Watain - The Wild Hunt (Century Media Records)

Καλοκαίρι τέλος (επιτέλους..), και τα κεφάλια μέσα! Τι και αν ο Ανδρέας μου μιλούσε για το καινούργιο άλμπουμ των Watain. Εγώ δεν είχα όρεξη να κουνήσω ούτε βλέφαρο τον τελευταίο καλοκαιρινό μήνα με αυτή την κωλοζέστη.
Πλέον και μια που με έπιασε η εξεταστική είπα να πιαστώ και μ’αυτό το θέμα.
Η ακρόαση δε μπορώ να πω πως μου άφησε και τρελά ευχάριστα συναισθήματα. Οι Watain είναι μια μπάντα που δε με κέρδισε ποτέ παρόλο που έχουν κάποια κομμάτια που μου αρέσουν πολύ.
Ο  λόγος που ποτέ δε κέρδισαν τον σεβασμό μου και την εκτίμησή μου είναι ο τρόπος που προσπαθούσαν (και προσπαθούν) να προσελκύσουν κόσμο.

Ντεμέκ κακία και σατανισμός να ξεχειλίζει και από τα αυτιά ακόμα. Δυστυχώς έχουν βρει μια φόρμουλα “κακίας” η οποία κερδίζει κόσμο ηλικίας 15-19 (και εννοώ στο θέμα προβολής τους πάντα γιατί όπως ανέφερα κάποια κομμάτια τους ξεχωρίζουν). Ξέρεις, τότε που η κακία σε εκείνες τις ηλικίες είναι νο.1 στο να σε προσέξουν όλοι. Πόσο μάλλον το να ρίξεις  μια κοπέλα η οποία θα λέει περήφανα, “ο δικός μου ακούει ΓΟΥΑΤΕΪΝ (ή ΒΑΤΕΪΝ)!»  (ναι τα έχω ακούσει και τα δύο).
Ως γνωστόν το “διαφορετικό”, και συγκεκριμένα το “αρνητικά διαφορετικό” ΠΑΝΤΑ τραβάει τα βλέμματα. Οπότε οι ηλικίες αυτές έριχναν-ρίχνουν γκόμενες και οι υπόλοιπες απλά χλευάζουν αυτού του είδους τις “κακίες”.
Οι Σουηδοί λοιπόν, έκαναν τρία χρόνια από το Lawless Darkness για να φέρουν το The Wild Hunt σε κυκλοφορία.
Κοίτα να δεις τι παίζει τώρα εδώ. Στο συγκεκριμένο είδος μουσικής το τέρμα ακραίο δε τραβάει πολύ, το τέρμα ήσυχο (σε ήχο) πάλι δε τραβάει, άρα ποια είναι η συνταγή;;; Ναι, καλά κατάλαβες, κάτι ενδιάμεσο με λίγη αντιγραφή από κάτι ΒΑΣΙΚΟ. Τρανταχτό παράδειγμα οι πεταμένοι-καημένοι – εμετικοί Dimmu Borgir. Κακία που ξεχειλίζει από τα σακουλάκια Haribo. Και όμως έχουν κερδίσει τον κάθε πικραμένο και τους κάνει θέμα.
Αυτό εφάρμοσαν και οι Watain. Οι παρακάτω ενέργειες για να βγάλεις ένα άλμπουμ το οποίο θες να κερδίσει κόσμο να προωθήσεις “κακό” και να δηλώνεις περήφανα λάτρης του συγκεκριμένου είδους είναι οι εξής:
Κυκλοφορία από γνωστή μεγάλη εταιρία (Century Media), εξώφυλλο “περίεργο”, παραγωγή καλύτερη και από τη στολή του iron man (κρύσταλλο όχι αστεία), φωνητικά κακά για να ξυπνάνε τον ακροατή και να λέει “πωωω τον πούστη πως το κάνει” (και δεν αναφέρεται στον Gaahl) ,  μελωδικά σημεία (αργά και γρήγορα) καθώς και  μερικά κλασσικού heavy metal riff έτσι για το γαμώτο για να λένε πως παίζουν “διαφορετικά” και πως όλα μπορούν να συνδυαστούν στο “black metal”, και διαφήμιση…ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ.
Δε θα σου πω πως παίζουν σκατά σα μπάντα, αντιθέτως παίζουν πολύ ωραία. Το θέμα είναι πως με ξενερώνουν τα παραπάνω που σου ανέφερα. Με ξενερώνει να ακούω π.χ. το Black Flames March, και σε κάποια σημεία να μου έρχονται στο μυαλό οι Dissection.
Kαι φαντάσου, όλα αυτά βαδίζουν έτσι μέχρι και το πέμπτο κομμάτι (το τέταρτο για την ακρίβεια γιατί το πρώτο είναι εισαγωγικό).
Μετά που λες φτάνω σε ένα κομμάτι το οποίο μέχρις ότου να έρθει η ημέρα που θα σου έγραφα για το Wild Hunt, το είδα, το άκουσα, διάβασα γι’αυτό, με ζάλισαν γι’αυτό.  Το κομμάτι είναι το They Rode On. Ναι, είναι κάτι διαφορετικό για Watain, τέρμα αργό, καθαρά φωνητικά και…μελωδία.
Αν το έχεις ακούσει, καταλαβαίνεις για ποιο πράγμα μιλάω. Έλα πες την αλήθεια ή τουλάχιστον γνέψε καταφατικά πίσω από την οθόνη σου, σου θύμισε και εσένα τον μεγάλο Viking ε; Τον άνθρωπο πίσω από το όνομα Bathory;; Αφού στον θύμισε γιατί δε το παραδέχεσαι;  Δε θα σου πω ψέματα, μου άρεσε. Και δεν έπαιξε μόνο μια και δυο φορές, έπαιξε αρκετές. Αλλά όταν ένα κομμάτι αντιγράφει άλλα πράγματα, του πούστη, ξενερώνω.
Το θέμα πως πίστεψα πως θα σταματούσε εκεί αλλά συνεχίστηκε, και στο επόμενο αλλά και στο μεθεπόμενο κομμάτι (Sleepless Evil, The Wild Hunt). Εκεί όμως δε μείναμε στα χρόνια του Hammerheart, αλλά πήγαμε πιο πίσω στα πρώτα χρόνια των Bathory.
Μετά από αυτή τη τριάδα επιστρέφουμε στην ατμόσφαιρα που είχαμε μείνει. Στα πολύ “κακά” πράγματα, και στον Erik Danielsson να εκπέμπει κάτι το “σατανικό”.
Και για τέλος οι Watain σου έχουν ένα δωράκι. Ένα Bonus track (τι γλυκό)! Κομμάτι διάρκειας έξι λεπτών και είκοσι επτά δευτερολέπτων, το οποίο ξεκινάει από το τρίτο λεπτό (πόσο “ψαγμένο” ε; Όχι πόσο “ψαγμένο”;;;).
Food for thought 1: Αξίζει πάρα πολύ μια καντίνα (Η καντίνα της Αννούλας) στην καλαμαριά απέναντι ακριβώς από ένα στρατόπεδο. Έχει τρομακτική πανσέτα!! Εσείς οι Θεσσαλονικείς πιστοί του βρώμικου, σκεφτείτε το για μια επίσκεψη!
Food for thought 2: 

ΠΡΟΣΕΞΕ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΩ:
All of you who are carrying portable telephones devices of a later model are hereby encouraged to follow Watain through a photograph application called "Instagram", where we go by the name of "watainofficial".
Άντε καλά….

                                                                                                              ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: -/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης