Týr - Valkyrja (Metal Blade Records)

Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία αυτή η μπάντα μου προκαλεί μόνο ευχάριστη διάθεση και πολεμοχαρή χαμόγελα (μη ρωτάτε πώς γίνεται αυτό, ούτε εγώ ξέρω). Και ποιος θα το πίστευε άλλωστε ότι μιλάμε για μια μπάντα από τις Νήσους Φαρόε!!! Μιλάμε για ένα νησί πού το ξέραμε είτε λόγω προκριματικών Euro, είτε για τα πολύ αγαπημένα puffins (σ.σ.: αφήνουμε στην απ’έξω το κυνήγι φαλαινών, γιατί τους βλέπω να αφανίζονται σαν κράτος). Κι όμως, μετά από κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, οι Týr συνεχίζουν να είναι μία από τις αγαπημένες μπάντες στο χώρο του “folk”, ας πούμε.

Η νέα τους δουλειά ονομάζεται “Valkyrja” και με έβαλε στη διαδικασία να θυμηθώ ξανά την ύψιστη δισκάρα, του “Ragnarok”. Αυτό, σίγουρα δε σημαίνει πώς είναι ύψιστη δισκάρα, ή πώς το πλησιάζει έστω. Αλλά, κατάφερε πολύ εύκολα να με παρασύρει στο ίδιο ακριβώς συναίσθημα, αυτό πού ανέφερα στην εισαγωγή. Άνετα σκέφτομαι επιδρομή στις βόρειες θάλασσες μέσα στο Knarr, μεσονυχτίς αγκαλιά με το mjolnir πού θα μου έχει κάνει δώρο ο Thor γιατί με έχει και αδυναμία, με ένα τεράστιο σκοτεινό χαμόγελο πού θα φαίνεται από την απέναντι στεριά και θα λαμπυρίζει στη θάλασσα λόγω των πυρσών πού θα δείχνουν το δρόμο. (σ.σ.: υποψηφιότητα για την επόμενη διαφήμιση της Colgate)

Το “Valkyrja” είναι πιο βαρύ και πιο “ογκώδες”. Είναι ελαφρώς πιο αργόσυρτο από τους προκατόχους του, δίνοντας του έναν πιο heavy/epic, παρά folk ήχο, πού στην τελική δεν ήταν ποτέ folk! Στην τελική έπρεπε η μεταγραφή τους στην Metal Blade Records να είναι πιο επική και πιο δυναμική. Το “Valkyrja” έχει συναίσθημα και λυρισμό, ώστε να μπορέσεις να μεταφερθείς σε κάθε εικόνα πού σου δίνει το εκάστοτε κομμάτι. Ακόμα και στις πιο ρομαντικές στιγμές (βλ. “The Lay Of Our Love” με guest Liv Kristine), με τις οποίες είμαι αντίθετος, πάλι παρασύρεσαι. Βέβαια καθ’όλη την ακρόαση του δίσκου, για κάποιο λόγο είχα ενθουσιαστεί με τα drums κάτι πού δε με συγκινούσε τόσο στις προηγούμενες δουλειές τους και μάλιστα είχα παράπονο ως προς τον ήχο τους. Αυτή τη φορά όμως, όλα εξηγήθηκαν, όταν είδα το όνομα George Kollias. Ακούς πάθος και δύναμη ρε γαμώτο.

Από κει κι έπειτα, ο δίσκος αποτελείται από 13 κομμάτια, εκ των οποίων, ευχάριστη έκπληξη, και συνάμα αχρείαστη, 2 διασκευές. Και τυχαίνει να είναι και σε αγαπημένες μου μπάντες ρε γαμώτο. Iron Maiden και Pantera, “Where Eagles Dare” και “Cemetery Gates” αντίστοιχα. Καθόλου κακές, αλλά δε θα τις θυμάμαι σε μια βδομάδα από τώρα πού θα ακούω τον καινούριο δίσκο της Σπανού…

Οι Týr δεν είναι η μπάντα πού θα αφήσει ιστορία, δεν είναι καν η μπάντα πού θα τη θυμάσαι μετά από χρόνια, αλλά σίγουρα είναι μια μπάντα πού όσο υπάρχει, όσο κυκλοφορεί αξιοπρεπέστατες-καλές δουλειές σαν το “Valkyrja” (το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι ΥΜΝΟΣ), θα την ακούς και θα περνάς καλά. Και αυτό γιατί ανήκει καλώς ή κακώς στην ομάδα των συγκροτημάτων πού όλοι βιάστηκαν να αποκαλέσουν folk, και είναι από τις ελάχιστες πού έμειναν “πιστές” σε αυτό πού έπαιζαν και στην τελική τους ξεχωρίζεις από χιλιόμετρα μακρυά…ή κοντά, αναλόγως πού κάθεσαι!

Food for thought: πόσες φορές πήγατε να τραγουδήσετε το “Hold The Heathen Hammer High” ακούγοντας το “Another Fallen Brother”? Το “Lady Of The Stain” πρέπει να βγει σε instrumental  version και να παίζει σε όλα τα rock/metal bars/clubs!

Βαθμολογία: 80/100 (γιατί θέλω να ξεπεράσουν το “Ragnarok”)

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς