Until Rain - Anthem To Creation (Escape Music)

Ε δε γινόταν να μην ξεκινήσω με αυτήν τη μπάντα-κυκλοφορία. Οι πιο πολλοί ξέρουν πώς τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία, πρώτον σα μουσικούς και δεύτερον σαν άτομα. Ο λόγος για τους progressive-άδες από τη Θεσσαλονίκη, Until Rain. Μία μπάντα η οποία έχει κερδίσει πολλούς φίλους με τη μουσική τους.

Με διαρκώς ανοδικά βήματα και με πολύ πετυχημένα live, έφτασαν πια στο 2013 με την 2η ολοκληρωμένη δουλειά τους με τίτλο “Anthem To Creation”. Η οποία θα είναι πλέον σταθμός για τα παιδιά, για τους εξής λόγους. Είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά με το “καινούριο” line up, είναι η πρώτη τους με ξένη εταιρεία (από τη βρετανική Escape Music), και είναι η ό,τι καλύτερο μας έχουν δώσει.

Μετά λοιπόν από τόσους μήνες ακρόασης του δίσκου, έφτασε η ώρα να ανοίξω το στόμα μου, ή μάλλον έφτασε ή ώρα να ανοίξω τον υπολογιστή και να ξεκινήσω να γράφω. Οι Until Rain είναι η μπάντα πού θα κερδίσει τον κάθε οπαδό της μελωδίας στη μουσική. Είτε από την πλευρά, του progressive, είτε από την πλευρά του power, είτε γενικότερα από την πλευρά του heavy…είναι η μπάντα πού θα κερδίσει τον οπαδό πού θα πιάσει στα χεράκια του το booklet και θα ξεφυλλίσει τους στίχους. Είναι η μπάντα πού θα σε κάνει εύκολα να πιστέψεις πώς οι εποχές των άγουρων παραγωγών για τις ελληνικές μπάντες έχει τελειώσει. Και όλα αυτά σε ένα δίσκο 11 κομματιών, με γενικότερα μεγάλη διάρκεια στο κάθε κομμάτι.

Το “Anthem To Creation” έχει μελωδία και συναίσθημα σε ΚΑΘΕ τραγούδι (σ.σ.: το κέρατό μου, πώς σκατά το κάνετε?), σε σημείο που να θες να τραγουδήσεις κάθε στίχο και να μην ξέρεις άμα πρέπει να χτυπιέσαι στο μπάνιο ή να κλείνεις τα φώτα και να κάθεσαι στο δωμάτιο μόνος σου και να κοιτάς το απέραντο λευκό του τοίχου (πού δε θα φαίνεται!).

Αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά για να καλύψεις την απορρέουσα (!!!!) εικόνα του δίσκου, πιστεύω πώς είναι τότε καλό, να αναφέρουμε τις αλλαγές “διάθεσης” στα περισσότερα τραγούδια, τύπου “Odyssey”, καθώς και τη γενικότερη βελτίωση του, νεαρότερου σε ηλικία μέλους της μπάντας, του τραγουδιστή Γιάννη Παπαδόπουλου (σ.σ.: λες και ήθελες κι άλλη), ο οποίος καλώς ή κακώς, με τη συμμετοχή του στους Wardrum, ανέβασε τον εαυτό του αρκετά επίπεδα. Και γενικά άμα κάποιος μελετήσει και τις άλλες 2 κυκλοφορίες της μπάντας, θα βρει μεγάλη διαφορά σε μουσικό επίπεδο…σαν να έχουν κάτσει και τα 5 μέλη σε ένα ασανσέρ και να ανεβαίνουν ασταμάτητα σε έναν ουρανοξύστη.

Το πιο ενθαρρυντικό στην όλη διαδικασία της κυκλοφορίας του δίσκου, είναι πώς πολλά από τα κομμάτια είναι έτοιμα εδώ και ένα χρόνο, ενώ ο δίσκος σχεδόν μισό χρόνο. Παρ’όλα αυτά, η μπάντα έκανε υπομονή και έψαξε αρκετά για να καταλήξει σε συμφωνία με την εν λόγω εταιρεία, η οποία έχει αρκετά ενδιαφέρον “roster” για όποιον θέλει να τσεκάρει.

Προσωπικά μιλώντας πάντα, ο δίσκος, μου έκανε παρέα πολλές ώρες, για πάρα πολύ καιρό, και συνεχίζει να μου κάνει, έστω και με ένα τραγούδι. Κι επειδή μυρίζομαι πώς όσοι ακούσουν το δίσκο θα κολλήσουν με το “My Own Blood” (σ.σ.: το οποίο μάλλον θα χτυπήσει στα ίσα το “Pictures Of The Past”), εγώ θα επιλέξω να σας προτείνω να δώσετε τη δέουσα (!!! Wtf?!?! ) σημασία στα “έπη” του δίσκου και τα μεγαλύτερα σε διάρκεια, “Empty Helmet”, “Marionettes” και το ομώνυμο 18λεπτο παρακαλώ!!!!

Προτείνεται στους φίλους των Symphony-X, Shadow Gallery, Pagan’s Mind…και γενικότερα σε ανοιχτόμυαλους…
Food for thought: Αν ενθουσιαζόμαστε έτσι με τον δεύτερο full length δίσκο, τι να περιμένουμε στο μέλλον από τους Until Rain?

Βαθμολογία : 90/100

Ανδρέας "Blindmaggot" Κουντουράς