Sólstafir - Ótta (Season Of Mist)

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη. Ο φόβος πρέπει να διακρίνεται από τη σχετική συναισθηματική κατάσταση του άγχους το οποίο εκδηλώνεται ως εσωτερική ένταση και το οποίο συνήθως συμβαίνει χωρίς την ύπαρξη οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής, απειλής μάλιστα που γίνεται αντιληπτής ως ανεξέλεγκτης ή αναπόφευκτης. Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν.

Όταν όμως ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος και σε καταστάσεις υπερβολικού στρες, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου. Η φοβία είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου ή κατάστασης, που έχει ως αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού αντικειμένου που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί σπουδαία πηγή κινδύνου. Ο φόβος στα Ισλανδικά λέγεται, ótta.
Αυτό το άλμπουμ, ήρθε με χιόνι πάνω του. Ήρθε από μια χώρα από όπου είχαν εγκατασταθεί οι Vikings, μια χώρα που εκτιμώ πολύ, η χώρα του Σολωμού.
Sólstafir, η μπάντα του Ρέικιαβικ. Το συγκρότημα που γουστάρα και συνεχίζω να το κάνω παρόλο και αν άλλαξαν είδος παιξίματος και πήγαν από το ένα άκρο στο άλλο. Γιατί το να πας από το μπλακοβάικινγκ στο ποστ ροκ, ε εντάξει, δεν είναι και ότι πιο  απλό.
Το νέο άλμπουμ είναι το ótta. Και για να σου μιλήσω κατάμουτρα ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ “Δε μου άρεσε”. Απλά, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΔΕ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.
Πριν το βάλεις να παίξει, καταλαβαίνεις από το εξώφυλλο πως η ατμόσφαιρα μπορεί να μην είναι και η πιο ευχάριστη. Ποιος είναι αυτός που όταν θέλει να βρει την ησυχία του δεν επισκέπεται τη θάλασσα;;; Όσοι μένουν σε πόλεις-χωριά, που δεν έχουν θάλασσα είναι η απάντηση. Αλλά και πάλι.  Ποιος είναι αυτό που κατοικεί σε παραθαλάσσιο μέρος δεν επισκέπτεται τη θάλασσα στις μαύρες του ή ακόμη και στις προσωπικές του στιγμές; Τις στιγμές εκείνες που δε θέλεις να βλέπεις άνθρωπο να περπατάει μπροστά σου σε ακτίνα 300 χιλιομέτρων, τις στιγμές εκείνες που επειδή έτσι γουστάρεις, θέλεις να εξαφανιστείς από όλους και από όλα; Έτσι, επειδή ήθελες να μελαγχολήσεις;
Οι Ισλανδοί είναι εδώ να στο προσφέρουν. Δε θέλω να φαντάζεσαι καταθλιπτικό ήχο και όλα τα συναφή. Αντιθέτως, υπάρχει “ζωντάνια” σ’αυτόν τον ήχο. Κάτι όμως μέσα από αυτόν, βγάζει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Για ποιο από τα οχτώ κομμάτια να σου πω;;; Τι ψάχνεις; Τι αναζητάς; Το banjo δίνει ρεσιτάλ; Να σου πω πως το Lágnætti είναι ασταμάτητο από μόνο του;  Πως το Rismal είναι μπαλαντάρα και παρόλο που δε καταλαβαίνω τίποτα από στίχους βγάζει πόνο; Ή πως το Miðaftann δεν έχει τύμπανα, παρά μόνο τη μελωδία ενός πιάνου-πρωταγωνιστή;
“Tι με κοιτάς;”. Βρες το κουράγιο και βαλ’το να παίξει και κάνε τον απολογισμό σου σε σχεδόν μια ώρα.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 95/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης