Cannibal Corpse - A Skeletal Domain (Metal Blade Records)

Οι Cannibal Corpse, είναι από τις πολύ λίγες μπάντες που έχουν ένα πολύ δυνατό-καλό μέσο
όρο κυκλοφοριών.
Εντάξει, δεν ήταν όλα τέλεια, αλλά σκέψου, δεν ήταν και άθλια. Το μεγαλύτερο ποσοστό τους πάντως, εμένα προσωπικά, με άφηνε ιδιαίτερα ικανοποιημένο (το Vile, προσωπικά δε με τρέλανε, παρόλου που εμφανίζεται για πρώτη φορά ο Fisher εκεί (και εννοείται πως γουστάρω περισσότερο Fisher απ’ότι Barnes)).
Τι και αν πέρασαν τα χρόνια (δεν είναι και λίγα 26 έτη στις πλάτες τους), ακόμη ακούγονται σα να είναι χθες.

Το Α Skeletal Domain είναι η νέα τους κυκλοφορία και πριν σου πω μερικά λόγια γι’αυτή θα ήθελα να ξεκινήσω από ένα αρνητικό. Είναι το δεύτερη άλμπουμ (το πρώτο είναι το Kill) που δεν έχει κάτι σάπιο το εξώφυλλο. Ομολογώ πως ξενέρωσα, παρόλο και αν με “ηρέμησε” το περιεχόμενο, το εξώφυλλο δεν είναι στα πλαίσιά τους. Και η αλήθεια να λέγεται, εξώφυλλο των Cannibal Corpse χωρίς σαπίλα-θανατίλα-κατακρεούργηση δεν είναι Cannibal Corpse.
Για το περιεχόμενο τώρα. Ξέρεις που κυμαίνονται χρόνια τώρα. Δεν έχουν αλλάξει το παραμικρό πάνω τους. Η στρατηγική τους είναι η εξής: επίθεση, κανένα έλεος, να μη μείνει τίποτε όρθιο.
Και επειδή όπως λέει και η λαϊκή ρήση “των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν....δεν πεινούσαν” (Ε; Δε πάει έτσι; Πως πάει δηλαδή; Των φρονίμων τα παιδ...ωχ μαλάκα δες 55 λεπτά κάνει το hot dog), εγώ φόρεσα το κράνος μου για να είμαι προετοιμασμένος για όλα και όταν έρθει η ώρα να ορμήξω στον τοίχο.
Άλλωστε, όπως δήλωσαν οι κανίβαλοι, την μίξη και το mastering επιμελήθηκε ο κύριος Mark Lewis, οπότε ήμουν περίεργος να δω τι ήχος θα γαργαλούσε τα αυτιά μου.
Οπότε με το που μπαίνει το High Velocity Impact Spatter, στο 3ο και όλας δεύτερο βρισκόμουν στο σαλόνι, και ναι, ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΩΣ....ΒΡΕΘΗΚΑ ΕΚΕΙ ΑΠΛΑ.
Τι κομμάτι για να ξεκινήσουν όλα...από εκεί κατάλαβα πως έκανα τη σωστή επιλογή και έβαλα το κράνος μου.
Πιστεύω πως δώδεκα κομμάτια συνολικής διάρκειας σαράντα πέντε λεπτών παρά ένα δεύτερο, θα σου δώσουν το δικαίωμα να κάνεις κακό σε κάποιον. Και όχι με αντικείμενα, αλλά μόνο με τα χέρια σου.
Βαρύγδουπος συνδυασμός από μπάσο και τύμπανα, τα φωνητικά να ξερνάνε τέρατα, οι κιθάρες καθαρά ξυράφια.
Δε μπορείς να πεις τίποτα παραπάνω αφού για το είδος που εκπροσωπούν είναι από τις δυνατότερες μπάντες που υπάρχουν.
Κανίβαλοι ρε φίλε. Τι περιμένεις;!
Έλα, τόση ώρα περίμενα γι’αυτό. ας μιλήσουμε για κωλοστή φορά για τον λαιμό του Fisher, ο οποίος μοιάζει με κορμό δέντρου....(δεν έχω κάτι μαζί του, αντιθέτως τον θεωρώ ίσως από τους καλύτερους στο είδος του).

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 90/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης