Beauty's Gone - Return to the Unconsciousness (Self-released)

Η Πολωνία, είναι μια από τις χώρες που με έχει κερδίσει. Μαζί με τη χώρα, και η σκοτεινή σκηνή της είναι αυτή που με έχει τραβήξει την προσοχή σε τρομακτικό βαθμό τα τελευταία χρόνια, καθώς θεωρείται μια από τις δυνατότερες (για εμένα είναι η δυνατότερη) παγκοσμίως.
Συγκροτήματα δυναμίτες, με υλικό που τσακίζει κόκκαλα και πείθει ακόμα και τον πιο σκληροτράχηλο κολλημένο με τη Νορβηγική σκηνή ακροατή. Που κάθε μπάντα της σου αποδεικνύει πως δε χρειάζεται να είσαι γνωστός ή να ρέει αύθονο το μετρητό ή να δημιουργούνται ολόκληρα σενάρια με σκοπό να τραβήξει τα βλέμματα, έτσι ώστε να δημιουργηθεί κάτι καλό και ο ακροατής να δώσει προσοχή.

Όχι. Στην Πολωνία αυτά δε περνάνε. Τουλάχιστον στις περισσότερες μπάντες της, γιατί σίγουρα κάθε χώρα έχει και τα παρακμιακά συγκροτήματά της. Εεε η χώρα αυτή έχει τους Behemoth.
Επειδή όμως, δε θα σου γράψω για την ντροπή της συγκεκριμένης χώρας (και αναφέρομαι στο παραπάνω συγκρότημα), ήρθα (πάλι με κάποια καθυστέρηση), για να σου πω μερικά πράγματα για το πρώτο δημιούργημα μιας one-man band κάτω από τό όνομα, Beauty’s Gone, με τίτλο  “Return Τo the Unconsciousness”.
Πριν σου πω τι συμβαίνει μ’αυτή την κυκλοφορία να σου δώσω μερικές πληροφορίες, ξεκινόντας από τα εξής:
“Οι” Beauty’s Gone είναι δημιούργημα του November. Αυτός βρίσκεται πίσω από όλα τα έγχορδα, κρουστά αλλά και πίσω από το μικρόφωνο.
Είνια μια ολόφρεσκη μπάντα αν σκεφτείς πως δε πρέπει να έχει κλείσει ένα χρόνο ζωής, αφού δημιουργήθηκε το έτος που μας πέρασε.
Αυτή είναι η πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία, και να σου πω πως δεν ήταν καθόλου άσχημη αν σκεφτείς πως “πέτυχε” τον σκοπό της, γιατί ώς γνωστόν ένα depressive υλικό έχει σκοπό πως θα σου μεταδώσει αυτή την “αποτυχημένη” ατμόσφαιρα, και πως θα σε κάνει να νιώθεις πως υπάρχουν χίλιοι δυο κόμποι μέσα στο που σε κάνουν να νιώθεις αποπνυκτικά σφηγμένος.
Τα έξι κομμάτια σου μεταδίδουν όλο το συναίσθημα της αρνητικότητας και της αποσύνθεσης.  Μπορείς να θεωρήσεις το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι ως intro και outro παρόλη τη μεγάλη διάρκειά τους. Ειναι καθαρά ορχηστρικά και σου μεταδίδουν αυτή την εισαγωγή-εξαγωγή στον μουσικό κόσμο του November.
Κατά τα άλλα, αυτό που ξεχωρίζει για “depressive” είναι το  Impuissance and Despair, διότι ο ρυθμός του δεν είναι καθόλου αργόσυρτος ή του θανατά, αντιθέτως είναι αρκετά γρήγορος, με ξερές-οξίθυμες κιθάρες και τα φωνητικά να σπέρνουν διαόλια στο διάβατους. Πιο πολύ σε πιο καθαρόαιμους black metal τόνους θα έλεγα ότι κυμαίνεται.
Τα υπόλοιπα κομμάτια κυμαίνονται σε ότι δε κυμαίνεται το το Impuissance And Despair, με αρκετές πινελιές μελωδικότητας στις κιθάρες.
Από όλο αυτό το μουσικό άκουσμα, ξεχώρισα τρία κομμάτια. Το Conception of a Dead Human, το Man Who Sleeps και το Melting With the Snow. Το πρώτο και το τρίτο είναι τα “intro” και “outro” αντίστοιχα.Το πρώτο γιατί εμπεριέχει μια εξαιρετική τραγική μουσική ειρωνεία στο τέλος του κομματιού, και το άλλο γιατί ότι μελαγχολία καταφέρνει και δημιουργεί το πέρασμα του χειμώνα αυτό ακριβώς είναι γραμμένο σε εννιά λεπτά και εικοσιτέσσερα δευτερόλεπτα.
Δε θα στο κρύψω όμως. Το καλύτερο του άλμπουμ θεωρώ το Conception of a Dead Human.  Απελπιστικά καταθλιπτική σύνθεση, συνοδευμένη με μελωδίες και με τα φωνητικά να ξεσπάνε.
Για τους/τις γνώστες/ριες της γαλλικής γλώσσας, δώστε βάση στα λόγια εισαγωγής.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 85/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης