Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Saor - Aura (Northern Silence Productions)


Ποιος είναι αυτός που δεν έχει δει την ταινία Braveheart; Ποιος είναι αυτός που στη σκηνή που  ο William Wallace φωνάζει “freedom” δεν έχει ανατριχιάσει; Ποιος είναι αυτός που δεν αγάπησε το συγκεκριμένο soundtrack, και γενικά που να αγάπησε τη Σκωτία μέσα από αυτή την ταινία; Ο ανδρικός πληθυσμός με νιώθει πιστεύω, για τον γυναικείο δε θα το έλεγα (εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις).
Η λέξη “freedom” στη γλώσσα της Σκωτίας και της Ιρλανδίας μεταφράζεται ως “saoirse”,  και η λέξη “free” ως “saor”.

Για τον “ελεύθερο” Andy Marshall θα σου μιλήσω. Που κατάφερε και δημιούργησε πριν δύο χρόνια τη μπάντα Ársaidh η οποία και ένα χρόνο μετά άλλαξε το όνομά της σε Saor.
 Γίνεται μέσα σε διάστημα δύο σχεδόν χρόνων, να δημιουργήσεις μπάντα, να κυκλοφορήσεις δύο ολοκληρωμένες δουλειές, και να είναι εξίσου δυνατές και οι δύο; Γίνεται.
Η δεύτερη δουλεία με τίτλο Aura,  θεωρώ ότι είναι λίγο καλύτερη από την πρώτη (Roots), πράγμα που με χαροποίησε περισσότερο κατά τη διάρκεια της ακρόασης.
Καταρχάς να σου πω, πως αν είσαι οπτικό άτομο το δισκάκι αυτό περνάει με τα χίλια. Δες τοπίο; Όταν βλέπεις κάτι τέτοιο, κάτι μέσα σου σού λέει πως πρόκειται να “ταξιδέψεις”, σε νέα μέρη, άγνωστα για εσένα.
Σε περίπτωση που για πρώτη φορά βλέπεις-διαβάζεις γι’αυτό το “ατομικό” συγκρότημα, πρέπει να σε ενημερώσω πως ο  ήχος του βαδίζει σε ατμοσφαιρικό folk-ο-black δρόμο σε συνεργασία με παραδοσιακά όργανα (το φλάουτο είναι αυτό που έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο από αυτά), και το αποτέλεσμα το οποίο φέρει, είναι άκρως ικανοποιητικό.
“Μόνο πέντε κομμάτια;” Ναι. Μόνο πέντε. Και πίστεψέ με, είναι υπέρ-αρκετά για την όλη ακρόαση. Δε θα σε αφήσουν παραπονεμένο. Αν πέντε τέτοια ακούσματα συνολικής διάρκειας περίπου πενήντα επτά λεπτών σ’αφήσουν ανικανοποίητο (στη διάρκεια), ε εντάξει, μου φαίνεται πως από εκεί και μετά θα ακούγεσαι αχάριστος.
Πάντως, και τα πέντε, καταφέρνουν και συνδυάζονται μεταξύ τους. Έχουν πολύ ωραία ροή καθ’όλη τη διάρκεια της ακρόασής τους, και ο ήχος τους είναι μοναδικός.
Ψαλμωδίες, μελωδίες, το φλάουτο (πίστεψέ με δίνει μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα), το “ξέσπασμα” στα φωνητικά (είπα παραπάνω folk-o-black, για κάποια πράγματα μη περιμένεις χαλάρωση), η γκάιντα (Σκωτία είπαμε).
Από τη συνολική εικόνα, τη διαφορά την κάνει το “Farewell”.  Διαφορετικός τελείως ρυθμός, πιο αργόσυρτος, πιο μελωδικός.
Προσωπικά, αυτό που με κέρδισε περισσότερο, και τυχαίνει να έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια, είναι το ομώνυμο. Όλη η ποικιλία που σου ανέφερα παραπάνω υπάρχει σ’αυτά εδώ τα δεκατρία λεπτά.
Αν θυμάσαι το Roots, ΣΙΓΟΥΡΑ άκουσε το Aura. Αν ακούς για πρώτη φορά το όνομα Saor,
μη ξεχάσεις να του ρίξεις μια ματιά. Αξίζει.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 96/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Leave your comment here...