Nocturnal Depression - Spleen Black Metal (Avantgarde Music)

Η Γαλλία ανέκαθεν είχε τον τρόπο να με ενθουσιάζει στο συγκεκριμένο ήχο και άνευ λόγου, ήμουν εξαιρετικά περίεργος για τις μπάντες της. Κατάλαβα πως έχει “ψωμί” η υπόθεση και έτσι ψαχουλεύτηκα πολύ παραπάνω. Όχι σε ακραίο βαθμό, αλλά σε ένα ικανοποιητικό σημείο. Βρήκα εξαιρετικό υλικό αλλά και σαπίλα (παντού θα τη βρεις αυτή). Μέσα σε όλα αυτά βρήκα και τους Nocturnal Depression. Μου άρεσε πολύ το υλικό που άκουσα τότε, και έτσι (παρ)ακολουθώ, κάθε τους δουλειά. Μετά από μπόλικες κυκλοφορίες (δε στο κρύβω σε κάποιες έπαιξε και μούφα) φτάσαμε στην έλλειψη ιδεών. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε εμένα. Το έτος 2010 ήταν και το τελευταίο που είδα  καλή δουλειά τους. Από εκεί και μετά χάθηκε λίγο η μπάλα. Ο λόγος; Δύο κυκλοφορίες του παρελθόντος επαναηχογραφημένες πράγμα με κούρασε και με έκανε να πιστέψω πως κάπου εδώ σιγά-σιγά ίσως μπαίνουν τίτλοι τέλους για τη “ζωή” της μπάντας.

Και όμως, οι Γάλλοι με το νέο έτος εμφανίζουν  τη νέα τους δουλειά με τίτλο Spleen Black Metal. Όπως σου λέει και το όνομα της μπάντας, θα καταλάβεις ότι το ύφος της δεν είναι και ότι πιο χαρούμενο. Εντάξει, ΕΙΧΑΝ (το τονίζω), και ένα ύφος πιο απαισιόδοξο πιο καταθλιπτικό. Ειδικά στα πρώτα άλμπουμ, γίνονταν ο κακός χαμός. Έβαζες το δισκάκι και στα 10 λεπτά το έβγαζες για να κόψεις τον λαιμό σου μ’αυτό ή πηδούσες από καμιά ταράτσα. Όχι ότι άλλαξε, απλά οι black metal επιρροές έχουν πλέον πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, χωρίς όμως η μελαγχολία και γενικά η όλη αυτή αρνητική ατμόσφαιρα να χάνεται...
Βαρύ κλίμα. Μουντίλα, απαισιοδοξία, ίχνος ελπίδας και γενικά όλα τα αρνητικά συναισθήματα που συνεπάγονται μια τέτοια ψυχική διάθεση.
Πριν συνεχίσω και για να μην ξεχάσω να στο γράψω, να σου αναφέρω για το εξωφυλλάκι. Απλό, λιτό, χωρίς πολλά-πολλά. Δίνει το μήνυμα άψογα για το τι πρόκειται να ακούσεις αλλά και σε τι κόσμο πρόκειται να αφεθείς για τα επόμενα σαράντα επτά λεπτά.
Τα επτά κομμάτια (που για σαράντα επτά λεπτά έχουν μεγάλη διάρκεια), δένουν πολύ ωραία μεταξύ τους, υπάρχει μια ομαλή ροή κατά τη διάρκεια των κομματιών καθώς και η μελωδίες δίνουν και παίρνουν κάνοντας την όρεξη και τη διάθεση να λιγοστεύουν.
Πιο συγκεκριμένα τα Acédie και Méditation Grisâtre θεωρώ πως είναι και τα καλύτερα του άλμπουμ και βρίσκονται ακριβώς στη μέση της ακρόασης.
Acédie, είναι η ακηδία, είναι η αθυμία και η ανορεξία που κυριεύει τον άνθρωπο, κάνοντάς τον απρόθυμο, αμελή ή αδιάφορο για κάθε πνευματικό έργο. Κάπως πιο "ζωηρό" θα το έλεγα το κομμάτι. Με την κιθάρα να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και τα φωνητικά του Lord Lokhraed.
Και το Méditation Grisâtre. Από τα λίγα κομμάτια που έχουν γίνει βίντεο κλιπ, και που περιέχουν στο μουσικό σύνολο, ήχο από κλασσικό όργανο. Καταφέρνει και ρίχνει τη διάθεση αλλά και όρεξη για το κάθε τι.
Χαίρομαι που οι N.D. “ξύπνησαν” μετά από αυτά τα περίεργα 3 χρόνια.  Θα τους θεωρήσω δικαιολογημένους λόγω της αποχώρησης του βασικού μέλους Herr Suizid, αφήνοντας τον Lord Lokhraed στην αναζήτηση άλλου μέλους (έτσι και αλλιώς δύο ήταν τα μέλη άσχετα αν έχουν live line-up).

BΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 90/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης