Angra - Secret Garden (earMUSIC)

Νομίζω πώς αυτός θα είναι ο τρόπος με τον οποίο εγώ προσωπικά θα κλείσω τη χρονιά. Θα ήταν καλό να κλείσω με ένα τελευταίο κείμενο για το 2014, χαμογελαστά και μιλώντας για ένα δίσκο με τον οποίο παρασύρθηκα. Βέβαια, δεν περίμενα να είμαι ειλικρινής πώς μέσα στο 2014, θα μιλούσα εις διπλούν για τους Angra, και μάλιστα και τις 2 φορές σε ευχάριστο κλίμα και με καλά λόγια. Είναι λοιπόν φορές πού τρομάζω με τον εαυτό μου (σ.σ.: δε μιλάω για τον καθρέφτη). Επειδή όμως πήρα φόρα, ξεκινάω να μιλάω-γράφω για τον πρώτο studio δίσκο των Angra με τον κύριο αντικαθιστώ-τους-πάντες, Fabio Lione.

“Secret Garden” το όνομα αυτού και ξεκινάω λέγοντάς, πώς ο δίσκος είναι τουλάχιστον πολύ καλός. Δε θέλω να πω καταπληκτικός, γιατί μπορεί να φταίει ο ενθουσιασμός πώς άκουσα τους Angra με τα στοιχεία με τα οποία τους αγαπήσαμε στο παρελθόν, καθώς και με καινούρια, φερμένα από τον Ιταλό. Το “Secret Garden” είναι σαφώς πιο metal σαν κυκλοφορία από τους προκατόχους του, έχοντας έναν εντελώς ευρωπαϊκό αέρα, ο οποίος δεν οφείλεται μόνο στον Fabio, αλλά και στο γεγονός πώς οι Jens Bogren και Roy Z, ανέλαβαν τα περί ήχου των Angra. Οπότε να είστε έτοιμοι για ποιότητα και καθαρό ήχο, ελαφρώς κρυστάλλινο μεν, αλλά ταιριαστό στο προφίλ της μπάντας δε.

Κλασσική συνταγή με 10 κομμάτια, και παραλίγο τα 50 λεπτά διάρκειας. Σε πιάνουν από τα μούτρα με ταχύτητες, ογκώδη riff και παπάδες από τον Kiko Loureiro, τα οποία για αυτόν πρέπει να είναι ξεμούδιασμα, εθιστικές μελωδίες και ρεφρέν. Μπορεί το πρώτο κομμάτι πού ακούσαμε για single να ήταν το “Newborn Me”, ωστόσο το “Black Hearted Soul” είναι το μεγάλο hit, πού θα σου φτιάξει τη διάθεση και συγχρόνως θα σε κάνει να αφανίσεις κάθε ίχνος άλατος στο σβέρκο. Είναι και κάποια σημεία πού θα σου θυμίσουν το “Speed”, αλλά προσπερνάμε καθώς μιλάμε για κομματάρα. Το “Storm Of Emotions” θα σου μείνει σίγουρα στο μυαλό ως το mid tempo κομμάτι του δίσκου, το οποίο μπορεί εύκολα να σου περάσει όσα λέει και ο τίτλος. Η μοντέρνα progressive-ιά του “Violet Sky”, ομολογώ πώς με εξέπληξε, ενώ το ομώνυμο κομμάτι, με συμμετοχή της Simone (σ.σ.: μη ρωτήσεις ποια, γιορτινές μέρες πού είναι…κρίμα να σε πάρει ο διάολος) σε παρασέρνει σε ονειρεμένη διάθεση και ψυχολογία, δικαιολογώντας και το γεγονός πώς έδωσε και το όνομα στον τίτλο του δίσκου! Αντίθετα με το “Crushing Room”, με τη Doro να προσπαθεί να δώσει το δικό της χρώμα, σε κομμάτι πού δε με ενθουσίασε τόσο, παίζοντας πάλι σε mid tempo καταστάσεις. Και έρχεται η στιγμή πού κλείνει ο δίσκος με το ταχύτατο και εντυπωσιακότατο “Perfect Symmetry”, το οποίο ένιωσα πώς κοιτούσε κάπου, λίγο πιο κάτω, από τα μάτια, το “Black Hearted Soul”, και το ακουστικό, χαλαρό, ρομαντικό και ταξιδιάρικο “Silent Call”, το οποίο όντας το πιο μικρό κομμάτι του δίσκου, είπε ωστόσο όσα δεν είπαν όλα τα προηγούμενα.

Θαρρώ πώς φαίνεται ότι το “Secret Garden” με κέρδισε πρώτα σαν φίλο των Angra καθώς επίσης και ως φίλο της καλής μουσικής. Έχει στοιχεία τα οποία δεν έλειπαν ποτέ από τις δουλειές της μπάντας, ωστόσο αυτή η 5ετή, σχεδόν, αποχή, σε συνδυασμό με τις αλλαγές πίσω από μικρόφωνο, drumset και κονσόλες ήχου, έδωσαν ακριβώς αυτό πού χρειαζόντουσαν οι Angra για να ξαναπατήσουν με δύναμη (σ.σ.: Super Saiyan level 3 μη σου πω) πάνω στη Γη και να θυμίσουν στον κόσμο ποια ήταν η μελωδική μπάντα πού αγαπήθηκε όσο καμία στη Βραζιλία.

Θα σας το πρότεινα και για χριστουγεννιάτικο δώρο, αλλά επισήμως κυκλοφορεί μέσα Γενάρη…οπότε…δεν ξέρω.

Food for thought: Ωραία όλα και μαγικά, εγώ μόνο μια απορία έχω. Όταν έχεις κάποιον guest σε δίσκο, του δίνεις και τραγουδάει ολόκληρο το κομμάτι και αφήνεις τον τραγουδιάρη σου απ’έξω? Too much for me! Καμιά ευρωπαϊκή περιοδεία θα κάνουμε ή θα σας χάσουμε πάλι σε κάτι φεστιβάλ?

Υ.Γ.: Δεν πρέπει να είμαι ο μόνος πού ένιωσε το κενό του Bittencourt…

Βαθμολογία: 90/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς