Sainte Ombre - Cornélia (BackUp Records)

“Μαλακ-Ανδρέα, νόμιζες τόσο εύκολα θα γλυτώσεις και θα αποφύγεις ότι έχει να κάνει με τη Γαλλία? Στο Λουξεμβούργο ήρθες μεγάλε, κι εδώ μιλάνε κυρίως Γαλλικά, οπότε άσε τις ελληνικές μπάντες πού κάποτε έλιωνες, άσε και τους Backstreet Boys πού ακόμα λιώνεις, άσε τη φράπα, πάρε το γαλλικό σου καφεδάκι, και με υφάρα 1000 καρδιναλίων, πιάσε καμία γαλλική μπάντα για να μάθεις και καμιά παραπάνω λέξη άχρηστε αυνάνα”. Οφείλω να ομολογήσω πώς μόνο αυτό έλεγα στον εαυτό μου όταν έπεσα μπροστά στη δεύτερη δουλειά των Γάλλων Sainte Ombre, “Cornélia”. (σ.σ.: όχι δεν είναι η όμορφη μικρή τσοπάνα).

Δεύτερη δουλειά λοιπόν από τους δυτικοΓάλλους των οποίων το heavy flirt-άρει σε επικίνδυνο βαθμό με τα υπερβολικά συμφωνικά στοιχεία. Και σε συνδυασμο με τη φωνή της Celine (σ.σ.: άσχετη πληροφορία της ημέρας, η δεσποινίς πού μου κάνει Γαλλικά, έχει το ίδιο όνομα και είναι ΠΑΤΑΡΟΣ!) κινδυνεύουν να ακούσουν τον κλασσικό χαρακτηρισμό “Nightwish”. Να σας προλάβω και να σας καθησυχάσω, δεν είναι. Αλλά δε θα σας πω, “καμία σχέση απολύτως”. Το πρόβλημα είναι πώς γούσταρα ακούγοντας το δίσκο αλλά μέχρι εκεί. Ένιωθα ώρες ώρες πώς είχα φάει 2 ταψιά cheesecake (σ.σ.: ναι εντάξει έχω ξαναναφέρει το εν λόγω επικό γλυκό, αλλά το αγαπάω!).

Ενώ οι κιθάρες και γενικά ο όγκος και το heaviness της μουσικής σε προτρέπει να χτυπηθείς, και η απλή ατμόσφαιρα, αυτή πού συνοδεύει, σε παρασέρνει εύκολα στο πιο φανταστικό/πολεμικό κόσμο των  Sainte Ombre, πετάγεται το καλό μου το κορίτσι, και σε συνδυασμό με την μάλλον υπερβολική χρήση “χαρουμενιάρικων” ορχηστρικών σημείων νιώθεις πώς καβαλάς το μικρό σου πόνυ πάνω στο ουράνιο τόξο, το οποίο στην αρχή ήλπιζες πώς ήταν το Rainbow Bridge (σ.σ.: ναι μωρέ πρήχτες, Bifröst) αλλά τελικά κατέληγες να νιώθεις πώς κατέβαινες το ουράνιο τόξο από τα  “Αρκουδάκια της Αγάπης”.

Ο λόγος είναι πώς υπάρχουν σημεία πού ένιωσες κάτι από Nightwish, κάτι από Within Temptation, κάτι…δεν ξέρω κάτι πολύ γυναικείο. Αν και η φωνή δεν ανήκει εκεί. Θα μου πεις η φωνή δεν είναι καν heavy…Βασικά όλο το πρόβλημα είναι η φωνή, η οποία είναι μέτρια στην καλύτερη περίπτωση. Δε σου προσφέρει αυτό το ιδιαίτερο πού σου προσφέρει η μουσική του δίσκου…σε σημείο πού όπως κι εγώ, δυσκολεύεσαι να το κατηγοριοποιήσεις. Γαμημένοι Γάλλοι! Ας το πούμε συμφωνικό heavy να ξεμπερδεύουμε.

Το “Cornélia” κύλισε ευχάριστα σα δίσκος, δε θα τον αγαπήσεις, δε θα τον ερωτευτείς, αλλά ακούγοντάς τον δε νομίζω ούτε να βαρεθείς, ούτε να το κλείσεις. Υπήρχαν και κομμάτια πού με έκαναν να τα ξανακούσω μερικές φορές ακόμα όπως το “Maléfices”, το “Par Le Sang” (μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι), και το “Amazone”…
Food for thought: Αν, αντί να χαμηλώνετε το heavy riffing, την ώρα πού “μπαίνει” η τραγουδιάρα, και το γεμίζετε με ατμοσφαιρικά σημεία, κάνατε το αντίθετο, ίσως να είχαμε μια πολύ καλύτερη κυκλοφορία. Επίσης, κι άμα βρίσκατε μια άλλη τραγουδιάρα με περισσότερες δυνατότητες!

Βαθμολογία: 60/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς