Sonata Arctica - Pariah's Child (Nuclear Blast Records)

Χριστουγεννιάτικα metal τραγούδια έχουν δικαίωμα να βγάζουν μόνο οι Trans Siberian Orchestra!! Είναι δικαίωμα πού το έχουν κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια. Δε μπορεί να μου έρχονται οι Sonata Arctica και να μου βγάζουν λίγο πριν το Πάσχα, χριστουγεννιάτικο δίσκο!! Γιατί ακούγοντάς το, μόνο το ηλίθιο χριστουγεννιάτικο feeling μου πέρασαν για κάποιο λόγο.

Όσο και να μας φάγανε την ψυχή, για δίσκο back to the roots, άλλο τόσο θα τους γυρίσω ξανά την πλάτη. Μπορεί στα δικά μου αυτιά, οι Sonata Arctica να αξίζουν για τους 3 πρώτους δίσκους, αλλά δε μπορώ να πω ότι και στις μετέπειτα πίπες πού έβγαλαν, δεν υπήρχαν 3-4 καλά τραγουδάκια. Στο “Pariah’s Child” ίδρωσα πολύ για να βρω αυτά τα 3-4.

 Το γεγονός ότι εμφανίστηκε το παλιό και ωραίο logo και το γεγονός πώς φαγωθήκατε με το λύκο στο εξώφυλλο, εμένα, αυτά τα 2 γεγονότα, δε μου έδωσαν ελπίδες για επιστροφή στον παλιό ήχο. Αντιθέτως, το έργο το έχω ξαναδεί από άλλες τόσες μπάντες πριν από τους Sonata Arctica…ήξερα πώς θα μιλούσα σήμερα για μια μπαρούφα τόνων…δεν ήξερα μόνο το αν θα ήταν μεγατόνων (σ.σ.: πού τελικά είναι!).

Δεν πειράζει, καλώς ή κακώς, σας αρέσει ή όχι, σεξιστικό ή μη, οι Φινλανδοί έπιασαν το νόημα. Θέλουν hit-άκια για κορίτσια. Γιατί μετά τον Jon Bon Sammet, έχουμε και τον Jon Bon Kakko. Γιατί ο πρώτος πριν από σχεδόν 6 χρόνια με κάτι “Lost In Space” και τα συναφή τραγουδάκια, κέρδισε το δικαίωμα να τον λέω …Εσύ αγαπητέ Kakko (σ.σ.: αν ξυρίσει και το κεφάλι θα μπορεί να μοιάζει και με το μουσάκι στον αντίστοιχο κεφτεδοδιαιτητή), έδωσες τα δείγματα νωρίτερα, αλλά πλέον το απογείωσες.

Στους Sonata Arctica στράφηκα κάποτε για τις ταχύτητες, τις power METAL μελωδίες, και τα δικασίδια τύπου Jorg Michael. Πλέον το pop/rock υφάκι, μου προκαλεί παγερή αδιαφορία. Γιατί δυστυχώς ο δίσκος δεν έχει απλά πινελιές pop/rock, αλλά ολόκληρο ρολό 12” έχει περάσει από πάνω. Και είναι κρίμα γιατί από το ξεκίνημά τους, αντιμετωπίστηκαν από τον κόσμο ως μια κόπια των Stratovarius και από τότε προσπαθούν να βρούνε την ταυτότητά τους. Δυστυχώς αν τελικά αυτή είναι η ταυτότητα πού έψαχναν, τότε καλύτερα να κυκλοφορούν μόνο με διαβατήριο!

Εγώ προσωπικά προσπερνάω, και αφήνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου τους Sonata Arctica μέχρι το "Winterheart’s Guild".

Καλό είναι όσοι σκαλώσατε για το αν αξίζει να ακούσετε το δίσκο, εγώ λέω να τον ακούσετε, να βρείτε τα μικρά ψήγματα παλιών καλών Sonata Arctica, στα “Running Lights” και “Take One Breath”, καθώς και στο πιο Avantasia-style “X Marks The Spot”, και μετά να ακούσετε καλύτερα καμιά Βανδή, από τον υπόλοιπο δίσκο.

Υ.Γ.: επειδή είμαι παιδί των musical θα σας πω να ρίξετε και μια αυτιά στο “Larger Than Life”, όχι δεν είναι Backstreet Boys, αν και φέρνει πολύ Nightwish στο “Scaretale” σε κάποια σημεία.

Βαθμολογία: 38/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς