Evergrey - Hymns For The Broken (AFM Records)

Θυμάμαι από μικρός να βρίσκω πανεύκολα τρόπους να ξεδίνω, είτε από νεύρα, είτε από κούραση, είτε για χαλάρωση, είτε από απλές καθημερινές σκέψεις. Όπως στην τελική όλοι…έτσι κι εγώ, είχα βρει το μικρό παραθυράκι του σώματός μου και των σκέψεών μου, εκείνο πού θα με φρεσκάρει. Ένα λοιπόν από τα δικά μου παραθυράκια είναι το γράψιμο (σ.σ.: όχι του κόσμου, αυτό είναι ταράτσα για μένα όχι απλά παράθυρο). Συνήθως ξέδινα με στιχάκια, είτε τραγουδιών, είτε δικά μου, είτε γράφοντας απλά νούμερα ή γράμματα, χωρίς καμία σημασία πολλές φορές. Ειδικά για τους άλλους. Μένουμε όμως στο κομμάτι στίχων, κάτι πού στα 27 μου, με βρίσκω ακόμα πού και πού να το κάνω. Όσοι με ξέρουν και έχουν μια μικρή ιδέα του πώς γράφω, πολλές φορές θα δουν ένα γκρι φόντο, μια ομίχλη, πίσω από ένα σκοτεινό τοπίο με δάση και απότομα βουνά . Ίσως αυτή είναι η καλύτερη εικόνα πού μπορώ να σας δώσω, είναι αυτό πού έβγαζα από το μυαλό για να κρατήσω το κάτι πιο όμορφο και φωτεινό. Ωραία…και μετά ανακάλυψα τους Evergrey…

Νομίζω ήταν η μέρα πού έκανα χρόνια να ξαναγράψω. Και νομίζω καλά έκανα. Αν υπάρχει κάποιος ο οποίος “πονάει” τους στίχους και τη μουσική του, κάποιος πού να μπορεί να σου μεταδώσει όλα αυτά τα συναισθήματα για τα οποία γράφει/μιλάει, αυτός είναι ο Tom Englund (σ.σ.: υπάρχει βέβαια και ο ένας και μοναδικός Aaron Stainthorpe, αλλά εκεί είναι άλλου molesting catholic priest ευαγγέλιο). Το κάνει σχεδόν 15 χρόνια τώρα, και είμαι σίγουρος πώς θα συνεχίσει να το κάνει. Γιατί το κάνει καλά και γιατί το νιώθει. Γιατί μπορεί ο προηγούμενος δίσκος (“Glorious Collision”) να μην είχε τεράστια απήχηση, αλλά η νέα δουλειά του, “Hymns For The Broken” έχει και θα έχει σίγουρα. Γιατί μετά από 3 χρόνια, οι Evergrey επέστρεψαν και μας διδάσκουν συναίσθημα, μας διδάσκουν έκφραση, πόνο, μελαγχολία. Γιατί όταν οι Evergrey κυκλοφορούν νέο δίσκο, ο κόσμος του metal και κυρίως του prog και του μελωδικού, αναστατώνεται. Ξέρει τι να περιμένει και πώς να το περιμένει, καθώς δεν έχει απογοητευτεί ούτε μια φορά μέχρι σήμερα.

Το “Hymns For The Broken” αν δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς είναι στα χαλαρά στη δεκάδα, και ας βγούνε δέκα δισκάρες μέχρι το τέλος της χρονιάς…οι Evergrey λοιπόν έχουν επιστρέψει εντυπωσιακά, με το ίδιο σχεδόν line up (Jonas Ekdahl στα drums είναι η νέα προσθήκη) και τοποθετούν τους εαυτούς τους αρκετά ψηλά στο βάθρο των φετινών κυκλοφοριών. Επιστροφή η οποία με έκανε να σκεφτώ τη μπάντα στις αρχές των 00’s, όταν ήταν ακόμα η μπάντα πού έκανε το μεγάλο μπαμ στο χώρο. Στην τελική τους πήρε 1 ώρα. 1 ώρα μουσικής, μελαγχολίας, συναισθημάτων και σκέψεων. 1 ώρα, 12 κομμάτια, με το καθένα να σου μιλάει ψιθυριστά στο αυτί κι εσύ να κρυώνεις…να κρυώνεις εγκεφαλικά. Να νιώθεις τις φλέβες στα χέρια σου να τινάζονται γιατί το αίμα κινείται τόσο γρήγορα. Και είναι φυσιολογικό. Γιατί έτρεχες. Γιατί έχεις ανάγκη από εκείνο το παράθυρο πού λέγαμε στην αρχή. Έτρεχες για να αδειάσει το μυαλό σου. Για να σκεφτείς όσα άκουσες, να γίνεις ένα με αυτά πού άκουσες από τους Evergrey.

Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω, τι να αφήσω να με παρασύρει. Ήξερα πώς όταν ανοίγει ο δίσκος με “King Of Errors” και “A New Dawn” έχει γίνει δουλειά πού να αντικατοπτρίζει όλο το δίσκο. Ήξερα πώς όταν ο δίσκος κλείνει με τα “The Aftermath”, “The Grand Collapse”, “Missing You”΄, πώς μόνο από τους τίτλους, θα έπρεπε να περιμένω μάλλον τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Και δεν είχα άδικο, όπως δεν έχω ποτέ! Πιο κάτω έχεις το heavy riff του “Archaic Rage” με το μελωδικότατο solo, και τα πλήκτρα πού κλαίνε “You Are Not Alone…” Στη μέση έχεις το μαγικό “Barricades” με το αλήτικο βρώμικης ροκιάς solo, να ακολουθείται από το “The Fire” με την εισαγωγή πού σου σπάει το κεφάλι από το ογκώδες heavy riffing ενώ σε παρασέρνει στο να σιγοτραγουδάς με την παιδική χορωδία. Βασικά τα 2 αυτά τραγούδια φωνάζουν από μακριά πώς θέλουν δικά τους βίντεο, και πώς στις συναυλίες πρέπει να εορτάζονται δεόντως από το κοινό και την μπάντα. Μαζί με το “King…” είναι σίγουρα τα hitάκια του δίσκου.

Δεν ξέρω ποια είναι τα οικονομικά σου, δεν ξέρω αν είσαι αγοραστής ή downloader και δε με νοιάζει, όμως τον δίσκο πρέπει να τον αποκτήσεις σε οποιαδήποτε μορφή, πρέπει να τον ακούσεις, πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, πρέπει να του δώσεις την ευκαιρία να σε παρασύρει….πρέπει να τον ζήσεις.

Food for thought: Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί, για όλους αυτούς πού γράφουνε “σκοτεινά” και συνεχίζω να αναρωτιέμαι…τι μπορεί να έχουν περάσει στη ζωή τους και τι μπορεί να έχουν στο μυαλό τους και στην ψυχή τους? Και αν δεν είναι όλα αυτά πραγματικά συναισθήματα, πώς μπορείς τόσο εύκολα να βγάζεις τέτοια μελαγχολία και σκέψη και να τα βάζεις μέσα σε ένα τραγούδι, χωρίς να τα έχεις νιώσει πιο πριν?

Υ.Γ.1 : Το “Missing You” απαγορεύεται να ακουστεί μόνο του, σα μορφή μπαλάντας. Αν το κάνεις φρόντισε να έχεις δίπλα παρέα, να μην έχεις κινητό πάνω σου και να σε δέσουν σε κρεβάτι. Επίσης θα έχει κλειδωθεί η πόρτα των μπαλκονιών και της κουζίνας…φιλικά…

Υ.Γ.2 : Το παρανοϊκό solo στο “The Grand Collapse” μου έδωσε να καταλάβω γιατί είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου!

Βαθμολογία: 95/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς.