Helker - Somewhere In The Circle (AFM Records)

Δεν έχει σημασία πού ο δίσκος βγήκε στις 15 Φεβρουαρίου. Εκείνη τη μέρα απολυόμουν από τα δεσμά της μητέρας πατρίδας και ήμουν αρκετά “τύφλα” για να θυμηθώ να τον ακούσω αυτόν τον δίσκο. Πόσο λάθος έκανα…?

Ταξιδεύουμε στην Αργεντινή για να βρούμε τους Helker και τη νέα τους κυκλοφορία “Somewhere In The Circle”, πού αυτή τη φορά φέρει το σηματάκι της AFM Records. Μεγάλο βήμα για μια μπάντα πού οι 3/4 δίσκους της, είναι self released.. μεγάλο βήμα, και πολύ φυσιολογικό, βάση του περιεχόμενου του δίσκου.

Heavy δίσκος, με πολλές hard rock πινελιές και power μελωδίες, εθιστικά ρεφρέν, ότι πρέπει για να σου φτιάξει η διάθεση το πρωί. Ακούγοντας βέβαια το δίσκο, προσπαθείς να καταλήξεις κάπου, στο αν σου αρέσει, αν το βαρέθηκες, αν έχει ένα κομμάτι πού θα ακούς για ένα μήνα κάθε μέρα, αν ο Green Arrow θα καταλήξει με την Felicity, και το αν θα πρέπει να φας οικογενειακή πίτσα το πρωί ή κεμπάπ. Όλα αυτά τα προβλήματα πού γυρνάνε στο μυαλό σου, αρχίζουν να σε απασχολούν μέχρι να αρχίζεις να υποψιάζεσαι πώς κάτι σου θυμίζει ο δίσκος…σε διάφορα σημεία…και δεν ξέρεις αν είναι καλό ή κακό…

Βαριά heavy riffs, πού προκαλούν ασταμάτητο head banging, αλλά από την άλλη θες να χαλαρώσεις και να βγάλεις τον τραγουδιστή από μέσα σου. Το έχεις ξαναζήσει αυτό (σ.σ.: όχι δεν είναι inception ΜΑΛΑΚΑ). Ειδικά αυτός ο ήχος σου είναι πολύ γνώριμος, ακόμα και στα solo…ναι ρε…Primal Fear σου θυμίζει. Και δες τι σου είναι η, πόρνη των σαλονιών, τύχη. Την παραγωγή έχει αναλάβει ο Mat Sinner. Μπράβο ρε, έφτιαξες έναν ήχο σαν τον κι αυτόν στις άλλες 2 σου μπάντες. Και είπες μετά να το κάνεις πιο κραυγαλέο, βάζοντας τον Scheepers να συμμετέχει στο “Begging For Forgiveness”…εύγε, άμα είναι έτσι βάζω απλά να ακούσω Primal Fear ρε παιδιά. Άντε θα μου πεις διασώζεται η κατάσταση στο κομμάτι αυτό και με τη συμμετοχή του Tim “Ripper” Owens, λόγω προσωπικής αδυναμίας βέβαια.

Βέβαια αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός πώς ο δίσκος ηχητικά έχει πολλά σημεία πού παραπέμπουν σε Primal Fear, είναι αρκετά καλός και ευχάριστος, με μικρή δυστυχώς διάρκεια, κοντά στα 42 λεπτά. Περίεργο για μένα ήταν και το γεγονός, πώς ο Diego Valdez (vocals) που θύμισε πολλές φορές τον Dio, όχι βέβαια στον εκνευριστικό βαθμό της υπερβολής του Jorn, ωστόσο υπάρχει ομοιότητα, και μάλιστα ενδιαφέρουσα, πού με έκανε να ψάξω πού αλλού τον έχω ακούσει γιατί κάτι μου φάνηκε γνώριμο…Skiltron λοιπόν, οι φολκλοράδες σίγουρα ξέρουν! Ωραία φωνή ρε γαμώτο.

Σίγουρα όσοι τύχει και διαβάζετε το review, δεν έχετε καταλάβει αν αξίζει να ασχοληθείτε…ε μη νομίζετε, κι εγώ δεν είμαι σίγουρος για το αν πρέπει να σας πω να το “τσιμπήσετε”. Άμα σας αρέσουν οι heavy power μελωδίες, ρίξτε του μια αυτιά. Αξίζει την προσοχή σας. Για παραπάνω εσείς θα αποφασίσετε.

Food for thought: Παρατηρείται αρκετά συχνά, ειδικά από ισπανόφωνες μπάντες, να κυκλοφορούν τους δίσκους τους είτε μόνο στη γλώσσα τους, είτε και σε αγγλικά και ισπανικά…πώς θα ήταν άραγε κάποιοι ελληνικοί δίσκοι στα ελληνικά?

Βαθμολογία: 70/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς