Allen Lande - The Great Divide (Frontiers Records)

Όταν η συνταγή σου περιλαμβάνει 2 από τις καλύτερες φωνές πού εμφανίστηκαν στα mid 90’s, τότε θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να αποτύχεις στο πιάτο. Όταν όμως συνοδεύεται με μια ιδιοφυία του παρελθόντος η οποία τα τελευταία 10 χρόνια έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στον “Κατήφορο”, εκεί αγχώνεσαι. Στην ομάδα των Russell Allen και Jorn Lande, έχει πλέον εισχωρήσει ο κύριος Timo Tolkki, αναλαμβάνοντας θέση πίσω από κιθάρες, μπάσο και κονσόλες, αντικαθιστώντας τον τρομερό Magnus Karlsson και κάπως έτσι φτάνουμε στον 4^ο πλέον δίσκο της μπάντας με τίτλο “The Great Divide”

Θεωρώ άκρως ανούσιο το να ασχοληθώ με τους κύριους Allen-Lande. Γιατί? Νομίζω η ιστορία το έχει ήδη δείξει, και θα συνεχίσει να το δείχνει. Το επίπεδό τους, φωνητικώς είναι πέρα από το φανταστικό. Είναι οι φωνές πού πολλοί θα θέλαμε να έχουμε αλλά δεν, εκτός από κάποια άτομα πού αγαπάμε να μισούμε. Το θέμα μας, το ένα και μοναδικό είναι η μεταγραφή του Timo…
Για να μην το κουράζουμε και πολύ με την πάρτη του, η μόνη απορία πού έχω, είναι το πώς μπορείς να ρισκάρεις, με τι λογική πας και ρισκάρεις και τον παίρνεις στην ομάδα, όταν βλέπεις πώς τα τελευταία χρόνια δε μπορεί να προσφέρει πουθενά. Πώς δεν είναι αυτός πού ήξερες και πού σε “μεγάλωσε” μουσικώς! Αλλά επειδή τα έχουμε ξαναπεί για τον Timo, αρκεί να πω πώς το ρίσκο αυτή τη φορά πέτυχε!

Είναι όπως λέει ο λαός (σ.σ.: μη με ρωτήσεις ποιος λαός, θα σε γελάσω και είναι κρίμα), “άμα δε ρισκάρεις, δε θα πάρεις”. Έτσι και στην περίπτωση των Allen Lande, οι οποίοι ρίσκαραν με τον Tolkki, και έβγαλαν τον 4^ο δίσκο τους με τίτλο “The Great Divine”, ο οποίος είναι σίγουρα μια πολύ καλή κυκλοφορία

Έχει όλα τα στοιχεία πού έχεις μάθει και από τους 3, όλα τα στοιχεία πού σημάδεψαν την καριέρα και των 3 μέχρι σήμερα. Μελωδία πάνω απ’όλα, όγκος και heavy ήχος, AOR επιρροές βγαλμένες από τα τέλη των 80’s, ίσως και τις αρχές των 90’s και πάνω απ’όλα, 2 φωνές οι οποίες μπορούν να πηγαινοέρχονται μεταξύ παραδείσου και κολάσεως σε χρόνο dt, μετακινώντας κι εσένα τον ακροατή, από την κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης, στην κατάσταση αγριάδας και κραυγής!

Μέσα από 10 κομμάτια, οι φίλοι των παραπάνω καλλιτεχνών, σίγουρα θα μείνουν ικανοποιημένοι. Οι φίλοι της μελωδίας θα χαμογελάσουν. Ωστόσο οι πιο απαιτητικοί θα γκρινιάξουν….και μέσα σε αυτούς είμαι κι εγώ! Ο λόγος…?

Food for thought: Μία ομάδα πού κουβαλάει δεκαετίες στις πλάτες της. Πού κάθε μέλος της έχει έναν διαφορετικό αλλά πολύ σημαντικό ρόλο στο χώρο του metal, πώς κατάφερε να αφήσει έτσι απείραχτο το “Lady Of Winter” πού σε κάνει να τραγουδάς το “Edge Of Thorns” (σ.σ.: αν αναρωτιέσαι ποιων, απλά σταμάτα να διαβάζεις πιο κάτω). Το “In The Hands Of Time” μόνο εμένα μου θύμισε το “Power” των Helloween? Το δε καλύτερο κομμάτι του δίσκου “Down From The Mountain” ξεχωρίζει από χιλιόμετρα μακριά από τα υπόλοιπα…καλά να είναι και ο Halford δηλαδή…

Αν δηλαδή ψάχνεις για αρνητικά, μόλις τα διάβασες!

Βαθμολογία: 78/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς