόγραμμα ήταν κάτι παραπάνω από ανορθόδοξο είτε γιατί κοπροσκύλιαζα κάτι απογεύματα, κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση ελπίζοντας πως ο ΑΝΤ1 θα θυμηθεί επιτέλους να ξαναβάλει το Καλημέρα Ζωή να δούμε λίγο Στάθη Θεοχάρη να γουστάρουμε.

Crosswind - Vicious Dominion (No Remorse Records)

Μία από τις αγαπημένες μου μπάντες στη Βόρειο Ελλάδα, ήταν και είναι οι Crosswind. Αυτό το heavy/power metal με τα κάργα επικά περάσματα, ήταν κάτι πού τα αυτιά μου είχαν ανάγκη. Και πού πάντα θα έχουν. Μελωδίες, riff ξυράφια, βορειοευρωπαϊκός ήχος και πάντα πίσω από το μικρόφωνο μια φωνάρα. Είτε αυτή λέγεται Κυριάκος Βασδόκας, είτε Γιάννης Παπαδόπουλος, είτε Βασίλης Τοπαλίδης.

Οι Crosswind αποφάσισαν να ξυπνήσουν 5 χρόνια μετά το demo “Opposing Forces” (σ.σ.: τη συλλογή με τα 2 demo μαζί, δεν τη μετράω) και να πάρουν κεφάλια με το σχεδόν ολόφρεσκο “Vicious Dominion”…το γιατί είπα “σχεδόν” θα το δούμε παρακάτω όμως.

Linkin Park - The Hunting Party (Warner Bros. Records)

Μαγική η δεκαετία των 80’s. Το λέω, το ξέρεις, το νιώθει, το πιστεύουμε, σας λείπει, την αγαπάνε! Αλλά όταν έχεις γεννηθεί το ’87, καλώς ή κακώς, δεν την έχεις ζήσει όπως τα 90’s ή τα 00’s. Το οποίο σημαίνει πώς μεγάλωσες με ό,τι μισεί ο true-ατσαλένιος, για τον οποίο η μουσική πέθανε το ’89-ή κάτι τέτοιο. Κοινώς οι Linkin Park είναι μπάντα πού αρέσει σε μια πολύ συγκεκριμένη γενιά, και εννοείται με εξαιρέσεις. Μπάντα η οποία πριν από 15 περίπου χρόνια ανέβασε πολλά επίπεδα επάνω, το λεγόμενο τότε nu-metal, και ξεσήκωσε μια ολόκληρη γενιά, την οποία έφερε (με τον τρόπο της) πιο κοντά στο rock/metal.

Warcode - Vortex Of Chaos (Self Released)

6 χρόνια είναι πολλά. Νομίζω αυτό με καλύπτει όσο τίποτα. Είναι δύσκολο να κυκλοφορείς ένα demo και μετά από 6 χρόνια να βγάζεις δίσκο…από την πλευρά όμως του ακροατή. Γιατί εμείς περιμένουμε τη “συνέχεια” του demo, την ολοκλήρωση ατών των ιδεών. Περιμένουμε τις συναυλίες, περιμένουμε καταιγισμό από νέα και δηλώσεις του στυλ “Θα είναι ο καλύτερός μας δίσκος”…Αλλά πέραν από την πλευρά του ακροατή, υπάρχει και αυτή του μουσικού. Άλλα μυαλά έχεις όταν ηχογραφείς στα 20 και-κάτι-σου, άλλα στα 30 σου. Έχει επίσης και το θετικό πώς έχουν μεγαλώσει οι επιρροές σου. Οπότε από την πλευρά του μουσικού καλά είναι τα 6 χρόνια.

Timo Tolkki's Avalon - Angels Of The Apocalypse (Frontiers Records)

Ψάχνω εδώ και ώρα να βρω πότε ήταν η τελευταία φορά, που ο Timo Tolkki κυκλοφόρησε ΜΕ ΕΝΑ σχήμα, 2 συνεχόμενες καλές κυκλοφορίες. Αναγκάστηκα λοιπόν να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω, σε εποχές Stratovarius “Visions” – “Destiny”…ξέρω, ακούγεται υπερβολικά κακιασμένο, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν έβγαλε εδώ και πολλά χρόνια δισκάρα. Ή έστω έναν πολύ καλό δίσκο. Ήταν όλα ελάχιστα ανώτερα του μετρίου. Το οποίο με φέρνει σε μια θέση, στην οποία, για μένα, σβήνει πια αυτός ο μύθος του μεγάλου συνθέτη. Είναι ένας απλός μουσικός πού τα πήγε πολύ καλά για καμιά δεκαετία και κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Αλλά μέχρι εκεί.

Rage Of Romance - Rage Of Romance (Steel Gallery Records)

Η Ελλάδα αν μη τι άλλο, έχει αποδείξει πώς έχει ταλαντούχους μουσικούς. Βέβαια αν μιλήσουμε για το χώρο του metal, θα βρούμε μπάντες πού έχουν πετύχει διάφορα στο εξωτερικό (ανούσιο να τις αναφέρω), ωστόσο δε θα βρούμε πολλούς Έλληνες να προσλαμβάνονται από μπάντα του εξωτερικού. Κοινώς στις μεταγραφές, η ελληνική αγορά δεν τραβάει, με κάποιες εξαιρέσεις…εξαιρέσεις όπως και της Βίκυ Ψαράκη…Αν δε γνωρίζει κάποιος, είναι η νέα φωνή των The Agonist. Αν πάλι δε γνωρίζεις ποιοι είναι οι The Agonist, δεν πειράζει, προφανώς δεν είναι των γούστων σου! Μην αγχώνεσαι, θα τους μάθεις όταν σκαλώσεις με τη φωνή της. Λίγο πριν από αυτή τη μεγάλη μεταγραφή (σ.σ.: πού νομίζω ότι κοιτάει στα μάτια αυτήν του Bale στη Real Madrid), η Βίκυ παραχώρησε τη φωνή της και το ταλέντο της στους Καβαλιώτες Rage Of Romance.

Mayhem - Esoteric Warfare (Season Of Mist)

Tι να σου πρωτοπώ, τι να σου πρωτοαναφέρω.
Το όνομα της μπάντας μιλάει από μόνο του, και σου φέρνει είτε ωραίες αναμνήσεις στο μυαλό σου ή ξεκινάς τις χριστοπαναγίες για το πως ξεκίνησε και που  κατέληξε.
Ο λόγος για τους σκανδιναβούς Mayhem.
Στα μέσα  του 2014 λοιπόν, το πέμπτο άλμπουμ με τίτλο Esoteric Warfare, κυκλοφόρησε.
ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ μιλούσαν γι’αυτό (από το 2008 και μετά) , ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ το “δημιουργούσαν” (όπως έλεγαν τουλάχιστον. Παπατζιλίκι κάργα).

Drunemeton / Dizziness - In The Woods Of Heathen Heretic Conspiracy (split) (Grannus Promotions)

Ένα δυνατό split που κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα, είναι αυτό των Ελλήνων Dizziness και των “καινούργιων”, Drunemeton.
Θα σου κάνω μια μικρή εισαγωγή για το τι παίζει εδώ.
Οι Αθηναίοι Dizziness, δίνουν το παρόν από το 2008, το βιογραφικό τους περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τρία demo,  μια ολοκληρωμένη δουλειά και δύο split (το δεύτερο είναι αυτό που σου γράφω τώρα).
Το Offermort Heritage, που είναι ο τίτλος του άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 2013, μπορεί να έχει μερικά κομμάτια από πιο παλιές κυκλοφορίες τους, είναι επικό όσο πρέπει. Αν δε το έχεις ακούσει δεν θα ήταν άσχημο να του ρίξεις μια αυτιά. Δε νομίζω να σε αφήσει ανικανοποίητο ή να μετανιώσεις που το άκουσες.

False Coda - Closer To The Edge (Steel Gallery Records)

Η Steel Gallery Records, πιστή στο ραντεβού της με την ελληνική progressive σκηνή, κυκλοφορεί τον πρώτο δίσκο των False Coda, με τίτλο “Closer To The Edge”, πράγμα το οποίο συμφωνεί απόλυτα με τον δίσκο. Ο δίσκος, όντως σε φέρνει όλο και πιο κοντά στο γκρεμό. Και γι’αυτό φταίει το γεγονός πώς με πολύ απλό τρόπο σου παρουσιάζουν κάτι πολύ πιο πολύπλοκο.

Η μουσική των False Coda, δεν είναι progressive METAL! Δε νιώθω πώς μπορώ να τους βάλω αυτήν την ταμπέλα, πόσο μάλλον όταν ακούω μέσα τα fusion περάσματα, φιλτραρισμένα από τα prog rock δεκαετίας ’70. Δέχομαι την έννοια του progressive μόνο. Γιατί τα παιξίματα πού θα ακούσεις, θα σου πάρουν το σαγόνι  και θα στο αναποδογυρίσουν.

Battleroar - Blood Of Legends (Cruz Del Sur Music)

Δεν είναι ντροπή να παραδεχτώ πώς τα τελευταία 3 και κάτι χρόνια, είχα γυρίσει την πλάτη σε μια από τις πιο καθαρόαιμες και υψηλού επιπέδου, επικές μπάντες πού έχει βγάλει η Ελλάδα. Το γεγονός πού με έσπρωξε σε αυτήν την απόφαση, ήταν οι αποχωρήσεις των Καραζέρη και Concoreggi (σ.σ.: και του Μακρηκώστα αργότερα, όλοι τους μέλη της βασικής σύνθεσης της μπάντας), οι οποίες έφεραν τη μπάντα σε μία κατιούσα, για τα δικά μου δεδομένα. Κάτι οι ανακοινώσεις νέων μελών, κάτι οι περίεργοι διαγωνισμοί-φεστιβάλ, κάτι η αργοπορία κυκλοφορίας νέας δουλειάς…μικρά και απλά πράγματα πού σε συνδυασμό πώς κάθε τρεις και λίγο, ξεπηδούσε μια νέα μπάντα με την οποία μπορούσες να ασχοληθείς και να ενθουσιαστείς, βοηθούσαν στο να απομακρυνθώ όλο και περισσότερο από τους Battleroar….ΚΑΚΩΣ!

Psycrence - A Frail Deception (Steel Gallery Records)

Ένα από τα ωραία συναισθήματα πού προκύπτουν πολλές φορές στη μουσική, είναι όταν φτάνει κάποιο demo στα χέρια σου, από μπάντα πού δεν ξέρεις, και καταλήγει να σου αρέσει. Μάλιστα σου αρέσει τόσο, σε σημείο πού σκέφτεσαι πώς θα είναι κρίμα να θαφτεί κι αυτό το demo, κι αυτή η μπάντα (όπως άλλες τόσες), χωρίς να τους δοθεί η δυνατότητα να κυκλοφορήσουν κάποιον δίσκο έστω.

Τουλάχιστον οι σκέψεις μου δεν πέσανε στο κενό.

Animals As Leaders - The Joy of Motion (Sumerian Records)

Είναι στιγμές….ώπα Ρέμος, όχι όχι…Είναι μέρες λοιπόν, πού κάθομαι και σκέφτομαι πώς υπάρχουν κάτι μουσικά μυαλά εκεί έξω, πού σε κάνουν και αναρωτιέσαι το τι άλλο μπορεί να γράψουν ή να παίξουν ή γενικότερα με ποιον καινούριο τρόπο θα σε αφήσουν να κλωτσάς το σαγόνι σου! Σκέφτομαι επίσης, πώς πολλά πράγματα πού σήμερα τα λέμε καινοτομία, εξέλιξη, μουσική μαγεία, σε 10 χρόνια θα το λέμε old-school, παλιαντζούρα, πού-το-θυμήθηκες-αυτό, και άλλα τέτοια καλούδια. Σωστά?