The Harps - Love Strikes Doves (Self Released)

Όσα χρόνια γράφω κείμενα, οποιασδήποτε μορφής, το μόνο μου πρόβλημα ήταν το πώς θα ξεκινήσω. Νομίζω πρόβλημα με τον πρόλογο είχα και στην έκθεση αλλά και στην κανονική μου ζωή, αλλά δεν πολύ κολλάνε αυτά. Συνεχίζω λοιπόν. Αυτή τη φορά το θέμα είναι πιο δύσκολο, καθώς θα πρέπει να μιλήσω για κάτι πού δεν είχα την παραμικρή ιδέα, μέχρι πριν από λίγο καιρό, πώς υπάρχει. Οπότε έπεσε μελέτη σοβαρή και για καιρό, γιατί κυκλοφορούσε η φήμη πώς θα έτρωγα σφαλιάρες.

Royal Hunt - A Life To Die For (Frontiers Records)

Αγαπητοί Royal Hunt…
σας γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα…ώπα…μπούμπη, πάρ’το αλλιώς και γράψε σοβαρά!
Λοιπόν, αγαπητοί Royal Hunt, από την ώρα πού έπεσε στα χέρια μου το “A Life To Die For”, έχω μονίμως μια σκέψη/εικόνα στο μυαλό. Εσάς στο studio να συζητάτε για τις διθυραμβικές κριτικές πού λάβατε με το προηγούμενο album και εννοείται το τι σκεφτήκατε όταν ακούσατε πια έτοιμο το “A Life To Die For”. Πώς τα βλέπετε? Πήγατε μπροστά, μείνατε στα ίδια, τα πήγατε χειρότερα? Για να δούμε...

Nightwish - Showtime, Storytime (Nuclear Blast Records)

Καιρό είχα να εμφανιστώ. Nα που το κάνω λίγες εβδομάδες πριν το νέο έτος!
Φτάσαμε και σε αυτό το σημείο. Εν έτη 2013, και με τέτοιο παρελθόν που έχει η θέση πίσω από το μικρόφωνο στους  Nightwish. Να διωχθεί η Tarja, να έρθει η Anette να την κράζουν οι περισσότεροι (η κοπέλα που ξέρω εγώ, σίγουρα την έκραζε πριν έρθει!!), βγάζουν  δύο άλμπουμ το ένα υπερ-μέτριο και το άλλο αλμπουμάρα (ναι Ιωάννα, αλμπουμάρα), κομμένη και ραμμένη για την Anette, και ύστερα από ένα συμβάν κατά τη διάρκεια συναυλιών στην Αμερική, αποχωρεί, και εμφανίζεται η Floor Jansen, η οποία συνεχίζει την περιοδεία με τους Φιλανδούς.

Leah - Otherworld (Self Released)

Είναι σα να μυρίζω εξώφυλλα και να πετυχαίνω διάνα στον κάθε δίσκο, και να βρίσκω κάθε φορά αυτό πού θέλω να ψάξω και ν’ακούσω εκείνη τη στιγμή. Όταν λοιπόν, ξυπνάς κάθε μέρα στους -4, έχεις ομίχλη, χιόνια συχνά-πυκνά, αγαπάς επικές ταινίες τύπου Highlander, Ben Hur, Spartacus, Attila, Braveheart, The Last Of The Mohicans και σε ενθουσιάζει η κέλτικη μουσική/παράδοση, τότε όταν βλέπεις το παραπάνω εξώφυλλο (σ.σ.: θα κάνω γιγαντιαία προσπάθεια να μη σχολιάσω την ίδια τη Leah, αλήθεια θα προσπαθήσω) ξέρεις πώς αυτήν την κυκλοφορία, πρέπει να τη μελετήσεις.

Deicide - In The Minds Of Evil (Century Media Records)

Έλα πες την αλήθεια, εγώ το παραδέχτηκα ήδη, ακούμε ακόμα και τώρα Deicide γιατί η “φανέλα είναι βαριά” και γιατί περιμένουμε αυτό το κάτι που θα γυρίσει τα αυτιά μας πίσω σε εκείνα τα ένδοξα χρόνια (1990-1997). Γιατί μετά από τα ένδοξα χρόνια, τους πήρε η κατρακύλα.
Και να, που δεκαέξι χρόνια μετά, εμφανίστηκε. Ένα φως από τα άδυτα του ουραν…της κολάσεως, που ξύπνησε Seprents Of The Light και Once Upon The Cross εποχές. Τι ότι τα αδέρφια Hoffman αποχώρησαν τι ότι ήρθε ο Santolla και τα άκουσε από τον κοσμάκι και έφυγε και αυτός, έπρεπε να έρθει ο Kevin Quirion (ως μόνιμο μέλλος επισήμως όπως έχει δηλώσει ο Glen), για να δούμε ένα άλμπουμ της προκοπής.

Sleepers's Guilt - Road Of Emptiness (Self Released)

Η μοναδική μπάντα πού έτυχε να έχω ακούσει πριν καν πατήσω το πόδι μου στο Λουξεμβούργο. Μπάντα πού μου είχε κάνει εντύπωση με τον Nevermore-ικό τους ήχο, και τις σκοτεινές πινελιές των Katatonia και με τις συνεχείς live εμφανίσεις τους. Ο λόγος για τους Sleepers’ Guilt και το μόλις δεύτερο E.P. τους, με τίτλο “Road Of Emptiness”.

6 κομμάτια , πιο σκοτεινά αλλά και πιο μελωδικά συγχρόνως, συγκριτικά με το προηγούμενο ομώνυμο E.P. Κατάφεραν να αποτινάξουν την ταμπέλα των Nevermore-followers και να εντάξουν στον ήχο τους, τις επιρροές από Opeth και Katatonia, κάνοντας τον ήχο ακόμα πιο ενδιαφέρον και ευχάριστο, ταιριαστό ειδικά και με το “δροσερό” κλίμα του Λουξεμβούργου…

Angra - Angels Cry 20th Anniversary Tour (earMUSIC)

Όπου αποχώρηση, είσαι μέσα ρε καμάρι μου γλυκό. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά τα πας και άψογα. Μόνο η δικιά σου μπάντα δε μου αρέσει, αλλά θα μου πεις εκεί φταίνε τα κολλήματά μου. Κι εννοείται δε μπορώ να βγάλω και από το μυαλό μου κάτι επικές κόντρες, το 2004 αν δεν κάνω λάθος, μεταξύ Angra και Rhapsody για παραγωγές και ήχους από ηλεκτρονικά drums…(σ.σ.: Μείνε στο θέμα ηλίθιε!)

Doomina - Beauty (Eigenproduktion)

Μέρες σκεφτόμουν πώς να ξεκινήσω το όλο άρθρο. Είναι από τις λίγες φορές που δε ξέρω πως να σου αναλύσω το συγκεκριμένο υλικό. Όχι γιατί είναι μαλακία, αλλά γιατί όταν κάτι μου αρέσει τόσο απλά λέω στον άλλο “Τράβα άκουσέ το. Ότι και να σου πω λίγο είναι”. Κάπως έτσι ήμουν και με το νέο δημιούργημα των Doomina. Χωρίς πολλά χρόνια στον χώρο (από το 2006), οι Αυστριακοί “post-rockers” (θα σου εξηγήσω παρακάτω αυτή την ταμπέλα) έχουν καταφέρει να κερδίσουν κόσμο, στους οποίους μέσα συμπεριλαμβάνεται και το άτομό μου.

Mindcage - Our Own Devices (Kinematic Music)

Γκρινιάρηδες progressive-άδες…ναι εσείς πού σκέφτεστε καθημερινά τα μαργαριτάρια των Queensryche και Fates Warning, από τη δεκαετία πού “τελείωσε η μουσική ” (σ.σ.: συνεχίζω να γελάω με σας που υποστηρίζετε αυτήν την κουβέντα, έτσι…δεν άλλαξε κάτι!). Όλοι όσοι απογοητευτήκατε ελαφρώς από τις κυκλοφορίες των ανωτέρω συγκροτημάτων φέτος, αλλά και από την κυκλοφορία του καραφλού με το όνομα της πρώην μπάντας του (δεν έχει καν νόημα να τον αναφέρω)...Όσοι έχετε επιθυμήσει τους αγαπημένους μας Psychotic Waltz και τους Mystic Force  και γουστάρετε κιθάρες και heavy ήχο από Accept…Σας έχω μια πολύ απλή λύση, μία λύση πού κι εμένα με έκανε να σκάσω ένα χαμογελάκι ικανοποίησης. Mindcage!

Annorkoth - The Last Days (Depressive Illusions Records)

Η Ρώσικη μπάντα Annorkoth κατάφερνε και δημιουργούσε μελαγχολικό-ατμοσφαιρικό black metal από το 2010 μέχρι και πριν λίγο καιρό. Λίγο μετά την τελευταία της κυκλοφορία “The Last Days” (για την οποία και σου γράφω παρακάτω), ο B.M. που ήταν και το μοναδικό μέλος του συγκροτήματος, ανακοίνωσε πως θα αλλάξει το όνομα διότι “η μουσική μου έχει γίνει ολοένα και πιο ακραία πράγμα το οποίο με ανάγκασε να δημιουργήσω μουσική κάτω από ένα νέο όνομα αφήνοντας “τους” Annorkoth στο παρελθόν”. Όλα αυτά όπως είπε θα συμβούν στις αρχές του νέου έτους.
Βέβαια να πω πως ο ίδιος, αν και κυκλοφόρησε το “The Last Days” σε περιορισμένες κόπιες, το ανέβασε σε sites στο Internet για δωρέαν “κατέβασμα”, διότι σύμφωνα με τα λεγόμενά του δε το κάνει για το χρήμα.

Sainte Ombre - Cornélia (BackUp Records)

“Μαλακ-Ανδρέα, νόμιζες τόσο εύκολα θα γλυτώσεις και θα αποφύγεις ότι έχει να κάνει με τη Γαλλία? Στο Λουξεμβούργο ήρθες μεγάλε, κι εδώ μιλάνε κυρίως Γαλλικά, οπότε άσε τις ελληνικές μπάντες πού κάποτε έλιωνες, άσε και τους Backstreet Boys πού ακόμα λιώνεις, άσε τη φράπα, πάρε το γαλλικό σου καφεδάκι, και με υφάρα 1000 καρδιναλίων, πιάσε καμία γαλλική μπάντα για να μάθεις και καμιά παραπάνω λέξη άχρηστε αυνάνα”. Οφείλω να ομολογήσω πώς μόνο αυτό έλεγα στον εαυτό μου όταν έπεσα μπροστά στη δεύτερη δουλειά των Γάλλων Sainte Ombre, “Cornélia”. (σ.σ.: όχι δεν είναι η όμορφη μικρή τσοπάνα).

Warbringer - IV Empires Collapse (Century Media Records)

War Without End: Έπος. Walking Into Nightmares: εξαιρετικά αδιάφορο.Worlds Torn Asunder: αδιάφορο.
Και εκεί που ήμουν πεπεισμένος πως οι Warbringer πεθαίνουν, εμφανίζεται το VI: Empires Collapse, και τους στέλνει από τον πάτο…στον τάφο!!
Το περίμενα να σου πω την αλήθεια (ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΔΡΕΑ ΔΕ ΤΟ ΛΕΩ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΡΩΤΟΔΙΣΚΑΚΙΑΣ).

Vardan - Lifeless Shadow (Moribund Records)

Vardan. Η μπάντα ενός μέλους από την Κατάνια της Ιταλίας. Παρόλο που η δημιουργία της μπάντας έχει 16 χρόνια, άργησε να εμφανιστεί αφού το πρώτο υλικό της (demo) παρουσιάστηκε το 2004.
Από το Hidden In A Tomb (το πρώτο demo), μέχρι και τώρα ο Vardan έχει πραγματοποιήσει έξι κυκλοφορίες εκ των οποίων η μια είναι split με Striborg, και όλες οι άλλες είναι ολοκληρωμένες δουλειές οι οποίες οι τελευταίες τρεις, πραγματοποιήθηκαν ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΤΟΣ.
ΝΑΙ! Πολύ καλά διάβασες. ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΤΟΣ.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο τύπος κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ, τον Μάιο, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο αντίστοιχα.
Εγώ είμαι εδώ για να σου πω για την ενδιάμεση από τις τρεις δουλειές. Για το “Lifeless Shadow”.

Peste Noire - Peste Noire (La Mesnie Herlequin)

Υπάρχουν μερικές φορές που δε μπορείς να εξηγήσεις κάποια πράγματα. Κάπως έτσι νιώθω για τους Peste Noire.Είναι το συγκρότημα που έχει ξεφύγει. Και αυτό το εννοώ με την καλή έννοια της λέξης. Κάθε τους κυκλοφορία είχε κάτι να αναδείξει. Εντάξει μπορεί όλα να έχουν να αναδείξουν κάτι αλλά θεωρώ την πιο ξεχωριστή κυκλοφορία τους το “La sanie des siècles - Panégyrique de la dégénérescence”. ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ. Και όταν σου λέω χρόνια μπροστά το εννοώ. Εξαιρετικά medieval καταστάσεις. Και μάντεψε, ναι το πρώτο τους άλμπουμ ήταν. Ξέρεις κάτι όμως; Δε το έχασαν. Πλην της κυκλοφορίας τους το 2011 (L'Ordure à l'état Pur), την οποία θεώρησα πιο “φορτωμένη” από όλες, όλες οι άλλες ήταν εξαιρετικές.

Wardrum - Messenger (Steel Gallery Records)

Είναι 2-3 μέρες τώρα πού προσπαθώ να βρω κάτι να καταλογίσω, είτε σε αυτό το συγκρότημα, είτε σε αυτό το δίσκο. Κάποιο λάθος, κάτι πού να μη μου άρεσε, κάτι πού να με ξίνισε…έστω, κάπου μέσα στο δίσκο να ένιωσα τη λέξη “filler”. Μα με τίποτα όμως! Και είναι να προβληματίζεσαι…όταν σε ένα δίσκο 14 κομματιών, με συνολική διάρκεια τη 1 ώρα και 2 λεπτά, δεν κουράστηκες πουθενά…όταν ξέρεις πώς αυτή η μπάντα μέσα σε 3 χρόνια, έχει κυκλοφορήσει ήδη 3 δίσκους και συνεχίζει να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές…ε μη μου πεις πώς δεν κολλάς? Όλα τα προαναφερθέντα, σε κάνουν να σκέφτεσαι τόσα και τόσα για άλλες μπάντες, πού μάλλον δεν είναι της παρούσης!

Trivium - Vengeance Falls (Roadrunner Records)

Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια ρε γαμώτο από τη μέρα πού σας ανακάλυψα? Μπράβο μωρέ. Κι εγώ πού αγχώθηκα, όντας πιτσιρικάς τότε, πώς είστε συγκρότημα του ενός δίσκου! Κοίτα όμως πού με τα πολλά φτάσατε στον 6^ο δίσκο! Μία από τις μπάντες πού δυστυχώς έπεσαν στην κατηγορία του love it or hate it, όπως πολλές ακόμα (αμερικάνικες κυρίως) μπάντες, είναι και οι Trivium! Μία μπάντα πού μπορεί να έμπλεξε με το metalcore, και ακόμα να μπλέκει, αλλά δεν παύει να δείχνει πώς οι καταβολές της είναι heavy/thrash.

Gris - À L'Âme Enflammée, L'Âme Constellée... (Serpulchral Productions)

Υπάρχει κάτι που να σε κάνει να θέλεις να είσαι  μόνος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Αυτό το “κάτι”, μπορεί να φαίνεται τόσο απλό για τους άλλους, και όμως να είναι κάτι τόσο “ωραίο” και πολύπλοκο για εσένα. Ένα “μέρος”  που δε σε ακούει κανείς, εκεί που όλα τα άσχημα και τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν.
Αυτό το συναίσθημα που σε πιάνει και θες να σηκωθείς και να φύγεις. Να παρατήσεις τους πάντες και τα πάντα. Να μην πεις το που πας, να μη δώσεις σε κανέναν λογαριασμό για το πότε θα γυρίσεις και αν θα γυρίσεις. Εκεί που λες εκείνο το ψυχρό και απότομο “άντε γαμηθείτε!”.  Που δε θες κανένας να έρθει και με εκείνο τον γελοίο χτύπημα στην πλάτη και το βλαμμένο χαμόγελο να κάτσει δίπλα σου. Όχι δε το θες, γιατί κουράστηκες να το βλέπεις και να το αισθάνεσαι. Γιατί το σιχάθηκες.

Subsignal - Paraíso (Golden Core Records)

Αν μου έλεγαν να βρω ένα δίσκο, έστω για αυτήν την περίοδο (πρέπει να σταματήσω να μιλάω για περίοδο κάθε φορά!), πού να μ’ηρεμεί, να με ταξιδεύει, να με κάνει να θέλω να ερωτευτώ (φύγε ρε από δω) και γενικά να μου μεταφέρει μια λάμψη και μια ευγένεια μέσα μου, τότε θα σου έλεγα απλά Subsignal!

Μέσα από τις στάχτες των αγαπημένων Sieges Even, αλλά και τους τρομερούς Dreamscape, αναδύθηκαν το 2007 οι Subsignal, οι οποίοι με αργά και σταθερά ανοδικά βήματα, μας δίνουν ότι μας έλειπε από την ώρα πού διαλύθηκαν οι Sieges Even. Ασταμάτητες και εθιστικές μελωδίες, συντροφιά μ’ένα απορρέον (σ.σ.: έλα μαλάκα παραδέξου το, για γκόμενα πήγες θετική κατεύθυνση!) συναίσθημα πού καλύπτει όλα τα προαναφερθέντα. Το “Paraíso” είναι από μόνο του αυτό πού λέει το όνομα.

Omega - The Hell Patrol (Evil Spell Records)

Τρία χρόνια μετά, οι Omega εμφανίστηκαν. Η τότε δύναμη της Θεσσαλονίκης, και το λέω αυτό γιατί πλέον η έδρα τους έγινε το Kolbotn της παγωμένης Νορβηγίας, κυκλοφορεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά της. 

Μετά το πωρωτικό και συνάμα γαμιστερό  “Second Coming, Second Crucifixion”  (όσοι δε το έχετε ακούσει, ακούστε το για να δείτε τι  υλικό είχε ετοιμάσει τότε ο Hades από τα 15 του…), και μετά το επικό split που κυκλοφόρησαν με τους Αθηναίους Ravencult, ακόμα και εγώ το πίστευα πως ήταν η ώρα, να εμφανιστεί νέο υλικό.

Δε θα σου το κρύψω, είναι μπάντα που τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση. Μου αρέσει ο ήχος που δημιουργούν, και γενικά είναι μπάντα που σε κάνει και να μη θες να γουστάρεις τη μουσική τους , να τη γουστάρεις. Συν ότι είναι πολύ εντάξει άτομα, και μιλάω συγκεκριμένα για τον Hades με τον οποίο είχα επικοινωνία (όσο βρίσκονταν Θεσσαλονίκη).

Inquisition - Obscure Verses For The Multiverse (Season Of Mist)

Κολομβία. Όταν σκέφτομαι αυτή τη χώρα στο μυαλό μου έρχονται οι εξής λέξεις στο κεφάλι: Καφές, μπανάνες, ζάχαρη, φοινικέλαιο, βυζιά, κώλοι, κοφτά μαγιό, ναρκωτικά και βυζιά πάλι. Για  την ακρίβεια η τέταρτη, πέμπτη και έκτη λέξη μου έρχονται πρώτες-πρώτες στο μυαλό απλά είπα να φανώ λίγο κύριος και να μη τις “πετάξω” πρώτες. Πριν όμως μου έρθουν πρώτες αυτές στο μυαλό, μου έρχεται μια λέξη: Inquisition.
Τι γαμάτο δίδυμο παίζει να είναι αυτοί οι τύποι ρε πούστη μου. Από το 1996 μέχρι και τώρα τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουν κυκλοφορήσει (για εμένα προσωπικά) καμιά μαλακία.

Ashes Of Ares - Ashes Of Ares (Nuclear Blast Records)

Άρχισες να με κουράζεις κοκκινοτρίχη. Αποφάσισε τι θέλεις να κάνεις τελικά, και μη μας ζαλίζεις τα ούμπαλα, σα γκόμενα σε περίοδο. Δεν άφησες τους Iced Earth για να γίνεις αστυνομικός? Δε βριζόσουν ασταμάτητα με τον Schaffer όλη εκείνη την περίοδο? Και ξαφνικά, ξανά πίσω στο metal, όταν και πήγες για να γαμήσεις τους Pyramaze. Σοβαρά άφησαν τον Lance King για σένα? Και έφυγες κι από κει για να γυρίσεις μέσα σε αγκαλιές υποδοχής, στους Earth, στην οικογένεια πού τόσο σου έλειψε (σ.σ.: προσπερνάμε την κρίση υποκρισίας πού βαρέσατε και οι 2 εκείνη την περίοδο, με κάνατε να νιώσω, λες και συναντήθηκαν επιτέλους ο Aragorn με την Arwen!). Και ως δια μαγείας, φεύγεις για να αφοσιωθείς στην οικογένειά σου…πολύ ωραίο, γλυκό και υπεύθυνο. Ωραία, αυτά τα έχει και το cheesecake. Αλλά όοοοοχι…δεν περνάει ένας χρόνος, και ανακοινώνεις δημιουργία νέας μπάντας, και κυκλοφορείς και δίσκο. Και κάνεις και περιοδεία. Ε ΔΕ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ? Τουλάχιστον το cheesecake δε με έχει προδώσει ποτέ!

Dream Theater - Dream Theater (RoadRunner Records)

Νέος δίσκος Fates Warning, νέος δίσκος Queensrÿche (x2) και τώρα νέος δίσκος Dream Theater, και όλα τα παραπάνω σε διάστημα 5 μηνών! ΜΑΝΑ ΜΟΥ..ποιος θέλει να παίξουμε και να κάνουμε σύγκριση των ανωτέρω?! Θα μας πάρει 2-3 εβδομάδες ανάλυση ή μπα? Για να κάνουμε μια απόπειρα να μιλήσουμε μόνο για το ένα από αυτά...
Καλώς ή κακώς, είναι από τις πιο εμπορικές μπάντες στο χώρο του metal, και ίσως η πιο εμπορική στο χώρο του progressive. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι έφτασαν εδώ πού είναι. Έχουν αποδείξει, πώς κάθε τους δίσκος, είναι δίσκος προς μελέτη για εκμάθηση μουσικής. 25 χρόνια μετά, με 12 studio album και άπειρα DVD και συλλογές, ήρθε η ώρα για τον ομώνυμο δίσκο…πού για έναν πολύ περίεργο λόγο όλοι φέτος επέλεξαν, να βγάλουν ομώνυμο δίσκο. Ή έχουν όλοι συνεννοηθεί τηλεφωνικώς ή σε όλους έπεσε η ίδια πέτρα στο κεφάλι…βρε βάλτε έναν τίτλο. Έμπνευση για μουσική έχετε, για στίχους έχετε, έναν τίτλο δίσκου δε μπορούσατε να βρείτε?

Seedevil - Post Destruction (FM Records)

Άκου να δεις τι συμβαίνει. Ναι γουστάρω ακραίο ήχο, μου αρέσει πολύ. Αλλά υπάρχουν πάντα και κάποιες εξαιρέσεις. Κάποιες εξαιρέσεις που γουστάρω να ακούω. Δεν έχει “γιατί;”, γιατί απλά γουστάρω. Μια από αυτές τις εξαιρέσεις που έχω, είναι οι Αθηναίοι Seedevil.
Δε τους γνώριζα, μέχρι που είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω-ακούσω στο Tunes In Progress 2012, όταν πέρασαν από τη Θεσσαλονίκη (ωραία εμπειρία! Σε περίπτωση που συμβεί ξανά σας προτείνω να παρευρεθείτε άφοβα και με μεγάλες ορέξεις!).
Βέβαια, με τα παιδιά τότε δεν καταφέραμε να τα πούμε από κοντά ούτε καν να συζητήσω μαζί τους για τα μελλοντικά τους σχέδια τα οποία και εμφανίστηκαν πριν από λίγες ημέρες.
Κοίτα τώρα να δεις τι συμβαίνει με τα παιδιά του Πειραιά(βάλε και το γνωστό ομώνυμο κομμάτι (με τη Μελίνα στα φωνητικά) να παίζει από πίσω για να μπούμε στο κλίμα του Πειραιά. Έλα άστο το έβαλα μη το βάλεις τελικά δε πάει με την όλη ατμόσφαιρα).

Fates Warning - Darkness In A Different Light (InsideOut Music)

Μέρες τώρα ψάχνω να δω τι να πω…μέρες αναρωτιέμαι πώς να ξεκινήσω και τι να γράψω. Για έναν πολύ απλό λόγο. Όταν έχεις μπροστά σου, τη νέα δουλειά, από τη δεύτερη τη σειρά, αγαπημένη σου μπάντα, η οποία άφησε να περάσουν 9 χρόνια από την τελευταία της δισκογραφική δουλειά….κολλάς…δε μπορείς να καταλάβεις πόσο πιο ενθουσιασμένος μπορείς να είσαι και για ποιο πράγμα. Είναι επειδή σου έλειψαν τόσο ή επειδή είναι όντως τόσο αψεγάδιαστος ο δίσκος? Αφού, άφησα το κείμενο μισή ώρα να με κοιτάει, αποφάσισα πώς μάλλον μου έλειψαν τόσο πολύ!

Sign Of The Jackal - Mark Of The Beast (High Roller Records)

Δε ξέρω πώς να εξηγήσω το συγκεκριμένο άλμπουμ, πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη μπάντα. Δεν είμαι “ειδικός” του θέματος, του είδους και του ήχου, αλλά αυτή η μπάντα, παίζει παπάδες.
Αν υπάρχει ένας λόγος για να σταματήσω για μερικά λεπτά να ακούω black metal, αυτός  ο λόγος πρέπει να είναι  ή να πάω να φάω ή να ακούσω ωραίο  old school κλασσικού metal ήχο (speed ή heavy). Γι’αυτό άλλωστε και δηλώνω αδυναμία προς τους δικούς μας Convixion, και για τη συγκεκριμένη μπάντα δε σηκώνω κουβέντα.
Ο λόγος όμως (δυστυχώς) δεν είναι οι Convixion. Είναι οι Ιταλοί Sign Of The Jackal, και το καινούργιο τους ολοκληρωμένο δημιούργημα (ύστερα από ένα demo, ένα single κι ένα ΕΡ), με τίτλο “Mark Of The Beast”.

Ulver - Messe I.X. - VI.X (Jester Records)

Η συγκεκριμένη μπάντα, ΠΑΝΤΑ με έκανε να αναρωτιέμαι γι’αυτή. Να μη μπορώ ακόμα να το πιστέψω πως έκανε τέτοια στροφή  από το είδος που έπαιζε, στο είδος που (πλέον) παίζει. Πάντα γελούσα (και όχι ειρωνικά) γιατί μου φαίνονταν τόσο δύσκολο-περίεργο πως μπορείς από  το ένα άκρο (και μιλάμε για χιλιόμετρα μακριά) να φτάσεις στο άλλο.
O λόγος για τους Νορβηγούς  λύκους. Τους Ulver.

Lustre - Wonder (Nordvis Produktion)

Ωραία διανύουμε τον Σεπτέμβρη. Πιάσανε και μερικές βροχές, είδαμε και τις μαλακίες μας στο μπάσκετ με Ιταλία και Φινλανδία, είδαμε και την τεράστια ανατροπή με Ισπανία. Η εξεταστική (για εμάς τους φοιτητές) να πηγαίνει κατά διαόλου (τουλάχιστον για το μεγαλύτερο ποσοστό), και το μοναδικό “ευχάριστο” γεγονός να  είναι η γειτονιά μου, η οποία έχει εξελιχθεί σε φοβερό γαμιστρώνα αν κρίνω από τις περίεργες κινήσεις των αυτοκινήτων κάθε βράδυ (σ.σ. δουλειές δεν έχετε ρε εσείς τις καθημερινές;;). Χάρη σε αυτές τις μικρές “λεπτομέρειες”, περνάει ο μήνας.
 Να σε λίγο καιρό σκάει μούρη ο Οκτώβρης. Επειδή όμως θεωρητικά έχουμε μπει στο φθινόπωρο (ακόμα και αν έχει ζέστες και ας βρέχει),  ο καιρός και η όλη ατμόσφαιρα (πιο συγκεκριμένα όταν βρέχει ή  όταν επικρατεί συννεφιά) είναι ότι πρέπει για άλμπουμ σαν και αυτό που θα αναφέρω.
 Δε ξέρω αν γνωρίζεις την μπάντα Lustre. Αν όχι, θα σου πω πως είναι Σουηδική, και είναι one-man band. Πίσω από όλα τα όργανα και τα φωνητικά βρίσκεται ο Nachtzeit.

Týr - Valkyrja (Metal Blade Records)

Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία αυτή η μπάντα μου προκαλεί μόνο ευχάριστη διάθεση και πολεμοχαρή χαμόγελα (μη ρωτάτε πώς γίνεται αυτό, ούτε εγώ ξέρω). Και ποιος θα το πίστευε άλλωστε ότι μιλάμε για μια μπάντα από τις Νήσους Φαρόε!!! Μιλάμε για ένα νησί πού το ξέραμε είτε λόγω προκριματικών Euro, είτε για τα πολύ αγαπημένα puffins (σ.σ.: αφήνουμε στην απ’έξω το κυνήγι φαλαινών, γιατί τους βλέπω να αφανίζονται σαν κράτος). Κι όμως, μετά από κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, οι Týr συνεχίζουν να είναι μία από τις αγαπημένες μπάντες στο χώρο του “folk”, ας πούμε.

Turisas - Turisas2013 (Century Media Records)

Έψαχνα κι εγώ ο δύσμοιρος πού θα βγάλω τα νεύρα της δεύτερης μέρας περιόδου. Εύκολο θύμα και μάλιστα κινείται προς εκτελεστικό απόσπασμα. Βρε τσομπάνηδες, βρε Uruk-Hai, βρε William Wallace (Williams Wallaces ο πληθυντικός?) της κακιάς και σκατόψυχης ώρας, τι κάνετε? Προσπαθείτε να μου σπάσετε τα νεύρα? Ενώ όλα ξεκίνησαν τόσο όμορφα με τους 2 πρώτους δίσκου, 2 χρόνια τώρα, είναι λες και προσπαθείτε να πετάξετε έξω τους G ‘n’ R από τη λίστα μου με τα τοπ 5 most hated bands!

Οι αγαπητοί (πλέον δεν) Turisas κυκλοφόρησαν νέα δουλειά, με τον πολυμήχανο τίτλο “Turisas2013” (σ.σ.: φήμες τους θέλουν να το συζητάνε τουλάχιστον 3 εβδομάδες προσπαθώντας να αποφασίσουν αν θα πρέπει να βάλουν όλη την ημερομηνία και αν θα είναι καλύτερα να μπει πριν το όνομα).

Satyricon - Satyricon (Roadrunner Records)

“To black metal δεν πεθαίνει ρε!”, μου είχαν πει κάποτε. Δεν απάντησα, γιατί σε τέτοιες μαλακίες δεν κάνει να απαντήσεις. Ο λόγος? Γιατί νιώθεις πως το μυαλό σου γίνεται πλαστελίνη και ξεκινάει αλέθει βλακείες.
Και όμως, ακούγοντας το καινούργιο Satyricon  κατάλαβα  πως πεθαίνει (το black metal) και μάλιστα πεθαίνει με τον πιο gay τρόπο!
Λέγε! Ναι σε εσένα μιλάω “άγριε” τύπε. Ναι σε εσένα, με τα μαύρα που περπατάς στο δρόμο και νομίζεις πως τρίζουν όλοι από τον φόβο τους προς την εμφάνισή σου. Σε εσένα που φοράς αρβύλες, έχεις μακρύ μαλλί, φοράς ένα κάρο σιδερικά πάνω σου

Watain - The Wild Hunt (Century Media Records)

Καλοκαίρι τέλος (επιτέλους..), και τα κεφάλια μέσα! Τι και αν ο Ανδρέας μου μιλούσε για το καινούργιο άλμπουμ των Watain. Εγώ δεν είχα όρεξη να κουνήσω ούτε βλέφαρο τον τελευταίο καλοκαιρινό μήνα με αυτή την κωλοζέστη.
Πλέον και μια που με έπιασε η εξεταστική είπα να πιαστώ και μ’αυτό το θέμα.
Η ακρόαση δε μπορώ να πω πως μου άφησε και τρελά ευχάριστα συναισθήματα. Οι Watain είναι μια μπάντα που δε με κέρδισε ποτέ παρόλο που έχουν κάποια κομμάτια που μου αρέσουν πολύ.
Ο  λόγος που ποτέ δε κέρδισαν τον σεβασμό μου και την εκτίμησή μου είναι ο τρόπος που προσπαθούσαν (και προσπαθούν) να προσελκύσουν κόσμο.

Haken - The Mountain (InsideOut Music)

Τους είπαν να πιάσουν το peak με τη νέα τους δουλειά και αυτοί ονόμασαν το δίσκο τους “The Mountain” (σ.σ. : prog humor!). Τι γίνεται όταν όμως, δεν έχεις απλά ανέβει στο βουνό, όταν δεν έχεις απλά πιάσει την κορυφή (peak) του, αλλά το έχεις ήδη κατέβει και πας για κάτι μεγαλύτερο, κάτι ψηλότερο? Τι γίνεται όταν έχεις ξεπεράσει κατά πολύ τις 2 προηγούμενες δουλειές σου. Τι γίνεται όταν έχεις φύγει από την Sensory Records και πλέον παίζεις  στην Bundesliga με την InsideOut Music? Άσε να σου πω εγώ τι γίνεται…

Firewind - Apotheosis - Live 2012 (Century Media Records)

Firewind, η μπάντα πού μπορεί να σηκώσει άπειρες συζητήσεις επί πολλών θεμάτων. και συνήθως άκυρων. Αν ο Gus αξίζει να παίζει στον Ozzy, για το τι άτομο είναι ο Κατσιώνης και τα μπλουζάκια του, προτιμήσεις στους τραγουδιστές, στις παραγωγές, στους drummers, στην πολιτική και στα ψυγεία…κοινώς άκυρα τα πιο πολλά!

Animations - "Private Ghetto" (Self Released)

Ρε την Πολωνία, και την είχα ξεχάσει εντελώς σα χώρα. Άδικα βέβαια, μιας και μου έχει προσφέρει Maria Curie, Chopin, Roman Polanski, τους Riverside και τραγούδια των Sabaton…αυτά! Αμάν τα πιο βασικά δεν είπαμε, Bolek & Lolek και εννοείται Reksio…τώρα λέμε, αυτά (σ.σ.: και γυναικάρες, απλά προσπάθησα να συγκρατηθώ)!
Μετά τη μικρή δόση κακίας, ας ασχοληθούμε με τη νέα δουλειά των Πολωνών progressive-άδων Animations.

Helker - Somewhere In The Circle (AFM Records)

Δεν έχει σημασία πού ο δίσκος βγήκε στις 15 Φεβρουαρίου. Εκείνη τη μέρα απολυόμουν από τα δεσμά της μητέρας πατρίδας και ήμουν αρκετά “τύφλα” για να θυμηθώ να τον ακούσω αυτόν τον δίσκο. Πόσο λάθος έκανα…?

Ταξιδεύουμε στην Αργεντινή για να βρούμε τους Helker και τη νέα τους κυκλοφορία “Somewhere In The Circle”, πού αυτή τη φορά φέρει το σηματάκι της AFM Records. Μεγάλο βήμα για μια μπάντα πού οι 3/4 δίσκους της, είναι self released.. μεγάλο βήμα, και πολύ φυσιολογικό, βάση του περιεχόμενου του δίσκου.

Thy Light - No Morrow Shall Dawn (Pest Productions)

Η Βραζιλία, εκτός από ωραίους κώλους και παραλίες (για όσους γουστάρουν το καλοκαίρι), έχει βγάλει και μερικές μπάντες (διαφόρων ειδών όσον αφορά τη σκληροπυρηνική μουσική) οι οποίες όχι απλά έχουν αποδείξει πως δεν αστειεύονται, αλλά ότι βάζουν κάτω επάξια “μεγάλα” ονόματα.
Μια από αυτές, είναι οι Thy Light. Μια καθαρά Depressive Suicidal Black Metal μπάντα.
 Δε γνωρίζω πόσοι από εσάς τους ξέρετε. Σε όσους από εσάς ( του είδους) δε σας λέει κάτι το όνομά τους, είναι καιρός να τους μάθετε γιατί εκτός του ότι τυχαίνουν να είναι από τις μπάντες που εκτιμώ ιδιαίτερα, έχουν κυκλοφορήσει διαμάντια στο συγκεκριμένο είδος.
Έξι χρόνια υπομονής-αναμονής μετά την τελευταία κυκλοφορία τους, ακούγονται πολλά. Να πω την αλήθεια δεν ήξερα και εγώ τι να περιμένω και αν θα περιμένω. Βλέπεις, μπάντες του συγκεκριμένου είδους δε “μιλάνε” πολύ. Και αν θα “μιλήσουν” αυτό θα είναι για λίγο, και μετά, ξανά στα σκοτάδια.

Until Rain - Anthem To Creation (Escape Music)

Ε δε γινόταν να μην ξεκινήσω με αυτήν τη μπάντα-κυκλοφορία. Οι πιο πολλοί ξέρουν πώς τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία, πρώτον σα μουσικούς και δεύτερον σαν άτομα. Ο λόγος για τους progressive-άδες από τη Θεσσαλονίκη, Until Rain. Μία μπάντα η οποία έχει κερδίσει πολλούς φίλους με τη μουσική τους.

Με διαρκώς ανοδικά βήματα και με πολύ πετυχημένα live, έφτασαν πια στο 2013 με την 2η ολοκληρωμένη δουλειά τους με τίτλο “Anthem To Creation”. Η οποία θα είναι πλέον σταθμός για τα παιδιά, για τους εξής λόγους. Είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά με το “καινούριο” line up, είναι η πρώτη τους με ξένη εταιρεία (από τη βρετανική Escape Music), και είναι η ό,τι καλύτερο μας έχουν δώσει.

Introduction στην παρέα του Metal In Warning

Δεν έχω σκοπό να κουράσω ιδιαίτερα κανέναν...
Ένα χόμπι είχα κι εγώ ο κακομοίρογλου...να γράφω. Εκτός από τον κόσμο εκεί πού πρέπει, γενικώς μου άρεσε να γράφω την άποψή μου σε μορφή κριτικής. Και το έκανα για μερικά χρόνια, κυρίως σε webzines και γενικά blogs. Μιλάμε τώρα για εποχές πού στο Myspace τρώγανε με χρυσά κουτάλια....κοινώς 7 χρονάκια στο περίπου (σ.σ.: Χουντικός, δείρτε τον...όχι γαύρος είναι, δείρτε τον!)