Thy Light - No Morrow Shall Dawn (Pest Productions)

Η Βραζιλία, εκτός από ωραίους κώλους και παραλίες (για όσους γουστάρουν το καλοκαίρι), έχει βγάλει και μερικές μπάντες (διαφόρων ειδών όσον αφορά τη σκληροπυρηνική μουσική) οι οποίες όχι απλά έχουν αποδείξει πως δεν αστειεύονται, αλλά ότι βάζουν κάτω επάξια “μεγάλα” ονόματα.
Μια από αυτές, είναι οι Thy Light. Μια καθαρά Depressive Suicidal Black Metal μπάντα.
 Δε γνωρίζω πόσοι από εσάς τους ξέρετε. Σε όσους από εσάς ( του είδους) δε σας λέει κάτι το όνομά τους, είναι καιρός να τους μάθετε γιατί εκτός του ότι τυχαίνουν να είναι από τις μπάντες που εκτιμώ ιδιαίτερα, έχουν κυκλοφορήσει διαμάντια στο συγκεκριμένο είδος.
Έξι χρόνια υπομονής-αναμονής μετά την τελευταία κυκλοφορία τους, ακούγονται πολλά. Να πω την αλήθεια δεν ήξερα και εγώ τι να περιμένω και αν θα περιμένω. Βλέπεις, μπάντες του συγκεκριμένου είδους δε “μιλάνε” πολύ. Και αν θα “μιλήσουν” αυτό θα είναι για λίγο, και μετά, ξανά στα σκοτάδια.

Έτσι μετά το Suici.De.pression (το οποίο ακόμα παίζει ασταμάτητα στα αυτιά μου), το No Morrow Shall Dawn εμφανίστηκε από το πουθενά (και πάλι καλά που βγήκε καλοκαίρι γιατί με τέτοιες ζέστες δεν παλεύεται η κατάσταση).
Αυτή η χρόνια αναμονή ξέρεις, σε βάζει στις υποψίες των γνωστών δύο σεναρίων:
α) ή θα παιχτεί χοντρή μούφα και το βρίσιμο θα φεύγουν με το τσουβάλι, ή β) θα είναι κάτι πολύ καλό, και το βρίσιμο (πάλι) θα φεύγει με το τσουβάλι για το τι επικό έγραψαν οι τύποι.
Κρυφό σενάριο παγίδα το οποίο κανένας δε το παρουσιάζει αλλά το νιώθει σαν εσωτερικό “φόβο”, είναι το άλμπουμ να σε αφήσει τρομακτικά αδιάφορο.
Μέσα σε πέντε κομμάτια καταφέρνουν να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια μοναχικά, γεμάτα αποσύνθεση και απόγνωση, με τις σκέψεις στο μυαλό σου να “τρέχουν” εκείνες οι ασπρόμαυρες εικόνες, όχι τόσο καλών αναμνήσεων.
Σαράντα ένα λεπτά θα κρατήσει αυτό σου το ταξίδι.  Και το Suici.De.spair θα το “ξεκινήσει”.
Αυτό το κομμάτι που το πιάνο τσακίζει κόκαλα, θα σου δώσει το εισιτήριο  για να συνεχίσεις τη σκοτεινή σου διαδρομή.
Οι στίχοι δε γεμίζουν το κάθε κομμάτι καθώς τα τρία από αυτά έχουν (. έχουν όμως μεγάλο βάθος στον αρνητισμό και γενικά σε κάθε τι έγχρωμο και “χαρούμενο”), και τα άλλα δύο αποτελούνται μόνο από μουσική.
Μετά το Suici.De.spair, ακολουθούν τα, Wanderer Of Solitude και το ομώνυμο, τα οποία είναι και τα μεγαλύτερα σε διάρκεια σε όλο το άλμπουμ.  Το Wanderer Of Solitude σε σύγκριση με το No Morrow Shall Dawn, κυμαίνεται σε πιο αργόσυρτους ρυθμούς. Τα φωνητικά (που υπάρχουν και στα δύο κομμάτια), υπενθυμίζουν πως τίποτα δεν είναι ευχάριστο και ωραίο, πως οι λέξεις “χαρά” και “αισιοδοξία”, μοιάζουν άγνωστες λέξεις εδώ.
Να προσθέσω πως στο No Morrow Shall Dawn πίσω από τα φωνητικά δε βρίσκεται ο Paolo αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι guest στα φωνητικά είναι ο Tim Yatras (για όσους από εσάς δε τον γνωρίζετε, τσεκάρετε τους Austere).
 Corredor Seco λέγεται το κομμάτι που ακολουθεί, είναι και το τελευταίο που περιέχει μόνο μουσική (μόνο ήχος κλασσικής κιθάρας). Ήχοι από σταγόνες ακούγονται, και η κιθάρα χωρίς συνεχές παίξιμο και με αρκετά κενά, δε σε αφήνει να ξεφύγεις από το σκοτεινό κόσμο στον οποίο περιτριγυρίζεις, μέχρις ότου να δώσει τη σκυτάλη στο τελευταίο και αυτό που με “κέρδισε” λίγο περισσότερο από τα άλλα, που φέρει τίτλο The Bridge.
Το solo στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό, όπως επίσης και οι στίχοι του.
Αξίζει να προσέξετε  στα 3 κομμάτια τις κιθάρες που βγάζουν ΚΑΙ “καθαρό” ήχο ο οποίος καταφέρνει να δέσει με πολύ ωραίο τρόπο με το υπόλοιπο σύνολο.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ, είναι εξαίσιο για το είδος του. Ειλικρινά είχα χρόνια να ακούσω κάτι τόσο καλό. Τονίζω ξανά, πως αξίζει την προσοχή σας η συγκεκριμένη μπάντα (για όσους από εσάς δε τη γνωρίζετε, για εσάς που τη γνωρίζετε, καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω).
Τέλος, όσοι από εσάς πάλι, ψάχνετε να ακούσετε κάτι όχι τόσο “ευχάριστο”, και ιδιαίτερα ψυχρό για το καλοκαίρι, το Morrow Shall Dawn είναι μια αξιόπιστη λύση.

                                                                                                                       ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:  96/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης