Haken - The Mountain (InsideOut Music)

Τους είπαν να πιάσουν το peak με τη νέα τους δουλειά και αυτοί ονόμασαν το δίσκο τους “The Mountain” (σ.σ. : prog humor!). Τι γίνεται όταν όμως, δεν έχεις απλά ανέβει στο βουνό, όταν δεν έχεις απλά πιάσει την κορυφή (peak) του, αλλά το έχεις ήδη κατέβει και πας για κάτι μεγαλύτερο, κάτι ψηλότερο? Τι γίνεται όταν έχεις ξεπεράσει κατά πολύ τις 2 προηγούμενες δουλειές σου. Τι γίνεται όταν έχεις φύγει από την Sensory Records και πλέον παίζεις  στην Bundesliga με την InsideOut Music? Άσε να σου πω εγώ τι γίνεται…

Αρχικά αυτός πού δεν τους ξέρει λογικά δε θα έχει κάψει ακόμα τα εγκεφαλικά του κύτταρα με το progressive. Όποιος του ξέρει, προφανώς έχει κάψει τα εγκεφαλικά του κύτταρα, αλλά επίσης γνωρίζει την ακριβώς προηγούμενη δουλειά των Haken, με τίτλο “Visions”, κοινώς ξέρει τι έχει να βρει μπροστά του…σχεδόν! Γιατί σχεδόν? Γιατί καταρχάς συνθετικά, καθώς κι από πλευράς παραγωγής, είναι αρκετά επίπεδα επάνω σα σύνολο. Δε νομίζω να χρειάζεται να ξαναπώ το εισαγωγικό αστειάκι, καταλαβαίνετε νομίζω τον ενθουσιασμό μου. Οι Haken κατάφεραν με το “The Mountain” να μπούνε στο χαλαρό, στις κυκλοφορίες της χρονιάς και έχουμε ακόμα 3 μηνάκια γεμάτα!

Για τους προαναφερθέντες “καμένους” λοιπόν και μη, η μπάντα συνεχίζει να συνθέτει μεγάλα κομμάτια σε διάρκεια, συνεχίζει να εναλλάσσει συναισθήματα και διαθέσεις σε κάθε της τραγούδι και προφανώς συνεχίζει να πατάει σε Dream Theater φόρμουλες, χωρίς ωστόσο να τους αντιγράφει ή να σε κάνει να δυσανασχετείς. Έχει βρει στο κάτω-κάτω τη δικιά της φόρμα, τη δική της κατεύθυνση και ξέρει ήδη πώς να σε παρασύρει σε αυτήν. Το “The Mountain” δεν είναι ο δίσκος πού θα ακούσεις στο μαγαζί με τους φίλους σου και θα γίνετε αλοιφές. Δεν είναι καν ο δίσκος πού θα ακούσεις σπίτι με φίλους και θα γίνεις αλοιφή. Είναι όμως ο δίσκος πού θα ακούσεις μόνος σου σπίτι, θα κάθεσαι στην κουζίνα, με ένα ποτήρι κρασί (σ.σ.: σηκώνει κουλτουροστιγμή) και με ιδιαίτερα χαμηλωμένο φωτισμό, ώστε να μπορείς να απολαύσεις το κάθε κομμάτι, τον κάθε ήχο, την κάθε νότα.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα πιστεύω να κάτσω να σχολιάσω ή να προτείνω κάποιο ιδιαίτερο τραγούδι, το κάθε ένα από αυτά σου προσφέρει κάτι διαφορετικό…ωστόσο καλό θα ήταν να βοηθήσω τους μη “καμένους”, προσπαθώντας να τους πείσω να “λιώσουν” αυτόν τον δίσκο. Η λεγόμενη “σούπα”, αλλά καλή “σούπα”, βρίσκεται ήδη στην αρχή με το “Atlas Stone”. Ακολουθείται από τη σαλάτα του “Cockroach King” και το κυρίως πιάτο του “Falling Back To Earth” (¨σ.σ.: και γαμώ τα πιάτα) και για τέλος διαλέγεις αν θες το καταπληκτικό γλυκό πού η γεύση του σε ταξιδεύει στο διάστημα του “As Death Embraces” ή αν προτιμάς μια εντυπωσιακή φρουτοσαλάτα σαν του “Pareidolia”.

Κι επειδή καλό το προαναφερθέν φαί, καλό το συναίσθημα πού πηγάζει από το δίσκο, καλές οι συνθέσεις και ακόμα καλύτερη η παραγωγή και οι ανατολίτικες ιδέες και επιρροές, αλλά άμα δεν έχεις κάποιον πίσω από το μικρόφωνο να στα “βγάλει” ακριβώς όπως τα θες και τα φαντάζεσαι, θα πετάξω κι εγώ το καρφί πού έχουν ήδη αναφέρει άλλοι πόσοι…σε μια κυκλοφορία σαν του “The Mountain” κι αφού είπα ήδη πώς παίζεις στη Bundesliga, ε δε μπορείς να έχεις τερματοφύλακα τον Τοχούρογλου…καλός απλά, αλλά σίγουρα θέλει κάποιον καλύτερο η ομάδα.

Food for thought: Το γεγονός πώς πέρσι ήταν καλεσμένοι στο Prog Power USA Festival και άφησαν κόσμο με το στόμα ανοιχτό και φέτος μετά και την ακύρωση των Atoma, θα εμφανιστούν (και θα απολαύσω, χα…) ως co-headliners των Fates Warning στο Prog Power Europe Festival, ίσως να είναι αρκετά για να σας πείσω να τους μελετήσετε…και ξεκολλάτε πια με το μπουζούκι του “Pareidolia”. Σε λίγο θα τους βγάλετε και Έλληνες.

Βαθμολογία : 90/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς