Leprous - The Congregation (Inside Out Music)

Κάτι πού είναι ευρέως γνωστό για το ελληνικό κοινό, είναι πώς δύσκολα πηγαίνει σε live για να δει καινούρια μπάντα η οποία έχει πάρει μυαλά και σαγόνια στην υπόλοιπη Ευρώπη/Αμερική. Είναι πολλές οι φορές πού έχει τύχει να είμαι/είσαι/είναι σε συζήτηση με θέμα : “Μα καλά, αυτούς γιατί δεν τους φέρνουν?”, με απάντηση στανταράκι “Αφού, εγώ, εσύ και άλλοι 5 θα πάμε..”. Kαι μάλιστα απόλυτα δικαιολογημένες σκέψεις, απορίες και απαντήσεις…εδώ ο κόσμος ακόμα πάει και βλέπει W.A.S.P. και Scorpions.

Σα σήμερα λοιπόν, θυμάμαι το 2010, να πηγαίνω με ενθουσιασμό στο Block 33 (πρώην Υδρόγειος) να παρακολουθήσω ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, τους Therion, παρέα με τους άγνωστους σε μένα Σουηδούς, Loch Vostok αλλά και τους new-comers Νορβηγούς Leprous.Οι οποίοι είχαν τότε βγάλει το “Tall Poppy Syndrome”, ένα αρκετά καλό δείγμα για να μου φύγει το σαγόνι με το αρκετά ιδιαίτερο παίξιμό τους και να περιμένω σαν τρελός να τους δω επί σκηνής. Και είχα δίκιο πού το περίμενα. Αυτό όμως πού δεν περίμενα, να είναι ακόμα άδειος ο χώρος και να βρίζω από μέσα μου και να λέω “πού να’ξεραν τι χάνουν αυτή τη στιγμή”. Νομίζω μια κατάσταση πού λίγο πολύ, όλοι έχουν βρεθεί.

Σύντομο ταξίδι στο μέλλον και φτάνουμε στο 2015, με τους Leprous να είναι από τα πιο hot ονόματα αυτή τη στιγμή στο χώρο του νεότερου prog, του ίσως λίγο πιο extreme prog, με τα live τους να είναι εγγύηση και κάθε δίσκος να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Οι Leprous είναι το συγκρότημα πού δεν κουβαλάει τόσες επιρροές από τα 80’s στο θέμα prog, αντ’αυτού, κουβαλάνε μία μίξη ψυχεδέλειας των 70’s και ήχου/έμπνευσης από τα mid 90’s. Και αυτό είναι πού τους δίνει και την ιδιαιτερότητα, καθώς οι Tool μας έχουν ξεχάσει σχεδόν 10 χρόνια, οπότε βρίσκουμε από αλλού τη δόση παράνοιας πού χρειαζόμαστε. (βλ. djent, Karnivool, Between The Buried And Me, Leprous κ.α.)

 Το “The Congregation” έχει μόλις αφήσει πίσω του το πιο σκοτεινό και μελαγχολικό “Coal” και η μελωδία, το ταλέντο, η έμπνευση, μα πάνω απ’όλα η παράνοια των Leprous είναι και πάλι εδώ. Για περίπου 70 λεπτά, νιώθεις το μυαλό σου να μπερδεύεται μέσα σε λαβύρινθους τρέλας ώστε να μην ξέρεις ποιο θα είναι το επόμενο ξέσπασμα, πώς θα ακούγεται το επόμενο κομμάτι και να αναρωτιέσαι “πώς διάολο βγαίνει αυτό στα live?”. Έχεις όμως μια μαγική αίσθηση βίτσιου, και νιώθεις πώς δε θέλεις να βγεις από αυτόν τον λαβύρινθο (σ.σ.: η ηλίθια στιγμή πού κρατάς το κατούρημα π.χ.)
Το πρώτο μισό του δίσκου, μπορείς να πεις πώς αποτελείται από hits, κομμάτια πού άνετα θα σιγοτραγουδάς τις μελωδίες τους κατά τη διάρκεια της μέρας, με αποκορύφωμα ίσως το “Third Law”, το οποίο “ενοχλούσε” εμένα στη δική μου δουλειά, ενώ σχεδόν την ίδια δουλειά έκαναν και τα πιο mid-tempo “The Flood” και το “Triumphant”. Από κει κι έπειτα στο δεύτερο μισό του “The Congregation” θα βρεις περισσότερη ποιότητα, από αυτήν πού σε βάζει σε σκέψεις και απορίες ως προς τις ικανότητες της μπάντας και την παράνοια αυτής. Είναι σίγουρα το καλύτερό τους πόνημα μέχρι σήμερα, σίγουρα όμως είναι νωρίς για να μιλήσουμε για δίσκο της χρονιάς, υποψιάζομαι ωστόσο πώς θα είναι μέσα στη 10άδα.
Οπότε θαυμαστές του prog, του Ihsahn, του κάτι διαφορετικού, της Σκανδιναβίας και των λαβυρίνθων, βρήκατε το Sudoku του μήνα, και ακούει στο όνομα Leprous, “The Congregation”.

Food for thought: Από αυτά πού διαβάζω, έχω την εντύπωση πώς έχουν ήδη ανακοινώσει 2 εμφανίσεις στην Ελλάδα για το φθινόπωρο…μόνο εγώ πιστεύω πώς τα 100 άτομα θα είναι επιτυχία?

Βαθμολογία: 88/100

Υ.Γ.: Αυτοί στην “InsideOut Music”, πρέπει να είναι τα καλύτερα παιδιά, χρόνια είχα να κολλήσω τόσο πολύ με τις κυκλοφορίες και το roster μιας εταιρείας.

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς