Wardrum - Messenger (Steel Gallery Records)

Είναι 2-3 μέρες τώρα πού προσπαθώ να βρω κάτι να καταλογίσω, είτε σε αυτό το συγκρότημα, είτε σε αυτό το δίσκο. Κάποιο λάθος, κάτι πού να μη μου άρεσε, κάτι πού να με ξίνισε…έστω, κάπου μέσα στο δίσκο να ένιωσα τη λέξη “filler”. Μα με τίποτα όμως! Και είναι να προβληματίζεσαι…όταν σε ένα δίσκο 14 κομματιών, με συνολική διάρκεια τη 1 ώρα και 2 λεπτά, δεν κουράστηκες πουθενά…όταν ξέρεις πώς αυτή η μπάντα μέσα σε 3 χρόνια, έχει κυκλοφορήσει ήδη 3 δίσκους και συνεχίζει να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές…ε μη μου πεις πώς δεν κολλάς? Όλα τα προαναφερθέντα, σε κάνουν να σκέφτεσαι τόσα και τόσα για άλλες μπάντες, πού μάλλον δεν είναι της παρούσης!

Trivium - Vengeance Falls (Roadrunner Records)

Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια ρε γαμώτο από τη μέρα πού σας ανακάλυψα? Μπράβο μωρέ. Κι εγώ πού αγχώθηκα, όντας πιτσιρικάς τότε, πώς είστε συγκρότημα του ενός δίσκου! Κοίτα όμως πού με τα πολλά φτάσατε στον 6^ο δίσκο! Μία από τις μπάντες πού δυστυχώς έπεσαν στην κατηγορία του love it or hate it, όπως πολλές ακόμα (αμερικάνικες κυρίως) μπάντες, είναι και οι Trivium! Μία μπάντα πού μπορεί να έμπλεξε με το metalcore, και ακόμα να μπλέκει, αλλά δεν παύει να δείχνει πώς οι καταβολές της είναι heavy/thrash.

Gris - À L'Âme Enflammée, L'Âme Constellée... (Serpulchral Productions)

Υπάρχει κάτι που να σε κάνει να θέλεις να είσαι  μόνος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Αυτό το “κάτι”, μπορεί να φαίνεται τόσο απλό για τους άλλους, και όμως να είναι κάτι τόσο “ωραίο” και πολύπλοκο για εσένα. Ένα “μέρος”  που δε σε ακούει κανείς, εκεί που όλα τα άσχημα και τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν.
Αυτό το συναίσθημα που σε πιάνει και θες να σηκωθείς και να φύγεις. Να παρατήσεις τους πάντες και τα πάντα. Να μην πεις το που πας, να μη δώσεις σε κανέναν λογαριασμό για το πότε θα γυρίσεις και αν θα γυρίσεις. Εκεί που λες εκείνο το ψυχρό και απότομο “άντε γαμηθείτε!”.  Που δε θες κανένας να έρθει και με εκείνο τον γελοίο χτύπημα στην πλάτη και το βλαμμένο χαμόγελο να κάτσει δίπλα σου. Όχι δε το θες, γιατί κουράστηκες να το βλέπεις και να το αισθάνεσαι. Γιατί το σιχάθηκες.

Subsignal - Paraíso (Golden Core Records)

Αν μου έλεγαν να βρω ένα δίσκο, έστω για αυτήν την περίοδο (πρέπει να σταματήσω να μιλάω για περίοδο κάθε φορά!), πού να μ’ηρεμεί, να με ταξιδεύει, να με κάνει να θέλω να ερωτευτώ (φύγε ρε από δω) και γενικά να μου μεταφέρει μια λάμψη και μια ευγένεια μέσα μου, τότε θα σου έλεγα απλά Subsignal!

Μέσα από τις στάχτες των αγαπημένων Sieges Even, αλλά και τους τρομερούς Dreamscape, αναδύθηκαν το 2007 οι Subsignal, οι οποίοι με αργά και σταθερά ανοδικά βήματα, μας δίνουν ότι μας έλειπε από την ώρα πού διαλύθηκαν οι Sieges Even. Ασταμάτητες και εθιστικές μελωδίες, συντροφιά μ’ένα απορρέον (σ.σ.: έλα μαλάκα παραδέξου το, για γκόμενα πήγες θετική κατεύθυνση!) συναίσθημα πού καλύπτει όλα τα προαναφερθέντα. Το “Paraíso” είναι από μόνο του αυτό πού λέει το όνομα.

Omega - The Hell Patrol (Evil Spell Records)

Τρία χρόνια μετά, οι Omega εμφανίστηκαν. Η τότε δύναμη της Θεσσαλονίκης, και το λέω αυτό γιατί πλέον η έδρα τους έγινε το Kolbotn της παγωμένης Νορβηγίας, κυκλοφορεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά της. 

Μετά το πωρωτικό και συνάμα γαμιστερό  “Second Coming, Second Crucifixion”  (όσοι δε το έχετε ακούσει, ακούστε το για να δείτε τι  υλικό είχε ετοιμάσει τότε ο Hades από τα 15 του…), και μετά το επικό split που κυκλοφόρησαν με τους Αθηναίους Ravencult, ακόμα και εγώ το πίστευα πως ήταν η ώρα, να εμφανιστεί νέο υλικό.

Δε θα σου το κρύψω, είναι μπάντα που τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση. Μου αρέσει ο ήχος που δημιουργούν, και γενικά είναι μπάντα που σε κάνει και να μη θες να γουστάρεις τη μουσική τους , να τη γουστάρεις. Συν ότι είναι πολύ εντάξει άτομα, και μιλάω συγκεκριμένα για τον Hades με τον οποίο είχα επικοινωνία (όσο βρίσκονταν Θεσσαλονίκη).

Inquisition - Obscure Verses For The Multiverse (Season Of Mist)

Κολομβία. Όταν σκέφτομαι αυτή τη χώρα στο μυαλό μου έρχονται οι εξής λέξεις στο κεφάλι: Καφές, μπανάνες, ζάχαρη, φοινικέλαιο, βυζιά, κώλοι, κοφτά μαγιό, ναρκωτικά και βυζιά πάλι. Για  την ακρίβεια η τέταρτη, πέμπτη και έκτη λέξη μου έρχονται πρώτες-πρώτες στο μυαλό απλά είπα να φανώ λίγο κύριος και να μη τις “πετάξω” πρώτες. Πριν όμως μου έρθουν πρώτες αυτές στο μυαλό, μου έρχεται μια λέξη: Inquisition.
Τι γαμάτο δίδυμο παίζει να είναι αυτοί οι τύποι ρε πούστη μου. Από το 1996 μέχρι και τώρα τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουν κυκλοφορήσει (για εμένα προσωπικά) καμιά μαλακία.

Ashes Of Ares - Ashes Of Ares (Nuclear Blast Records)

Άρχισες να με κουράζεις κοκκινοτρίχη. Αποφάσισε τι θέλεις να κάνεις τελικά, και μη μας ζαλίζεις τα ούμπαλα, σα γκόμενα σε περίοδο. Δεν άφησες τους Iced Earth για να γίνεις αστυνομικός? Δε βριζόσουν ασταμάτητα με τον Schaffer όλη εκείνη την περίοδο? Και ξαφνικά, ξανά πίσω στο metal, όταν και πήγες για να γαμήσεις τους Pyramaze. Σοβαρά άφησαν τον Lance King για σένα? Και έφυγες κι από κει για να γυρίσεις μέσα σε αγκαλιές υποδοχής, στους Earth, στην οικογένεια πού τόσο σου έλειψε (σ.σ.: προσπερνάμε την κρίση υποκρισίας πού βαρέσατε και οι 2 εκείνη την περίοδο, με κάνατε να νιώσω, λες και συναντήθηκαν επιτέλους ο Aragorn με την Arwen!). Και ως δια μαγείας, φεύγεις για να αφοσιωθείς στην οικογένειά σου…πολύ ωραίο, γλυκό και υπεύθυνο. Ωραία, αυτά τα έχει και το cheesecake. Αλλά όοοοοχι…δεν περνάει ένας χρόνος, και ανακοινώνεις δημιουργία νέας μπάντας, και κυκλοφορείς και δίσκο. Και κάνεις και περιοδεία. Ε ΔΕ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ? Τουλάχιστον το cheesecake δε με έχει προδώσει ποτέ!

Dream Theater - Dream Theater (RoadRunner Records)

Νέος δίσκος Fates Warning, νέος δίσκος Queensrÿche (x2) και τώρα νέος δίσκος Dream Theater, και όλα τα παραπάνω σε διάστημα 5 μηνών! ΜΑΝΑ ΜΟΥ..ποιος θέλει να παίξουμε και να κάνουμε σύγκριση των ανωτέρω?! Θα μας πάρει 2-3 εβδομάδες ανάλυση ή μπα? Για να κάνουμε μια απόπειρα να μιλήσουμε μόνο για το ένα από αυτά...
Καλώς ή κακώς, είναι από τις πιο εμπορικές μπάντες στο χώρο του metal, και ίσως η πιο εμπορική στο χώρο του progressive. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι έφτασαν εδώ πού είναι. Έχουν αποδείξει, πώς κάθε τους δίσκος, είναι δίσκος προς μελέτη για εκμάθηση μουσικής. 25 χρόνια μετά, με 12 studio album και άπειρα DVD και συλλογές, ήρθε η ώρα για τον ομώνυμο δίσκο…πού για έναν πολύ περίεργο λόγο όλοι φέτος επέλεξαν, να βγάλουν ομώνυμο δίσκο. Ή έχουν όλοι συνεννοηθεί τηλεφωνικώς ή σε όλους έπεσε η ίδια πέτρα στο κεφάλι…βρε βάλτε έναν τίτλο. Έμπνευση για μουσική έχετε, για στίχους έχετε, έναν τίτλο δίσκου δε μπορούσατε να βρείτε?

Seedevil - Post Destruction (FM Records)

Άκου να δεις τι συμβαίνει. Ναι γουστάρω ακραίο ήχο, μου αρέσει πολύ. Αλλά υπάρχουν πάντα και κάποιες εξαιρέσεις. Κάποιες εξαιρέσεις που γουστάρω να ακούω. Δεν έχει “γιατί;”, γιατί απλά γουστάρω. Μια από αυτές τις εξαιρέσεις που έχω, είναι οι Αθηναίοι Seedevil.
Δε τους γνώριζα, μέχρι που είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω-ακούσω στο Tunes In Progress 2012, όταν πέρασαν από τη Θεσσαλονίκη (ωραία εμπειρία! Σε περίπτωση που συμβεί ξανά σας προτείνω να παρευρεθείτε άφοβα και με μεγάλες ορέξεις!).
Βέβαια, με τα παιδιά τότε δεν καταφέραμε να τα πούμε από κοντά ούτε καν να συζητήσω μαζί τους για τα μελλοντικά τους σχέδια τα οποία και εμφανίστηκαν πριν από λίγες ημέρες.
Κοίτα τώρα να δεις τι συμβαίνει με τα παιδιά του Πειραιά(βάλε και το γνωστό ομώνυμο κομμάτι (με τη Μελίνα στα φωνητικά) να παίζει από πίσω για να μπούμε στο κλίμα του Πειραιά. Έλα άστο το έβαλα μη το βάλεις τελικά δε πάει με την όλη ατμόσφαιρα).

Fates Warning - Darkness In A Different Light (InsideOut Music)

Μέρες τώρα ψάχνω να δω τι να πω…μέρες αναρωτιέμαι πώς να ξεκινήσω και τι να γράψω. Για έναν πολύ απλό λόγο. Όταν έχεις μπροστά σου, τη νέα δουλειά, από τη δεύτερη τη σειρά, αγαπημένη σου μπάντα, η οποία άφησε να περάσουν 9 χρόνια από την τελευταία της δισκογραφική δουλειά….κολλάς…δε μπορείς να καταλάβεις πόσο πιο ενθουσιασμένος μπορείς να είσαι και για ποιο πράγμα. Είναι επειδή σου έλειψαν τόσο ή επειδή είναι όντως τόσο αψεγάδιαστος ο δίσκος? Αφού, άφησα το κείμενο μισή ώρα να με κοιτάει, αποφάσισα πώς μάλλον μου έλειψαν τόσο πολύ!