Sorrows Path - Doom Philosophy (Iron Shield Records)

Το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά στη ζωή μου, βασικά έχει μπει από τον Αύγουστο, αλλά δεν πειράζει…συνεχίζουμε. Και τι σημαίνει η παραπάνω πρόταση? Πώς ο καιρός προστάζει ελαφρώς χαμηλότερες ταχύτητες, επικά σκηνικά, φύση, απόλαυση και ηρεμία, καθώς επίσης και ξανά μέσα τα κεφάλια και επιστροφή σε σχολεία, σχολές, δουλειές, επιστροφή στη φύση, και επιστροφή στο μέλλον. Αυτά όμως για τη ζωή. Στο χώρο του metal, βάζουμε τα καλά μας και πιάνουμε το doom και τα ατμοσφαιρικά, ενώ χαϊδεύουμε τα αυτιά του black, μέχρι να έρθει ο χειμώνας και τα χιόνια για να ακούσουμε Immortal. Την αρχή όμως την κάνει ο χώρος του doom, κι ενώ πριν 2 βδομάδες είχα στα χέρια μου τους Doomocracy, τώρα θα μιλήσω για μία από τις πρώτες μπάντες στην Ελλάδα πού κινήθηκαν σε αυτό το χώρο…20 χρόνια πριν.

Οι Sorrows Path από τη στιγμή πού επέστρεψαν μετά το διάλειμμα 1998-2005, έχουν ξεκινήσει να ανεβαίνουν σαν τον Σίσυφο. Έχουν πάρει το βράχο τους, και τον σπρώχνουν με αργά και σταθερά βήματα μέχρι την κορυφή του βουνού. Τα βήματά τους, δείχνουν μπάντα πού θα ακουμπήσει την κορυφή και θα περιμένει μέχρι να της δοθεί ένα άλλο, μεγαλύτερο βουνό να ανέβουν, καθώς δε φαίνονται έτοιμοι και διατεθειμένοι να τα παρατήσουν εύκολα. Και γιατί άλλωστε? Είναι ίσως στην καλύτερή τους περίοδο.

Μόλις κυκλοφόρησε ο 2^ος δίσκος της μπάντα με τίτλο “Doom Philosophy” από την Iron Shield Records. Ο δίσκος σπέρνει από την αρχή μέχρι το τέλος, με γεμάτη και ογκώδη παραγωγή κοιτώντας στα μάτια μπάντες όπως οι Candlemass και οι Memento Mori, περνώντας τους κι από ένα πρίσμα της εποχής, εκμοντερνίζοντας ελαφρώς τον ήχο και φέρνοντάς τον στα σημερινά δεδομένα (σ.σ.: βλέπε “Darkness” και θα καταλάβεις)

Από κει κι έπειτα, 4 χρόνια μετά το “The Rough Path of Nihilism”, οι Sorrows Path, ηχογραφούν για ακόμα μια φορά στον Βαγγέλη Γιαλαμά, έχοντας 2 σημαντικότατα ονόματα guest (Snowy Shaw στο “Everything Can Change” και Edgar Rivera στο “Tragedy”, ενώ ο Γιαλαμάς, όπου μπόρεσε έβαλε το χεράκι του είτε με μπάσο, είτε με πλήκτρα, είτε με κιθάρα…πολυμηχάνημα). Ηχογραφούν 11 κομμάτια και σε παρασέρνουν σε πιο σκοτεινά μονοπάτια από τον προκάτοχό. Σε βοηθάνε να καταλάβεις γιατί αυτή η μπάντα βρίσκεται συνεχώς δίπλα σε μεγάλα ονόματα του χώρου ως support στα ελληνικά live (η λίστα είναι μεγάλη, ωστόσο ενδεικτικά : Solitude Aeturnus, Memory Garden, Pagan Altar, Isole, Sanctuary). Σε βοηθάνε να τα καταλάβεις όλα αυτά, μέσα σε 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας 56 λεπτών…56 λεπτά ατόφιο doom, με heavy συνθέσεις, χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, solo να γεμίζουν με επικά συναισθήματα το “χώρο”, πλήκτρα να συνοδεύουν και να δημιουργούν μια ακόμα πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα. Όλα αυτά μέσα σε 56 σκοτεινά και doomy λεπτά.

Δεν ήμουν, δεν είμαι και δε θα είμαι ποτέ φίλος του doom, ωστόσο υπάρχουν μπάντες οι οποίες μου δίνουν μουσικώς, αυτό πού θέλω. Οι Sorrows Path ήταν κάποτε μια μπάντα πού πλησίαζε τα γούστα μου, αλλά όχι αρκετά. Με το “Doom Philosophy” όλα αλλάζουν και ίσως για μένα να είναι ο δίσκος πού θα τους βοηθήσει για αυτό το ένα βήμα παραπάνω…εκείνο το βήμα πού θα τους μεταφέρει σε ένα ακόμα μεγαλύτερο βουνό για να ανέβουν. Γιατί καλώς ή κακώς, τα βουνά της Ελλάδας είναι μικρά…

Food for thought: τα τελευταία 5-10 χρόνια το πολύ, βλέπω όλο και πιο συχνά μπάντες πού εμφανίστηκαν και χάθηκαν μέσα στα 90s, να επανέρχονται όλο και πιο δυναμικά και τα παραδείγματα είναι δεκάδες. Να περιμένω έτσι σε καμιά δεκαετία να εμφανιστούν και μπάντες πού χάθηκαν πριν από περίπου 10 χρόνια?

Βαθμολογία: 85/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς