Black Fate - Between Visions & Lies (Ulterium Records)

Προσπάθησα να αποφύγω να μιλήσω για τον δίσκο αυτό, για το τέλος του 2014. Ήθελα να τον ακούσω περισσότερες φορές, να τον απολαύσω και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε αυτά πού θα γράψω, οπότε καλό 2015. Οι Black Fate μπορεί να υπάρχουν σαν όνομα πάνω από 20 χρόνια, η μεγάλη έκρηξη όμως ήταν το “Deliverance Of Soul” του 2009. Ήταν η μεγάλη αλλαγή στη μπάντα, φέρνοντάς την στα πρότυπα της εποχής, αποκτώντας πλέον συγκεκριμένη ταυτότητα στο θέμα ήχο και δηλώνοντας δυναμική παρουσία πάνω σε live σκηνές.

Το μελωδικότατο progressive,  μικρής και φυσιολογικής διάρκειας, των Black Fate, είναι ίσως από τους ήχους πού σου μένουν στο κεφάλι και σου δημιουργούν έντονα μία σκέψη, πώς δε χόρτασες αυτό πού άκουσες. Το “Between Visions & Lies” ίσως είναι η καλύτερη, μέχρι σήμερα, κυκλοφορία  των Λαρισαίων. Και είναι κάτι πού περίμενα, ειδικά όταν έμαθα για τη στέγασή τους από την Ulterium Records, η οποία έχει κυκλοφορήσει πολύ αγαπημένες μου δουλειές, με σημαντικότερες ίσως αυτές των Theocracy, Innerwish και Darkwater. Καλώς ή κακώς μιλάμε πλέον για το επόμενο βήμα.

11 κομμάτια συνολικής διάρκειας 50 λεπτών περίπου, εθιστικώτατων μελωδιών , εκπληκτικών ερμηνειών από τον Βασίλη Γεωργίου και με έναν Gus Drax, να δικαιολογεί το γιατί θεωρώ-θεωρείται το μεγαλύτερο νεανικό ταλέντο εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Επίσης δίνει και τη δική του απάντηση στο αν ήταν λάθος κίνηση να αντικαταστήσουν τις 2 κιθάρες με μία, τη δική του. Οι ταχύτητες μπορεί να μην είμαι εκπληκτικά μεγάλες, δε μπορείς όμως να τις πεις και mid, συνταγή πού δεν κουράζει τον ακροατή. Και ναι, όλο το “Between Visions & Lies” θυμίζει έντονα Kamelot και Conception (σ.σ.: εγώ άκουσα και Circus Maximus και κάπου Queensryche, αλλά μπορεί να είναι η ιδέα μου) και είναι πολύ λογικό μετά την υποψηφιότητα του Γεωργίου για τη θέση πίσω από το mic των Kamelot, δεν είναι όμως τόσο σημαντικό ώστε να επισκιάσει την όλη δουλειά πίσω από αυτήν την κυκλοφορί, η οποία είναι καταπληκτική. Η μπάντα κάνει το μπαμ της, σε μία στιγμή πού οι άλλες μπάντες της Ελλάδας, στο χώρο του melodic progressive, έχουν σιγάσει και δείχνει γιατί συνεχίζει και στέκεται μετά από 20 χρόνια στο χώρο.

Αν βέβαια δεν έχω πείσει τον αναγνώστη, να μεταμορφωθεί σε ακροατή, τότε θα του πρότεινα να ακούσει τα ήδη διαφημισμένα “Rhyme Of A False Orchestra” και “Lines In The Sand”,  τα πολύ αγαπημένα μου “Perfect Crime” και “Wight Of The World”, ενώ για τους πιο ρομαντικούς υπάρχει και το “Without Saying A Word”.

Οι συνθέσεις, οι ερμηνείες, οι ενορχηστρώσεις, και το συνολικό αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, ωστόσο έχω ένα παράπονο ως προς τον ήχο των drums τον οποίο βρήκα πολύ “εξαφανισμένο”, ενώ μου κίνησε και την περιέργεια το έντονα ρομαντικό (όχι με τον ερωτικό τρόπο) στοιχείο στους στίχους. Ήταν η τελευταία κυκλοφορία μου για το 2014 και η πρώτη μου για το 2015…not bad at all.

Food for thought: Το γιατί δεν επιλέχθηκε ο Γεωργίου για τους Kamelot δε με αποσχολεί, και ούτε θα με απασχολήσει ποτέ. Μου αρκεί να ακούω τη φωνή του σε πολύ καλές δουλειές. Με απασχολεί όμως άνθρωποι, οι οποίοι είναι επιρροές μου πολλά χρόνια στον τρόπο με τον οποίο γράφω, άνθρωποι τους οποίους διαβάζω από πιτσιρικάς, να κρίνουν ως λάθος τη μεταγραφή του Karevik, αντί του Γεωργίου. Άποψή μου πάντα

Βαθμολογία: 88/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς