Slipknot - 5 The Gray Chapter (Roadrunner Records)

Όταν είχε βγει το “All Hope Is Gone”, ήδη μιλούσα με τον Χρήστο για το γεγονός πώς οι Slipknot ετοιμάζονται για το soundtrack της ταινίας “Ο κατήφορος”. Ήδη είχα αρχίσει να υποπτεύομαι πώς κάτι δεν πάει καλά, γιατί για τα δικά μου δεδομένα, ως άτομο πού ασχολείται με τη μπάντα πλέον, 15 χρόνια, δεν ήταν αυτό πού ήθελα να ακούσω. Από κει κι έπειτα, λίγο ο θάνατος του Paul Gray, λίγο η απομάκρυνση του κοντού, λίγο η απομάκρυνση του Root από τους Stonesour, λίγο παραπάνω όμως, το γεγονός πώς είχαν χωριστεί σε 2 στρατόπεδα για το αν θα συνεχίσουν ή όχι μετά την  απώλεια του Gray…όλα τα ανωτέρω με έκαναν να ξέρω πώς η συνέχεια θα είναι απογοητευτική για τα προσωπικά μου γούστα. Πολύ έξω δεν έπεσα τελικά.

Το “5: The Gray Chapter” κυκλοφορεί μετά κόπων και βασάνων και οι φίλοι της μπάντας είναι επίσης έτοιμοι να χωριστούν σε 2 στρατόπεδα. Ας πιάσω όμως για αρχή τα εξαιρετικά θετικά του δίσκου. Ωμότητα, σκληράδα, θυμός, βία, groove…στοιχεία πού τους έχουν χαρακτηρίσει από την πρώτη τους μέρα στο χώρο, είναι όλα εδώ! Η παραγωγή έχει αυτήν την ξεράδα πού μου είχε λείψει από τους Slipknot, αυτό  τον ωμό ήχο πού με γύρισε κάπου στους πρώτους δίσκους. Με έναν φυσιολογικό μέσο όρο τραγουδιών στα 4μιση λεπτά.. Μέσα στο “5: The Gray Chapter”, προσωπικά βρήκα τραγούδια τα οποία είναι χαρακτηριστικά της μπάντας των 2-άντε 3- πρώτων δίσκων. Βλέπε “Skeptic”, “Lech”, “The Negative One”…ακούγοντάς τα γύρισα κάπου σε γυμνάσιο λύκειο και ένιωσα να κομματιάζω το σχολείο σαν να ήταν μπισκότα σε μίξερ! Ένιωσα αυτήν την κραυγή πού πάντα μπορούσε να σου βγάζει η μπάντα. Τη δυναμική, την ανάγκη για ξέσπασμα…σου μιλούσε μέσα στον εγκέφαλο και σου κινούσε όλο το υπόλοιπο σώμα φέρνοντας σε κατάσταση μάχης στο Tekken.

Ένα ακόμα θετικό είναι το γεγονός πώς τα samples και οι λούπες, επέστρεψαν στο βαθμό παράνοιας, όπως ακριβώς τα είχαμε μάθει…χωρίς να έχουν απλά συνοδευτικό χαρακτήρα και να καλύπτουν κενά. Είναι αυτά πού δίνουν χαρακτήρα, και χρώμα σε κάθε κομμάτι…ναι ναι ξέρω…οι απανταχού ατσαλένιοι μόλις ξενέρωσαν. Δεν πειράζει, ούτως ή άλλως οι Slipknot είναι μια μπάντα της γενιάς μου και των νεότερων. Με ποιο μοντέρνο ήχο και ακούσματα, πού πάντα έλεγαν ναι στους πειραματισμούς.

Από κει κι έπειτα όμως, όταν έχεις απαιτήσεις από μια μπάντα πού πραγματικά αγαπάς, βρίσκεις πανεύκολα αρνητικά, πράγματα πού δε θα ήθελες να ακούσεις/δεις/υπάρχουν. Το θέμα drummer, bassist με αφήνει παγερά αδιάφορο, καθώς θα ασχοληθώ με το θέμα μουσικής. Κάποιοι έχουν μπερδέψει τους Slipknot με τους Stonesour. Και όταν λέω κάποιοι, εννοώ ο Corey Taylor σε βασικότατο βαθμό! Δε μπορείς να τραγουδήσεις όπως παλιά? Μην το κάνεις! Μην gay-ζεις μια μπάντα επειδή τόσα χρόνια πού ούρλιαζες, γάμησες τη φωνή σου! Ναι οκ, δεκτό, οι Slipknot πάντα είχαν μελωδίες….απλά ΟΧΙ ΤΟΣΕΣ, και ΟΧΙ ΕΤΣΙ…αυτά τα pop-άκια τύπου “The Devil In I”, “Killpop”, “Nomadic”, “The One That Kills The Least” κράτα τα για σένα και την άλλη μπάντα!

Επίσης…καταλαβαίνω πώς είναι καιρός για τη μεγάλη αλλαγή, για το επόμενο βήμα, να δείξετε πώς η μπάντα είναι ακόμα εδώ γιατί (σ.σ.: πάμε για το μεγάλο κλισέ) “Αυτό θα ήθελε και ο Paul να κάνουμε”! Και εννοείται θα πρέπει να “ανεβάσετε” και να κάνετε λίγο διαφήμιση στους καινούριους….αλλά μη θάβεται ρε κιμάδες τις κιθάρες. Μας λείπουν τα death-ικά riffs του Thomson…η μπάντα τα έχει ανάγκη.

Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα ήταν, είναι και θα είναι, η απόφαση της μπάντας, να δώσει χώρο στον Taylor ως προς το θέμα μουσική. Να έχει μεγαλύτερο μερίδιο σε αυτήν. Σε σημείο πού η μπάντα να αρχίσει να μοιάζει στους Stonesour…όπως ακριβώς το ίδιο γίνεται στους Stonesour, οι οποίοι πήραν δείγματα από τους Slipknot. Θα πρέπει να διαλέξουν την κατεύθυνσή τους και να μην γίνουν 2 μπάντες πού παίζουν σχετικά παρόμοια πράγματα, ή πού έστω το ένα θυμίζει το άλλο. Τώρα το αν ο δίσκος αξίζει ή όχι, αυτό θα το κρίνει το κοινό, εγώ ξέρω σίγουρα πώς δε θα τον ακούσω πολλές φορές στη ζωή μου, θα προτιμήσω κάτι από το παρελθόν. Ξέρω όμως πώς οι φίλοι της μπάντας θέλουν αυτήν την “καραμέλα” στον ήχο της μπάντας. Οπότε επανερχόμαστε στη δεύτερη παράγραφο…θα χωριστούν σε 2 στρατόπεδα!

Food for thought: Καλή η μουσική, αλλά όλοι ζούνε για τα κουτσομπολιά…Λοιπόν…μετά το θάνατο του Gray, ο Taylor ήθελε να το διαλύσουν το μαγαζάκι και ο Jordison να συνεχίσουν. Τελικά ο Jordison έφυγε, και το μαγαζάκι συνέχισε να λειτουργεί….χμ….είναι τελικά πολλά τα λεφτά!

Βαθμολογία: 60/100 ως απογοητευμένος φίλος

των 2- άντε 3- πρώτων δίσκων.

Βαθμολογία: 85/100 ως αντικειμενικός ακροατής

και φίλος του ήχου αυτού.

Υ.Γ.: Αναρωτιέμαι αν τα κορίτσια θα κολλήσουν με το “Goodbye” ή με το “If Rain Is What You Want”

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς