Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Macabre Omen - Gods Of War At War (Van Records)


Στο νησί του ήλιου το 1994 δημιουργήθηκε από τον Αλέξανδρο, μια μπάντα που έμελλε να γίνει μια από αυτές που ήξερα πολύ καλά ότι θα με συντροφεύουν για χρόνια. Ο λόγος για τους Macabre Omen, που η έδρα τους πλέον βρίσκεται στο Λονδίνο.
Το βιογραφικό τους μέχρι τώρα έχει split και demo με τα πρώτα να υπερτερούν, αλλά και μια ολοκληρωμένη δουλειά. Το Τhe Ancient Returns.
Για το συγκεκριμένο άλμπουμ, δε σηκώνω κουβέντα, δε θα κάτσω να κάνω καμία συζήτηση-ανάλυση. Από τις καλύτερες δουλειές που έχω ακούσει, και που έθεσαν τον πήχη του συγκροτήματος πολύ ψηλά. Βέβαια, το “αστείο” της υπόθεσης είναι, πως και οι υπόλοιπες κυκλοφορίες  (τα demo και τα split που σου είπα παραπάνω), ήταν πολύ δυνατά εξίσου, παρόλο που η “δόση” ακρόασης ήταν μικρή (η καλύτερη για εμένα προσωπικά το split με Godblood, με την κομματάρα The Waltz Of The Nereids, Of The Dryads, Of The Nymphs). 
Από το 2007 και με την κυκλοφορία του Three Years Standing Proud In Valhalla, έπεσε σιωπή. Δέκα χρόνια μετά (!!!), κυκλοφορεί το έπος, Gods Of WarAt War.
Στο έχω γράψει (σε άλλο κείμενο) στο παρελθόν, θα το επαναλάβω ακόμη μια φορά, ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΟΥ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ ΜΠΡΟΣΤΑ Σ’ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ.
Αν είναι να χρειάζονται δέκα χρόνια για κάτι καινούργιο, με το συγκεκριμένο αποτέλεσμα (οπτικό και ακουστικό), τότε άξιζε και το τελευταίο δευτερόλεπτο αναμονής.
Δες ρε! Δες εξώφυλλο! Είναι δυνατόν;! Είναι δυνατόν να σου περάσει ένα τέτοιο εξώφυλλο απαρατήρητο; Το μεγαλείο αναγράφεται μπροστά στα μάτια σου, και χαρακτηρίζει πλήρως το τι πρόκειται να επακολουθήσει τη στιγμή που θα ξεκινάει το δισκάκι να παίζει.
Με τη συνολική ακρόαση να ξεπερνά κατά ένα λεπτό τη μια ώρα, οχτώ κομμάτια, γεμάτα ιδέες, περιπλάνηση, μελαγχολία (αυτή τη λέξη “κράτησέ” την υπάρχει λόγος) καθώς και μια εξαιρετική ροή στη σειρά τους.
Υπάρχει σε όλα (πλην ενός), αυτός ο πολεμοχαρής ρυθμός, που σε πωρώνει κάθε δευτερόλεπτο χωρίς να βαριέσαι. Οι κραυγές του Αλέξανδρου, να σε ανατριχιάζουν, σε κάνουν να πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται, πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει;! Και όμως βλέπεις πως είναι πραγματικά κορυφαίο.
Από τη στιγμή που θα ξεκινήσει με το I See, The Sea,  με τον τελευταίο λόγο, να μου έχει χαραχτεί  στο κεφάλι ο στίχος “Μortal, I do not fear death”, το Gods Of War - At War με τις κιθάρες να δίνουν και να παίρνουν, το Man Of 300 Voices με την εξαιρετική εισαγωγή, το Hellenes Do Not Fight Like Heroes, Heroes Fight Like Hellenes που ο ρυθμός θυμίζει καταστροφή και την κραυγή του Αλέξανδρου να ακούγεται “Αthens Is On Fire”, το Rhodian Pride, Lindian Might γραμμένο για τα μέρη του (η Λίνδος είναι εκπληκτικό μέρος παρεμπιπτόντως), και τα δύο μέρη αναφερόμενα στον Aλέξανδρο (τον γνωστό Μέγα Αλέξανδρο), και όπως παρατηρείς …το άλμπουμ όπως αρχίζει, έτσι κλείνει. Βέβαια, το δεύτερο μέρος του Αλέξανδρος, κλείνει με λόγια που αποχαιρετούν ένα πρόσωπο. Σ’αυτά τα λόγια και στο κομμάτι From Son To Father, έρχεται η λέξη μελαγχολία που σου ανέφερα παραπάνω. 
Ο λόγος, για τον πατέρα του Αλέξανδρου, που έχασε.

“You were a comrade to my mother, a father to his son.
And from son to father. You were the only one.”

Οι στίχοι που διάβασες είναι οι στίχοι που ξεκινάει το κομμάτι. Ελπίζω να καταλαβαίνεις σε τι κλίμα πρόκειται να μπεις. Το συγκεκριμένο, με άγγιξε περισσότερο από όλα. “Στάθηκα” σ’αυτό περισσότερη ώρα από τα υπόλοιπα. Με κέρδισε λίγο περισσότερο από τα άλλα, γι’αυτό και το θεωρώ προσωπικά το καλύτερο στο σύνολο. 
Η αναφορά του χαμού είναι από τις πιο δύστυχες-χειρότερες στιγμές της ζωής, και πιστεύω πως διατυπώθηκε εξαιρετικά σε αυτά τα οκτώμισι λεπτά. Οι κραυγές, ο αργόσυρτος ρυθμός, η ποικιλία του ήχου από όλα τα όργανα, και το ποίημα του Αντώνη Αντωνίου συνοδευμένο υπό τους ήχους κιθάρας, σου περιγράφει ακριβώς τα αισθήματα που επικρατούν.
Το Gods Of WarAt War, είναι από τις δουλειές, που άκουσα (και εξακολουθώ να ακούω) πάρα πολλές φορές. Ήξερα πως δε θα με απογοητεύσει, όχι γιατί το είχα προαίσθημα, αλλά γιατί οι Macabre Omen…είναι Macabre Omen. ΑΠΛΑ.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:  Σοβαρά τώρα; Τι να βαθμολογήσω μου λες; Θες και βαθμολογία.  Άσε ρε. ΕΠΟΣ απλά και τέλος.

Χρήστος C. Γεωργιάδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Leave your comment here...