Δε ξέρω πώς να εξηγήσω το συγκεκριμένο άλμπουμ, πόσο μάλλον
τη συγκεκριμένη μπάντα. Δεν είμαι “ειδικός” του θέματος, του είδους και του
ήχου, αλλά αυτή η μπάντα, παίζει παπάδες.
Αν υπάρχει ένας λόγος για να σταματήσω για μερικά λεπτά να ακούω black metal, αυτός ο λόγος πρέπει να είναι ή να πάω να φάω ή να ακούσω ωραίο old school κλασσικού metal ήχο (speed ή heavy). Γι’αυτό άλλωστε και δηλώνω αδυναμία προς τους δικούς μας Convixion, και για τη συγκεκριμένη μπάντα δε σηκώνω κουβέντα.
Ο λόγος όμως (δυστυχώς) δεν είναι οι Convixion. Είναι οι Ιταλοί Sign Of The Jackal, και το καινούργιο τους ολοκληρωμένο δημιούργημα (ύστερα από ένα demo, ένα single κι ένα ΕΡ), με τίτλο “Mark Of The Beast”.
Οι Ιταλοί, δεν είναι καν παλιά μπάντα, είναι αρκετά πρόσφατοι (2008) και όμως εμένα προσωπικά όχι απλά με έχουν κερδίσει, δε μπορώ καν να σου εξηγήσω πόσο με πωρώνουν.
Παραδοσιακοί τύποι στον ήχο τους. Ξέρεις, old school heavy metal τύπου 80 και με γυναίκα στα φωνητικά (Laura Coller).
Πριν σου πω μερικά λόγια για “το σήμα του τέρατος”, να σου πω πως αν καταφέρεις να βρεις το ΕΡ που κυκλοφόρησαν το 2011 με τίτλο “The Beyond”, παρ’το-κλέψ’το δε ξέρω και εγώ τι θα κάνεις για να το ακούσεις. Μετράει πολύ άσχημα.
Τώρα στα δικά μας και πιο συγκεκριμένα στο ιταλικό στρατόπεδο των Sign Of The Jackal.
Πέρα της εξωφυλλάρας που με κέρδισε τρελά, που στο δείχνει από την αρχή, δε θα ακούσεις “καινούργιο” ήχο δε θα ακούσεις κάτι πρωτότυπο. Αλλά θα ακούσεις εκείνο τον ήχο που θα σε γυρίσει στις ένδοξες εκείνες εποχές. Στις εποχές της κασέτας (μολύβι ή στυλό και κασέτα πάντα πάνε παρέα), στις εποχές που όλα διαδίδονταν από στόμα σε στόμα και όχι από inbox σε inbox. Δε θα πιάσω τώρα το θέμα γενιάς, δεν είναι της παρούσης, άσε που το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτά δε τα πρόλαβα λόγω ηλικίας (και όσα πρόλαβα, τα πέτυχα στα τελευταία τους).
Ψηλά φωνητικά (είπαμε, ένα παραπάνω που βρίσκεται γυναίκα πίσω από αυτά), και τα όργανα στο μεγαλύτερο ποσοστό του δίσκου να είναι με ανεβασμένες ταχύτητες.
Με μια ωραιότατη εισαγωγή, θα μπεις για τα καλά στον ρυθμό τους. Ακόμα και η παραγωγή σου φέρνει στο μυαλό σου τις εποχές που ο γαρδέλης και ο ψάλτης έπαιζαν στον κινηματογράφο-τηλεόραση. Και για το τέλος σου έχει και διασκευή. “Trick Or Treat”. Το κομμάτι των Fastway!
Ρε είναι πολύ δυνατή μπάντα σου λέω, αξίζει προσοχή! Και να μη σου αρέσει, έκατσες απλά και σπατάλησες την ώρα σου ακούγοντας μια μαλακία (πρώτη φορά θα είναι; Η ακρόαση ενός γελοίου άλμπουμ βρίσκεται πάντα στο κεφάλι σου σαν ποσοστό κατά τη διάρκεια της ακρόασης).
Εγώ πάντως γούσταρα και μάλιστα αρκετά!
Πριν κλείσω θα σου πω μόνο δύο τίτλους. “Heavy Metal Possession” και το ορχηστρικό “Paganini Horror”.
Αν υπάρχει ένας λόγος για να σταματήσω για μερικά λεπτά να ακούω black metal, αυτός ο λόγος πρέπει να είναι ή να πάω να φάω ή να ακούσω ωραίο old school κλασσικού metal ήχο (speed ή heavy). Γι’αυτό άλλωστε και δηλώνω αδυναμία προς τους δικούς μας Convixion, και για τη συγκεκριμένη μπάντα δε σηκώνω κουβέντα.
Ο λόγος όμως (δυστυχώς) δεν είναι οι Convixion. Είναι οι Ιταλοί Sign Of The Jackal, και το καινούργιο τους ολοκληρωμένο δημιούργημα (ύστερα από ένα demo, ένα single κι ένα ΕΡ), με τίτλο “Mark Of The Beast”.
Οι Ιταλοί, δεν είναι καν παλιά μπάντα, είναι αρκετά πρόσφατοι (2008) και όμως εμένα προσωπικά όχι απλά με έχουν κερδίσει, δε μπορώ καν να σου εξηγήσω πόσο με πωρώνουν.
Παραδοσιακοί τύποι στον ήχο τους. Ξέρεις, old school heavy metal τύπου 80 και με γυναίκα στα φωνητικά (Laura Coller).
Πριν σου πω μερικά λόγια για “το σήμα του τέρατος”, να σου πω πως αν καταφέρεις να βρεις το ΕΡ που κυκλοφόρησαν το 2011 με τίτλο “The Beyond”, παρ’το-κλέψ’το δε ξέρω και εγώ τι θα κάνεις για να το ακούσεις. Μετράει πολύ άσχημα.
Τώρα στα δικά μας και πιο συγκεκριμένα στο ιταλικό στρατόπεδο των Sign Of The Jackal.
Πέρα της εξωφυλλάρας που με κέρδισε τρελά, που στο δείχνει από την αρχή, δε θα ακούσεις “καινούργιο” ήχο δε θα ακούσεις κάτι πρωτότυπο. Αλλά θα ακούσεις εκείνο τον ήχο που θα σε γυρίσει στις ένδοξες εκείνες εποχές. Στις εποχές της κασέτας (μολύβι ή στυλό και κασέτα πάντα πάνε παρέα), στις εποχές που όλα διαδίδονταν από στόμα σε στόμα και όχι από inbox σε inbox. Δε θα πιάσω τώρα το θέμα γενιάς, δεν είναι της παρούσης, άσε που το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτά δε τα πρόλαβα λόγω ηλικίας (και όσα πρόλαβα, τα πέτυχα στα τελευταία τους).
Ψηλά φωνητικά (είπαμε, ένα παραπάνω που βρίσκεται γυναίκα πίσω από αυτά), και τα όργανα στο μεγαλύτερο ποσοστό του δίσκου να είναι με ανεβασμένες ταχύτητες.
Με μια ωραιότατη εισαγωγή, θα μπεις για τα καλά στον ρυθμό τους. Ακόμα και η παραγωγή σου φέρνει στο μυαλό σου τις εποχές που ο γαρδέλης και ο ψάλτης έπαιζαν στον κινηματογράφο-τηλεόραση. Και για το τέλος σου έχει και διασκευή. “Trick Or Treat”. Το κομμάτι των Fastway!
Ρε είναι πολύ δυνατή μπάντα σου λέω, αξίζει προσοχή! Και να μη σου αρέσει, έκατσες απλά και σπατάλησες την ώρα σου ακούγοντας μια μαλακία (πρώτη φορά θα είναι; Η ακρόαση ενός γελοίου άλμπουμ βρίσκεται πάντα στο κεφάλι σου σαν ποσοστό κατά τη διάρκεια της ακρόασης).
Εγώ πάντως γούσταρα και μάλιστα αρκετά!
Πριν κλείσω θα σου πω μόνο δύο τίτλους. “Heavy Metal Possession” και το ορχηστρικό “Paganini Horror”.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 90/100
Χρήστος C. Γεωργιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Leave your comment here...