Leprous - The Congregation (Inside Out Music)

Κάτι πού είναι ευρέως γνωστό για το ελληνικό κοινό, είναι πώς δύσκολα πηγαίνει σε live για να δει καινούρια μπάντα η οποία έχει πάρει μυαλά και σαγόνια στην υπόλοιπη Ευρώπη/Αμερική. Είναι πολλές οι φορές πού έχει τύχει να είμαι/είσαι/είναι σε συζήτηση με θέμα : “Μα καλά, αυτούς γιατί δεν τους φέρνουν?”, με απάντηση στανταράκι “Αφού, εγώ, εσύ και άλλοι 5 θα πάμε..”. Kαι μάλιστα απόλυτα δικαιολογημένες σκέψεις, απορίες και απαντήσεις…εδώ ο κόσμος ακόμα πάει και βλέπει W.A.S.P. και Scorpions.

Nocturnal Depression - Spleen Black Metal (Avantgarde Music)

Η Γαλλία ανέκαθεν είχε τον τρόπο να με ενθουσιάζει στο συγκεκριμένο ήχο και άνευ λόγου, ήμουν εξαιρετικά περίεργος για τις μπάντες της. Κατάλαβα πως έχει “ψωμί” η υπόθεση και έτσι ψαχουλεύτηκα πολύ παραπάνω. Όχι σε ακραίο βαθμό, αλλά σε ένα ικανοποιητικό σημείο. Βρήκα εξαιρετικό υλικό αλλά και σαπίλα (παντού θα τη βρεις αυτή). Μέσα σε όλα αυτά βρήκα και τους Nocturnal Depression. Μου άρεσε πολύ το υλικό που άκουσα τότε, και έτσι (παρ)ακολουθώ, κάθε τους δουλειά. Μετά από μπόλικες κυκλοφορίες (δε στο κρύβω σε κάποιες έπαιξε και μούφα) φτάσαμε στην έλλειψη ιδεών. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε εμένα. Το έτος 2010 ήταν και το τελευταίο που είδα  καλή δουλειά τους. Από εκεί και μετά χάθηκε λίγο η μπάλα. Ο λόγος; Δύο κυκλοφορίες του παρελθόντος επαναηχογραφημένες πράγμα με κούρασε και με έκανε να πιστέψω πως κάπου εδώ σιγά-σιγά ίσως μπαίνουν τίτλοι τέλους για τη “ζωή” της μπάντας.

Tesseract - Odyssey (Century Media Records)

Θυμάμαι σα χτες, πώς πριν από 4 χρόνια, πολύς κόσμος (κυρίως φίλοι του prog ήχου) συζητούσαν για τα εγκεφαλικά πού τους προκάλεσε αυτό το καινούριο διαμαντάκι πού ακούει στο όνομα Tesseract. Συζητούσαν για το groove, τη διαφορετικότητα, τον μοναδικό ήχο, τη φαντασία και το ταλέντο και εννοείται χαρακτηρίστηκε ”Messi του μέλλοντος”. Και όλα αυτά από τον πρώτο κιόλας δίσκο. Το τι ακολούθησε στο δεύτερο δίσκο? Άλλαξε ο τραγουδιστής, τους έμαθε όλος ο κόσμος, οπότε προφανώς “ξεπουλήθηκαν, φλώρεψαν, δεν είναι όπως παλιά, άλλαξαν” και άλλα τέτοια όμορφα παπαρολογάκια. Γιατί προφανώς μέσα σε 2 δίσκους μπορούμε να πούμε όλα τα ανωτέρω για μια μπάντα. Είναι αυτά τα ωραία πού σε εκνευρίζουν από τον κόσμο πού νομίζει ότι τα ξέρει όλα, και νομίζει πώς είμαι εγώ!!!! (σ.σ.: διδάσκομαι γαλλικό χιούμορ)

Kiske Sommerville - City Of Heroes (Frontiers Records)

Είχαμε ή έχουμε ακόμα φίλους και γνωστούς, πού για μια περίοδο της ζωής τους ακούμπησαν με μεγάλη χαρά τον ήχο του metal και είχαν άποψη πάνω σε θέματα, πού άλλοι παλεύουν όλη τους τη ζωή για να τα λύσουν. Και σίγουρα έχεις ακούσει από τα παραπάνω άτομα, επικές ατάκες του στυλ “πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν όλοι άκουγαν metal”, ή “το metal είναι η μοναδική μουσική πού εκφράζει όλα όσα θες και ΕΙΝΑΙ μουσική”! Άσε να φανταστώ, θυμήθηκες κάποια πρώην ή κάποια φίλη σου χαζογκόμενα ε? Ναι, η πικρή αλήθεια είναι πώς μιλάμε για ατάκες πού προέρχονται από το γυναικείο φύλο κατά κύριο λόγο, ωστόσο τα ανδράκια επίσης δεν πάνε πίσω.

Kamelot - Haven (Napalm Records)

Kamelot λένε τα χείλη σου και ξέρεις πώς κατά μία τεράστια πιθανότητα θα μείνεις ικανοποιημένος, καθώς είναι μπάντα η οποία έχει δέσει το όνομά της με τη μελωδία και την επιτυχία. Είναι όμως και μπάντα πού δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου. Είτε έκαναν πολύ μικρά βήματα μπροστά, είτε έμεναν σταθεροί. Ενώ τώρα πού έχει αποχωρήσει ο Khan, οι αλλαγές είναι λογικό να γίνονται με ακόμα πιο μικρά βήματα. Τι σημαίνει αυτό?

Lancer - Second Storm (Despotz Records)

Είχε μόλις μπει το 2013, ήμουν σε άδεια πρωτοχρονιάς, από τη στρατιωτική μου θητεία και έπρεπε μέσα σε 8 μέρες να καλύψω και να μάθω για τις κυκλοφορίες του τελευταίου 3μήνου. Πώς θα το έκανα αυτό, όταν το Metal Holocaust Webzine Radio, του οποίου ήμουν κάτι παραπάνω από περήφανο μέλος, ήταν στα τελευταία του? Μα προφανώς όλα τα υπόλοιπα webzine, περιοδικά και γενικά Φατσοβιβλίο...στους τοίχους των “φίλων” πού ακούνε τα ίδια σχεδόν με μένα. Ένας όμως ήταν ο τοίχος πού μου κατέστρεψε την άδεια και δε με άφησε να ψάξω για καμία άλλη κυκλοφορία. Αυτός του Κου Κετιγένη (συντάκτης Metal Hammer). Είχε ανεβάσει το επικό video clip των Lancer από το κομμάτι “Purple Sky”. Η καταστροφή μου. Ήξερα πώς είχα βρει μπάντα να αγαπήσω.

Lustre - Blossom (Nordvis Produktion)

Υπάρχουν στιγμές που δε θες τον ίδιο ήχο στα αυτιά σου. Υπάρχουν φορές που απλά γυρίζεις σπίτι, αράζεις, και το ταβάνι παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο για την όρασή σου. Αφήνεσαι. Δε δίνεις σημασία για το τι συμβαίνει γύρω σου. Δε σε νοιάζει τι γίνεται έξω από το δωμάτιό-σπίτι σου, γιατί αφέθηκες. Γιατί τώρα το μυαλό σου ταξιδεύει και βρίσκεται αλλού. Το ταξίδι σου αυτό είτε βρίσκεται σε καταστάσεις του παρελθόντος, είστε σε στιγμές που επιθυμείς να έρθουν είτε ακόμη σε εικόνες-στιγμές της καθημερινότητας.

Nocternity - Harps Of The Ancient Temples (Necroshrine Records)

Αναμονή σου λέει μετά. Άντε, στον ένα ή στα δύο χρόνια κάνεις αναμονή, τρία, τέσσερα το σκέφτεσαι επίσης, αλλά όταν κάνει τα δώδεκα (12!!!!!);;; Πως αντιδράς;
Ο λόγος για τους Nocternity. Μια δεκαετία και δύο χρόνια μετά, σου εμφανίζουν δίσκο φωτιά για να κάνουν ακόμη ένα, πιο δυνατό βήμα στο συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Ναι ξέρω, πολλά χρόνια θα μου πεις, λίγες ολοκληρωμένες κυκλοφορίες θα μου πεις (η τρίτη είναι αυτή), αλλά θα σου πω πως σε έχουν καλομάθει σε τρομακτικό βαθμό διότι ότι έβγαλαν είναι εξαιρετικό.

Damnation Angels - The Valiant Fire (Massacre Records)

Αν είσαι από εκείνα τα άτομα πού έχουν περάσει το μισό τους ελεύθερο χρόνο μπροστά από ένα YouTube, θεωρώ ως δεδομένο πώς το όνομα PelleK, κάτι σου λέει...ή επειδή τον έχεις δει ανακατεμμένο με μπάντες όπως Qantice, ReinXeed, Orion’s Reign, Damnation Angels και εννοείται και την προσωπική του μπάντα, Pellek…είτε επειδή έχεις κάψει κύτταρα στο κανάλι του στο YouTube με τα αμέτρητα covers πού εχει κάνει στα πάντα (δεν ξέρω αν έχει κάνει ποντιακά, αλλά αν όχι, θα είναι σίγουρα στα πλάνα του). Οπότε προφανώς μιλάμε για έναν τραγουδιστή, ο οποίος έχει αποκτήσει μια φήμη. Μια φήμη δικαιολογημένη όταν έχει μια φωνή με αρχίδια!

Aasgard - Obscurantist Purification (Unexploded Records)

Δεν υπάρχει λόγος να κρύβομαι. Το έχω παραδεχτεί πολλάκις, η μπάντα Aasgard είναι από τις μπάντες που δε δέχομαι αρνητική γνώμη. Πες με όπως θες, δεκάρα δε δίνω. ΞΕΡΟΥΝ να προσφέρουν στη μάπα, βρώμικο ήχο.
Τελευταία φορά που βγήκαν από τα μπουντρούμια ο Aethyr και ο Marrok ήταν το 2013 με το split που κυκλοφόρησαν με Caedes Cruenta. Aπό τότε, όπως σου είχα αναφέρει και τότε επιστρέφουν στα σκοτάδια για να ξανακάνουν την εμφάνισή τους μόνο όταν χρειαστεί.
Δύο χρόνια μετά, ήρθε η ώρα τους. Ήρθε η ώρα μιας ολοκληρωμένης δουλειάς. Το Morbid Celestial Desecration είχε κάψει τα πάντα στο διάβα του τρία χρόνια πριν (2012), και πλέον το Obscurantist Purification, έρχεται μέσα από τις στάχτες.

Halestorm - Into The Wild Life (Atlantic Records)

Η γυναίκα πού ξαφνικά αγαπήθηκε από όλους, άνδρες-γυναίκες, μεγάλους-μικρούς, rockάδες ή μη...η γυναίκα, την οποία μεγάλα ονόματα της μουσικής πού προτιμάμε να αγαπάμε, της ζήτησαν να ανέβει μαζί τους στη σκηνή. Η γυναίκα πού έφερε δυναμικά ξανά τον ήχο του rock με το vibe του rock’n’roll...όλα τα παραπάνω, καλώς ή κακώς για κάποιους είναι η Lzzy Hale. Και όλα τα παραπάνω, τα έχει καταφέρει μέσα από τους Halestorm. Και πώς να μην τα καταφέρει όταν η φωνή της σε κάνει και ανατριχιάζεις με τα γρέζα της, διατηρώντας όμως τη θυληκότητά της, και όταν η εμφάνισή της, δεν παραπέμπει σε 20χρονο έκφυλο πλάσμα σε φτωχό ροκόμπαρο.

Nightwish - Endless Forms Most Beautiful (Nuclear Blast)

Πέρασαν 4 χρόνια περίπου από τότε που το Imaginaerum κυκλοφόρησε στον κοσμάκι για να παρουσιάσει μια πολύ όμορφη καλοδουλεμένη μουσική επιμέλεια.
Η ταινία ήταν καλή θα έλεγα (αν την είδες καταλαβαίνεις γιατί μιλάω αν όχι εντάξει δεν χάνεις και κάτι το συνταρακτικό). Όπως είχα πει και τότε, το Imaginaerum (άλμπουμ), ήταν κομμένο και ραμμένο για την ταινία, γι’αυτό άλλωστε και ταίριαξε.
Τι έχει συμβεί από τότε;

Macabre Omen - Gods Of War At War (Van Records)

Στο νησί του ήλιου το 1994 δημιουργήθηκε από τον Αλέξανδρο, μια μπάντα που έμελλε να γίνει μια από αυτές που ήξερα πολύ καλά ότι θα με συντροφεύουν για χρόνια. Ο λόγος για τους Macabre Omen, που η έδρα τους πλέον βρίσκεται στο Λονδίνο.
Το βιογραφικό τους μέχρι τώρα έχει split και demo με τα πρώτα να υπερτερούν, αλλά και μια ολοκληρωμένη δουλειά. Το Τhe Ancient Returns.

Blind Guardian - Beyond The Red Mirror (Nuclear Blast Records)

Η δύσκολη στιγμή πού θέλεις να αποθεώσεις μία από τις αγαπημένες σου μπάντες, αλλά δε σου το επιτρέπει πρώτον, η αντικειμενικότητα και δεύτερον, το παρελθόν αυτής! Οι Blind Guardian μπήκαν με το έτσι θέλω στη ζωή μου εδώ και πολλά χρόνια και εκεί θα μείνουν, ό,τι και να βγάλουν. Ωστόσο από το “A Night At The Opera”, το οποίο δίχασε αρκετό κόσμο, και από το “A Twist In The Myth”, μπορούμε να πούμε πώς ξεκίνησε μια μικρή κατηφόρα, η οποία ευτυχώς έληξε με την κυκλοφορία του “At The Edge Of Time”…προς στιγμήν!

Black Fate - Between Visions & Lies (Ulterium Records)

Προσπάθησα να αποφύγω να μιλήσω για τον δίσκο αυτό, για το τέλος του 2014. Ήθελα να τον ακούσω περισσότερες φορές, να τον απολαύσω και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε αυτά πού θα γράψω, οπότε καλό 2015. Οι Black Fate μπορεί να υπάρχουν σαν όνομα πάνω από 20 χρόνια, η μεγάλη έκρηξη όμως ήταν το “Deliverance Of Soul” του 2009. Ήταν η μεγάλη αλλαγή στη μπάντα, φέρνοντάς την στα πρότυπα της εποχής, αποκτώντας πλέον συγκεκριμένη ταυτότητα στο θέμα ήχο και δηλώνοντας δυναμική παρουσία πάνω σε live σκηνές.

2014's Top 20 by Metal In Warning's two-headed team

Κοίτα να δεις πού το Metal In Warning θα κάνει και δεύτερη πρωτοχρονιά. Μπράβο ρε θηρίο (hi-5 Ανδρέα….μπαντάρα ε?). Θα πιω κι ένα ποτηράκι…μονόλιτρο…για πάρτη σου. Έτσι λοιπόν έφτασε η ευχάριστη εκείνη στιγμή πού θα αποχαιρετήσουμε ακόμα μια χρονιά, το 2014 αυτή τη φορά. Εννοείται με κατάρες και βρισιές, χτυπώντας το κεφάλι στον τοίχο, και ουρλιάζοντας, δίνοντάς της τον τίτλο “η χειρότερη χρονιά”, φωνάζοντας “να φύγει και να μην ξανάρθει”  και άλλα πολλά και ωραία…ό,τι είπαμε και για τις άλλες δηλαδή. Φυσικά και δεν ήταν, μιας και ο καθένας άμα ψάξει ΣΟΒΑΡΑ θα βρει χειρότερες. Απλά βολεύει τον άνθρωπο το κλαψομούνιασμα, αλλά anyway, αυτό είναι άλλη υπόθεση. Μουσικά πάντως δεν ήταν η χειρότερη…