Sign Of The Jackal - Mark Of The Beast (High Roller Records)

Δε ξέρω πώς να εξηγήσω το συγκεκριμένο άλμπουμ, πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη μπάντα. Δεν είμαι “ειδικός” του θέματος, του είδους και του ήχου, αλλά αυτή η μπάντα, παίζει παπάδες.
Αν υπάρχει ένας λόγος για να σταματήσω για μερικά λεπτά να ακούω black metal, αυτός  ο λόγος πρέπει να είναι  ή να πάω να φάω ή να ακούσω ωραίο  old school κλασσικού metal ήχο (speed ή heavy). Γι’αυτό άλλωστε και δηλώνω αδυναμία προς τους δικούς μας Convixion, και για τη συγκεκριμένη μπάντα δε σηκώνω κουβέντα.
Ο λόγος όμως (δυστυχώς) δεν είναι οι Convixion. Είναι οι Ιταλοί Sign Of The Jackal, και το καινούργιο τους ολοκληρωμένο δημιούργημα (ύστερα από ένα demo, ένα single κι ένα ΕΡ), με τίτλο “Mark Of The Beast”.

Ulver - Messe I.X. - VI.X (Jester Records)

Η συγκεκριμένη μπάντα, ΠΑΝΤΑ με έκανε να αναρωτιέμαι γι’αυτή. Να μη μπορώ ακόμα να το πιστέψω πως έκανε τέτοια στροφή  από το είδος που έπαιζε, στο είδος που (πλέον) παίζει. Πάντα γελούσα (και όχι ειρωνικά) γιατί μου φαίνονταν τόσο δύσκολο-περίεργο πως μπορείς από  το ένα άκρο (και μιλάμε για χιλιόμετρα μακριά) να φτάσεις στο άλλο.
O λόγος για τους Νορβηγούς  λύκους. Τους Ulver.

Lustre - Wonder (Nordvis Produktion)

Ωραία διανύουμε τον Σεπτέμβρη. Πιάσανε και μερικές βροχές, είδαμε και τις μαλακίες μας στο μπάσκετ με Ιταλία και Φινλανδία, είδαμε και την τεράστια ανατροπή με Ισπανία. Η εξεταστική (για εμάς τους φοιτητές) να πηγαίνει κατά διαόλου (τουλάχιστον για το μεγαλύτερο ποσοστό), και το μοναδικό “ευχάριστο” γεγονός να  είναι η γειτονιά μου, η οποία έχει εξελιχθεί σε φοβερό γαμιστρώνα αν κρίνω από τις περίεργες κινήσεις των αυτοκινήτων κάθε βράδυ (σ.σ. δουλειές δεν έχετε ρε εσείς τις καθημερινές;;). Χάρη σε αυτές τις μικρές “λεπτομέρειες”, περνάει ο μήνας.
 Να σε λίγο καιρό σκάει μούρη ο Οκτώβρης. Επειδή όμως θεωρητικά έχουμε μπει στο φθινόπωρο (ακόμα και αν έχει ζέστες και ας βρέχει),  ο καιρός και η όλη ατμόσφαιρα (πιο συγκεκριμένα όταν βρέχει ή  όταν επικρατεί συννεφιά) είναι ότι πρέπει για άλμπουμ σαν και αυτό που θα αναφέρω.
 Δε ξέρω αν γνωρίζεις την μπάντα Lustre. Αν όχι, θα σου πω πως είναι Σουηδική, και είναι one-man band. Πίσω από όλα τα όργανα και τα φωνητικά βρίσκεται ο Nachtzeit.

Týr - Valkyrja (Metal Blade Records)

Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία αυτή η μπάντα μου προκαλεί μόνο ευχάριστη διάθεση και πολεμοχαρή χαμόγελα (μη ρωτάτε πώς γίνεται αυτό, ούτε εγώ ξέρω). Και ποιος θα το πίστευε άλλωστε ότι μιλάμε για μια μπάντα από τις Νήσους Φαρόε!!! Μιλάμε για ένα νησί πού το ξέραμε είτε λόγω προκριματικών Euro, είτε για τα πολύ αγαπημένα puffins (σ.σ.: αφήνουμε στην απ’έξω το κυνήγι φαλαινών, γιατί τους βλέπω να αφανίζονται σαν κράτος). Κι όμως, μετά από κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, οι Týr συνεχίζουν να είναι μία από τις αγαπημένες μπάντες στο χώρο του “folk”, ας πούμε.

Turisas - Turisas2013 (Century Media Records)

Έψαχνα κι εγώ ο δύσμοιρος πού θα βγάλω τα νεύρα της δεύτερης μέρας περιόδου. Εύκολο θύμα και μάλιστα κινείται προς εκτελεστικό απόσπασμα. Βρε τσομπάνηδες, βρε Uruk-Hai, βρε William Wallace (Williams Wallaces ο πληθυντικός?) της κακιάς και σκατόψυχης ώρας, τι κάνετε? Προσπαθείτε να μου σπάσετε τα νεύρα? Ενώ όλα ξεκίνησαν τόσο όμορφα με τους 2 πρώτους δίσκου, 2 χρόνια τώρα, είναι λες και προσπαθείτε να πετάξετε έξω τους G ‘n’ R από τη λίστα μου με τα τοπ 5 most hated bands!

Οι αγαπητοί (πλέον δεν) Turisas κυκλοφόρησαν νέα δουλειά, με τον πολυμήχανο τίτλο “Turisas2013” (σ.σ.: φήμες τους θέλουν να το συζητάνε τουλάχιστον 3 εβδομάδες προσπαθώντας να αποφασίσουν αν θα πρέπει να βάλουν όλη την ημερομηνία και αν θα είναι καλύτερα να μπει πριν το όνομα).

Satyricon - Satyricon (Roadrunner Records)

“To black metal δεν πεθαίνει ρε!”, μου είχαν πει κάποτε. Δεν απάντησα, γιατί σε τέτοιες μαλακίες δεν κάνει να απαντήσεις. Ο λόγος? Γιατί νιώθεις πως το μυαλό σου γίνεται πλαστελίνη και ξεκινάει αλέθει βλακείες.
Και όμως, ακούγοντας το καινούργιο Satyricon  κατάλαβα  πως πεθαίνει (το black metal) και μάλιστα πεθαίνει με τον πιο gay τρόπο!
Λέγε! Ναι σε εσένα μιλάω “άγριε” τύπε. Ναι σε εσένα, με τα μαύρα που περπατάς στο δρόμο και νομίζεις πως τρίζουν όλοι από τον φόβο τους προς την εμφάνισή σου. Σε εσένα που φοράς αρβύλες, έχεις μακρύ μαλλί, φοράς ένα κάρο σιδερικά πάνω σου

Watain - The Wild Hunt (Century Media Records)

Καλοκαίρι τέλος (επιτέλους..), και τα κεφάλια μέσα! Τι και αν ο Ανδρέας μου μιλούσε για το καινούργιο άλμπουμ των Watain. Εγώ δεν είχα όρεξη να κουνήσω ούτε βλέφαρο τον τελευταίο καλοκαιρινό μήνα με αυτή την κωλοζέστη.
Πλέον και μια που με έπιασε η εξεταστική είπα να πιαστώ και μ’αυτό το θέμα.
Η ακρόαση δε μπορώ να πω πως μου άφησε και τρελά ευχάριστα συναισθήματα. Οι Watain είναι μια μπάντα που δε με κέρδισε ποτέ παρόλο που έχουν κάποια κομμάτια που μου αρέσουν πολύ.
Ο  λόγος που ποτέ δε κέρδισαν τον σεβασμό μου και την εκτίμησή μου είναι ο τρόπος που προσπαθούσαν (και προσπαθούν) να προσελκύσουν κόσμο.

Haken - The Mountain (InsideOut Music)

Τους είπαν να πιάσουν το peak με τη νέα τους δουλειά και αυτοί ονόμασαν το δίσκο τους “The Mountain” (σ.σ. : prog humor!). Τι γίνεται όταν όμως, δεν έχεις απλά ανέβει στο βουνό, όταν δεν έχεις απλά πιάσει την κορυφή (peak) του, αλλά το έχεις ήδη κατέβει και πας για κάτι μεγαλύτερο, κάτι ψηλότερο? Τι γίνεται όταν έχεις ξεπεράσει κατά πολύ τις 2 προηγούμενες δουλειές σου. Τι γίνεται όταν έχεις φύγει από την Sensory Records και πλέον παίζεις  στην Bundesliga με την InsideOut Music? Άσε να σου πω εγώ τι γίνεται…