Lustre - Wonder (Nordvis Produktion)

Ωραία διανύουμε τον Σεπτέμβρη. Πιάσανε και μερικές βροχές, είδαμε και τις μαλακίες μας στο μπάσκετ με Ιταλία και Φινλανδία, είδαμε και την τεράστια ανατροπή με Ισπανία. Η εξεταστική (για εμάς τους φοιτητές) να πηγαίνει κατά διαόλου (τουλάχιστον για το μεγαλύτερο ποσοστό), και το μοναδικό “ευχάριστο” γεγονός να  είναι η γειτονιά μου, η οποία έχει εξελιχθεί σε φοβερό γαμιστρώνα αν κρίνω από τις περίεργες κινήσεις των αυτοκινήτων κάθε βράδυ (σ.σ. δουλειές δεν έχετε ρε εσείς τις καθημερινές;;). Χάρη σε αυτές τις μικρές “λεπτομέρειες”, περνάει ο μήνας.
 Να σε λίγο καιρό σκάει μούρη ο Οκτώβρης. Επειδή όμως θεωρητικά έχουμε μπει στο φθινόπωρο (ακόμα και αν έχει ζέστες και ας βρέχει),  ο καιρός και η όλη ατμόσφαιρα (πιο συγκεκριμένα όταν βρέχει ή  όταν επικρατεί συννεφιά) είναι ότι πρέπει για άλμπουμ σαν και αυτό που θα αναφέρω.
 Δε ξέρω αν γνωρίζεις την μπάντα Lustre. Αν όχι, θα σου πω πως είναι Σουηδική, και είναι one-man band. Πίσω από όλα τα όργανα και τα φωνητικά βρίσκεται ο Nachtzeit.

Ο ήχος που κινείται ο Σουηδός περιέχει, ατμοσφαιρικά, ambient, μελαγχολικά και black metal στοιχεία, ΑΛΛΑ, όχι όπως οι περισσότεροι ακροατές των ειδών τα έχουν μάθει και τα ξέρουν (γι’αυτό άλλωστε και δεν είναι προτίμηση του συγκεκριμένου ποσοστού. Ή θα σου αρέσει ή όχι). Υπάρχουν ηλεκτρονικοί ήχοι, και οι γνωστές “ξερές” κιθάρες, δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα φωνητικά δεν συμμετέχουν σε όλα τα κομμάτια, αλλά και σε όσα συμμετέχουν, δεν έχουν μεγάλη διάρκεια. Κάπως έτσι κινείται το συγκεκριμένο συγκρότημα από το 2008. Δε δηλώνω φανατικός ακροατής, αλλά υπάρχουν κομμάτια που με έχουν κερδίσει ιδιαίτερα (ψάξε αν θέλεις από το split Feigur/Lustre το κομμάτι The First Beauty, και από το τρίτο άλμπουμ They Awoke To The Scent Of Spring το κομμάτι Part 2).
Παρατηρώντας την όλη πορεία “των” Lustre, ομολογώ πως στην τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά αλλά και αυτή που θα σου αναφέρω ο Nachtzeit έχει ξεκωλωθεί να γράφει. Και τα δύο αυτά άλμπουμ, ΤΕΣΣΕΡΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ (εντάξει είναι μεγάλης διάρκειας όμως, το λιγότερο εννιά λεπτά), κρίνοντας από τα πρώτα δύο άλμπουμ που περιείχαν δύο και τρία κομμάτια αντίστοιχα.
Το κακό με αυτό το είδος είναι ότι παραμένει σταθερό. Δηλαδή όλα τα κομμάτια με ότι ρυθμό ξεκινήσουν με τον ίδιο θα τελειώσουν χωρίς καμία εναλλαγή στο ενδιάμεσο. Επαναλαμβάνονται συνέχεια και αυτό τα κάνει κουραστικά (εντάξει αν είσαι τόσο πωρωμένος με το είδος άκουσέ τα και μέρες εγώ πρόβλημα δεν έχω).
Το κομμάτι που ξεκινάει την ακρόαση, φέρει τίτλο Moonlit Meadow. Μη με ρωτήσεις πως βρήκε τον τίτλο. Τώρα πως του ήρθε να γράψει για φεγγαρόλουστα χωράφια ούτε εγώ γνωρίζω. Υπάρχουν φωνητικά στο κομμάτι, μη φανταστείς όλη την ώρα ένα τετράστιχο είναι και τέλος (εντάξει τι περίμενες; Σ’όλο το κομμάτι φωνητικά;).
Ακολουθεί το Green Worlds, κάπου εδώ να τονίσω πως γενικά το όλο άλμπουμ, (από το εξώφυλλο μέχρι και τους στίχους των κομματιών), παίζουν με το συγκεκριμένο χρώμα. Αναφέρεται η φύση, τα δέντρα, ακόμα και το εξώφυλλο είναι το 90% καλυμμένο με πράσινο. Αν και το θεώρησα το πιο “βαρετό” των υπολοίπων, είναι ένα από τα δύο κομμάτια στο οποίο υπάρχει ποικιλία στον ήχο. Η μοναδική φορά που ήθελα να τελειώσει κομμάτι…εντάξει, όπως είπα υπήρχαν εναλλαγές στα ενδιάμεσα, αλλά όπως προανέφερα, αρχή και τέλος ΙΔΙΑ….
Είχαν ήδη περάσει σχεδόν δεκαεννιά λεπτά ακρόασης μέχρι που μου ακούστηκε κάποιος γνώριμος ήχος (με μικρές πρόσθετες πινελιές). Αναρωτιόμουν τι μου θύμιζε και από πού το είχα ξανακούσει, μέχρι που την ίδια στιγμή κοίταγα στο google earth την Αυστραλία και μου ήρθε φλασιά. Η εισαγωγή του κομματιού Α Summer Night, είναι ΙΔΙΑ (μόνο που έχει τύμπανα πρόσθετα), με το κομμάτι των Αυστραλών Woods Of Desolation, The Inevitable End (αν δε τους γνωρίζετε (τους Woods Of Desolation), ακούστε το Torn Beyond Reason και θα με θυμηθείτε. Depressive black metal που τσακίζει κόκκαλα!).
“Ποικιλία” στους στίχους (πάλι μετρημένα λόγια), αλλά, ομολογώ πως το ξεχώρισα περισσότερο από τα άλλα. Περισσότερη ατμόσφαιρα, περισσότερη μελαγχολία! Αν λυπάσαι που έφυγε το καλοκαίρι (εγώ πάντως δε λυπάμαι), βάλ’το να παίξει να θυμηθείς τις παραλίες που έβλεπες κώλους,brazil,string και ένα σωρό άλλα τέτοια για να κλάψεις με μαύρο δάκρυ που πρέπει να περιμένεις 9 μήνες μέχρις ότου να ξαναπάς για μπάνιο στη θάλασσα (βασικά για να ξαναδείς τέτοια πράγματα, ποιος χέστηκε για τη θάλασσα).
Για το τέλος, έμεινε το Petrichor. Ορχηστρικό κομμάτι. Αυτό έχει τα περισσότερα σημεία με εναλλαγές. Αν και ο βασικός ρυθμός είναι αργός σε όλο το κομμάτι, υπάρχουν κάποιες εναλλαγές που αυξάνει σε ταχύτητα, όχι για πολύ αλλά στο σημείο που αλλάζει, είναι πολύ ωραίο και δε “ξυπνάει”.
Αντικειμενικά δε θα έλεγα πως είναι και η καλύτερη δουλειά του Nachtzeit. Τουλάχιστον για τις καιρικές συνθήκες που σου ανέφερα στην αρχή είναι ότι πρέπει για μια τριαντάλεπτη συντροφιά. Μέτρια μεν, αλλά πολύ καλύτερη από το να παίζω curling.

                                                                                                                       ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 70/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης