Blind Guardian - Beyond The Red Mirror (Nuclear Blast Records)

Η δύσκολη στιγμή πού θέλεις να αποθεώσεις μία από τις αγαπημένες σου μπάντες, αλλά δε σου το επιτρέπει πρώτον, η αντικειμενικότητα και δεύτερον, το παρελθόν αυτής! Οι Blind Guardian μπήκαν με το έτσι θέλω στη ζωή μου εδώ και πολλά χρόνια και εκεί θα μείνουν, ό,τι και να βγάλουν. Ωστόσο από το “A Night At The Opera”, το οποίο δίχασε αρκετό κόσμο, και από το “A Twist In The Myth”, μπορούμε να πούμε πώς ξεκίνησε μια μικρή κατηφόρα, η οποία ευτυχώς έληξε με την κυκλοφορία του “At The Edge Of Time”…προς στιγμήν!

Το “Beyond The Red Mirror” είναι ένας μέτριος δίσκος. Τελεία. Δε νομίζω να υπάρχει στην τελική κακός Blind Guardian δίσκος (σ.σ.: Γύρνα πίσω και σβήσε το “Δε νομίζω” στην αρχή της πρότασης). Είναι όμως ένας περίεργος δίσκος. Όπως το διαφημίσε και η ίδια η μπάντα, προσπάθησαν να φέρουν τον ήχο τους κοντά στο “Imaginations…”. Εν μέρει το πέτυχαν. Προσπάθησαν επίσης να του δώσουν ένα feeling από τον προηγούμενο δίσκο. Κι αυτό εν μέρει το πέτυχαν. Εκεί πού έχουμε πρόβλημα είναι στο άθροισμα, και δεν το περίμενα καθόλου από Γερμανούς να έχουν θέμα σε απλά μαθηματικά. Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι μια περίεργη μίξη των 3 τελευταίων δίσκων, και λέω δυστυχώς διότι, αν το αποτέλεσμα ακουγόταν σαν το “A Night….” ή το “At the Edge…”, τότε όλα μια χαρά. Ωστόσο, ενώ έγινε ένα ωραίο ανακάτεμα όλων των ωραίων από τους προαναφερθέντες δίσκους, το αποτέλεσμα καταλήγει να ακούγεται σαν το “A Twist…”

10 κομμάτια συνολικής διάρκειας 1 ώρας και κάτι. Κλασσικό ήχο των Guardian πού αγαπάμε, φανταστική/επική θεματολογία, δισολίες και μελωδίες πού προσκυνάμε, χορωδιακά μέρη με ευχάριστη διάθεση και μετά αρχίζουν τα περίεργα.. Σαφώς επηρεασμένοι από την επιτυχία του προηγούμενο δίσκου, προσπάθησαν να γεμίσουν το “Beyond The Red Mirror” με όσο το δυνατόν περισσότερους ήχους, όργανα, ορχήστρες θυμίζοντας το “A Night…”,  ξεφεύγοντας ωστόσο ελαφρώς και φέρνοντας το δίσκο σε ένα ανούσιο prog συναίσθημα, χωρίς ταυτότητα και με μια αίσθηση πώς ακούς τόση ώρα το ίδιο κομμάτι πού απλά δε σε κάνει να βαριέσαι. Κάτι πού δεν το έχω νιώσει πολλές φορές από τους Blind Guardian. Ενώ κάτι πού έχω την εντύπωση έλειπε από τα αυτιά μου, είναι τα δυνατά και ευκολομνημόνευτα ρεφραίν, αλλά δε βαριέσαι…μέσα σε τέτοια κατεβατά πού γράφουν για στίχους, άντε να αποφασίσεις τι θα κρατήσεις για ρεφραίν.

Όλα αυτά όμως τι σημαίνουν? Πώς πρέπει να θάψουμε και αυτήν την μπάντα του ευρωπαϊκού power χώρου, και να τη σβήσουμε από το χάρτη? Εδώ άλλες κι άλλες μπάντες έκαναν κοιλιές (σ.σ.: Από Oliva, Cazares και πάνω) και ακόμα τους χαϊδεύουνε τα αρχίδια από την κάτω πλευρά, στους BG θα κολλήσουμε?

Γιατί ναι, ο δίσκος είναι μεν μέτριος, είναι όμως ανώτερος από άλλους μέτριους δίσκους πού κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά. Και το αντιλαμβάνεται κανείς, ακούγοντας κομμάτια όπως το “The Ninth Wave”, το “The Holy Grail”, το “Grand Parade”, ενώ μου ξύπνησε μνήμες του αγαπημένου παρελθόντος τους, το “Sacred Mind”. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, προτείνεται κυρίως για φίλους της μπάντας και του ήχου. Οι υπόλοιποι, περιμένετε το καινούριο Nightwish, για πιο σίγουρα αποτελέσματα. Με τους κύριους φαντάζομαι θα τα ξαναπούμε σε 4-5 χρόνια.

Food for thought: Το γεγονός ότι τους πήρε 4μιση χρόνια να κυκλοφορήσουν δίσκο, με παραξένεψε, κάνοντάς με να θυμηθώ την παδική μου ηλικία και το πείσμα του πατέρα μου, να διαβάζω κατευθείαν μετά το σχολείο για να τα έχω “φρέσκα”. Αρχίδια…

Βαθμολογία: 68/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς