Primordial - Where Greater Men Have Fallen (Metal Blade Records)

Με το νέο έτος οι Primordial θα κλείσουν δώδεκα χρόνια ζωής στο χώρο (ως Primordial, τα Forsaken χρόνια δε τα έχω συμπεριλάβει). Και όμως, από το Imrama, ποτέ δε βαρέθηκα να ακούω νέες κυκλοφορίες τους.
Βλέπεις, είναι από τα συγκροτήματα, που άκουγα ευχάριστα και θεωρώ τη μουσική τους εξίσου δυνατή. Είναι από τις μπάντες τις διετίας-τριετίας που λέω εγώ.  Δηλαδή, θα σου δίνει το παρόν (με νέα κυκλοφορία) κάθε δύο με τρία χρόνια.

Εξαίρεση είναι το Redemption At The Puritan’s Hand, που εμφανίστηκε στα τέσσερα χρόνια μετά το To The Nameless Dead. Και όμως, μέσα σε αυτές τις εφτά δουλειές, ποτέ, σε καμία τους δε με άφησε ανικανοποίητο. Πάντα μου προσέφεραν απλόχερα αυτό το “μυστικό”, αυτή τη “συνταγή” που με έκανε να μη θέλω να σταματάω να ακούω τα άλμπουμ τους. Αυτή η επικ-ο-μπλακ-ο-κέλτικη μουντίλα, με τους στίχους που τσάκιζαν κόκκαλα είτε γιατί ήταν απαισιόδοξοι είτε γιατί “μιλούσαν” για δύσκολες στιγμές του παρελθόντος και της ιστορίας.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι παρόλο που δεν το πίστευα πως μπορούν να μου το μεταδώσουν ζωντανά αυτό, έπεσα τελείως έξω αφού ειλικρινά δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, μια που ήταν πολύ καλές οι εμφανίσεις τους.
Πλέον φτάσαμε στο τελευταίο άλμπουμ τους με τίτλο Where Greater Men Have Fallen. Και δε θα το έλεγα κακό, δε θα το έλεγα τέλειο. Ήταν από τα άλμπουμ που μετά την 4-5 φορά ακρόασης, μόνος μου πάτησα το stop. Πίστεψα πως ως εκεί ήταν.
Ξαναλέω δεν ήταν κακό, δεν ήταν άθλιο. Δεν ήταν όμως και εξαιρετικό. Ήταν καλό. Απλά καλό. Το εξώφυλλο και ο τίτλος του άλμπουμ μαρτυρούν από νωρίς πως αυτό που θα ακούσεις δε θα είναι αισιόδοξο. Γενικά, καθ’όλη τη διάρκεια του άλμπουμ επικρατεί μια μουντάδα. Η οποία, είναι πιο “ισχυρή” από αυτές που σου έχουν μάθει στις άλλες δουλειές τους. Μια απόγνωση, και ένα σκοτεινό χάος επικρατεί κυριαρχεί την ατμόσφαιρα. Είναι τα ίδια συναισθήματα που σου δημιουργούνται σε στιγμές απόγνωσης.
Μπορεί , όλα αυτά τα συναισθήματα να με κυριάρχησαν για σχεδόν μια ώρα, να κατάφεραν να μου τα μεταδώσουν οι Ιρλανδοί και στα οχτώ κομμάτια τους, δεν με ικανοποίησαν όμως σε τέτοιο βαθμό που να με έκαναν να παθιαστώ τόσο πολύ.
Η εξαίρεση που αν και ήταν λίγο αργά για να μου αλλάξει την πλήρη ιδέα για όλο το άλμπουμ, ήταν το κομμάτι με το οποίο κλείνει και το άλμπουμ, “Wield Lightning To Split The Sun”.
Μελωδικό, και συνάμα δυναμικό εκεί που πρέπει. Ένα καθαρά PRIMORDIAL κομμάτι. Μέχρι και το τελευταίο του δευτερόλεπτο, ήταν το μοναδικό που με έκανε να το απολαύσω τόσο πολύ.
Εντάξει, σίγουρα δε το λέω και από τα δυνατά άλμπουμ της χρονιάς, είναι ένα καλό άλμπουμ το οποίο ακούγεται ευχάριστα 2-3 φορές. Από εκεί και μετά, κουράζει και το βαριέσαι.
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκαιο, η φωνή του Averill, είναι από τις λίγες φωνές που μου αρέσουν τόσο πολύ. Και δένει εξαιρετικά με τη μουσική του συγκροτήματος.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 80/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης