Peste Noire - Peste Noire (La Mesnie Herlequin)

Υπάρχουν μερικές φορές που δε μπορείς να εξηγήσεις κάποια πράγματα. Κάπως έτσι νιώθω για τους Peste Noire.Είναι το συγκρότημα που έχει ξεφύγει. Και αυτό το εννοώ με την καλή έννοια της λέξης. Κάθε τους κυκλοφορία είχε κάτι να αναδείξει. Εντάξει μπορεί όλα να έχουν να αναδείξουν κάτι αλλά θεωρώ την πιο ξεχωριστή κυκλοφορία τους το “La sanie des siècles - Panégyrique de la dégénérescence”. ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ. Και όταν σου λέω χρόνια μπροστά το εννοώ. Εξαιρετικά medieval καταστάσεις. Και μάντεψε, ναι το πρώτο τους άλμπουμ ήταν. Ξέρεις κάτι όμως; Δε το έχασαν. Πλην της κυκλοφορίας τους το 2011 (L'Ordure à l'état Pur), την οποία θεώρησα πιο “φορτωμένη” από όλες, όλες οι άλλες ήταν εξαιρετικές.

Οι Peste Noire είναι η προσωποποίηση του experimental black metal. Τα “πειράματα” στον ήχου τους πάνε και έρχονται και σε κάθε τους νέα δημιουργία (είτε αυτό είναι νέο άλμπουμ είτε απλά ένα νέο κομμάτι), ΠΑΝΤΑ, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, έχουν προσθέσει και μια νέα πινελιά.
Πλέον σε αυτό το άλμπουμ που ονομάζεται “Peste Noire” (ναι με νευριάζει τρελά όταν βάζουν τέτοιους τίτλους τα συγκροτήματα), θα τα ακούσεις όλα.
Θα  μπορούσα να πω, πως το είδος τους είναι λίγο “άρρωστο”. Θυμίζει λίγο τα αρχικά χρόνια των Mütiilation. Αλλά, αυτό που σε κερδίζει και στα οκτώ κομμάτια είναι τα φωνητικά. Τόσο σωστά συνδυασμένα, αλλού εκπέμπουν θυμό, αλλού βγάζουν μια μελαγχολία, αλλού μια νευρικότητα. Επίσης τα φωνητικά της Audrey Sylvain, δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα στα κομμάτια. Η Audrey δεν έχει βάλει μόνο τη φωνή της σε αυτή την κυκλοφορία, αλλά και τις γνώσεις της στο πιάνο.
Τώρα για τη μουσική τους. Ομολογώ πως αν για πρώτη φορά ακούς ή πρόκειται να ακούσεις Peste Noire να σου πω πως υπάρχει ένα ενδεχόμενο να μη βγάλεις άκρη. Μπορεί να σε μπερδέψει πλήρως.  Δε μιλάμε για το γνωστό ξερό-ωμό black metal. Μιλάμε για μια “περίεργη” σύνθεση (τουλάχιστον έτσι μπορώ να τη μεταφράσω εγώ).
Θα ακούσεις “διαφορετικό” ήχο από ότι έχεις μάθει από το μουσικό σύνολο του black metal. Και τι εννοώ;;; Μέσα σε αυτή τη δουλειά θα ακούσεις άλλα όργανα όπως ακορντεόν, φλάουτο, τρομπέτα, τσέλο. Σκέψου πως όλα αυτά τα όργανα υπήρξαν  και σε πιο παλιές τους κυκλοφορίες (ξεχωριστά το καθένα), αλλά πλέον όλα μαζί, δίνουν ένα πραγματικά εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Να σου πω και το πιο περίεργο όλων;;; Υπάρχουν hip-hop στοιχεία!!! Ναι. Καλά διάβασες hip-hop στοιχεία. Ο La Sale Famine de Valfunde ραπάρει.
Πιο συγκεκριμένα το κομμάτι “Niquez Vos Villes”, ακούς μια περίεργη εισαγωγή, με μπάσο σε jazz ρυθμό, και στα καλά καθούμενα σου πετάνε funk ρυθμό, και μετά από λίγο ακούς τον ραπ μονόλογο. Το περίεργο είναι αυτό που σου έλεγα, ότι το αποτέλεσμα ΔΕΝ είναι άσχημο.
Και τα οχτώ κομμάτια είναι πολύ ωραία και θα σε κερδίσουν σα σύνολο. Εγώ από τη θέση μου ξεχώρισα τα εξής:  “Démonarque”  για τις συνεχείς εναλλαγές στο ρυθμό του αλλά και για το τελευταίο ξέσπασμα μελαγχολίας στις φωνές, και το “Moins Trente - Degrés Celsius” για τα τελευταία λεπτά του. Τον funk ρυθμό του και για εκείνο το παρανοϊκό γέλιο.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ : 90/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης