Triosphere - The Heart Of The Matter (AFM Records)

Πάνε 4 χρόνια από την ημέρα πού ο Αντώνης μου έβαλε το μικρόβιο των Triosphere…ωραίες εποχές Metal Holocaust Radio/Webzine... Ακούγοντας την τότε κυκλοφορία της μπάντας “The Road Less Travelled”, προσπαθούσα να μαζέψω τη γλώσσα, τα δόντια και το κάτω σαγόνι από αυτό πού άκουγα. Τα χρόνια πέρασαν, το 2014 ετοιμάζεται να πάρει πούλους, και οι Triosphere επιστρέφουν δυναμικά και εθιστικά..

Στην ίδια συνταγή οι Νορβηγοί, μας δείχνουν γιατί έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο και γιατί έχουν τόσο δυνατό κοινό. Μπορεί να μην έχουν κάνει τη μεγάλη καριέρα-πορεία-όνομα, και να μην έχουν κοινό για στάδια ή ούτε καν για μια μεγάλη περιοδεία, ωστόσο είναι ήδη αρκετά αναγνωρίσιμοι στους πιο κλειστούς “κύκλους” και ιδιαίτερα αγαπητοί. Και πώς το έχουν καταφέρει αυτό? Καταρχάς ξεχωρίζουν από κάτι το οποίο για κάποιους είναι αδιάφορο, εμένα ωστόσο είναι κάτι πού με κεντρίζει. Έχουν γυναίκα στα φωνητικά (και μπάσο). Εν έτη 2014, έχουμε μάθει : όπου γυναίκα, ώρα για αυνανισμό, με τα σχεδόν ρούχα πού θα φοράει. Εδώ έχουμε το αντίθετο. Έχουμε μια μπάντα η οποία είναι συγκεντρωμένη στο 100% στην απόδοσή της και στη μουσική της. Η Ida Haukland, σεμνά και ταπεινά, αποδίδει όπως δεν έχουν αποδώσει πολλές γυναίκες τα τελευταία χρόνια στο χώρο αυτό. Δυνατή και καθαρή φωνή, χωρίς υπερβολές και επιδείξεις, κάνει αυτό πού ακριβώς χρειάζεται το κομμάτι. Και δεν είναι τυχαίες οι ιντερνετικές συγκρίσεις με την αγαπημένη πολλών, Jutta Weinhold. Εκτός αυτού, στα πιο σοβαρά…το heavy metal, των Triosphere, συνδυάζεται άψογα με τα μελωδικά στοιχεία του power, καθώς και με κάποια πιο επικά συναισθήματα και το αποτέλεσμα τυγχάνει να είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Βέβαια δείγματα είχαμε εδώ και χρόνια, ωστόσο είναι στιγμές πού απλά ενθουσιάζεσαι ρε γαμώτο.

Το “The Heart of the Matter” δεν κυκλοφορεί τυχαία από την AFM Records. Είναι δίσκος πού θα σου κολλήσει. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Αφήνουμε στην άκρη τον τομέα παραγωγή και ήχο, μιας και μιλάμε για παραγωγή σε Νορβηγία, από τα μέλη της μπάντας και μίξη στη Σουηδία, από τον μεγάλο Jens Bogren, οπότε ξέρουμε από πριν πώς μιλάμε για υψηλού επιπέδου δουλειά (σ.σ.: και ναι, εντελώς ρατσιστικά, η χώρα πού γίνεται κάποια δουλειά έχει μεγάλη σημασία). Έχουμε δυνατά και δομημένα τραγούδια, 12 συγκεκριμένα, με έναν μέσο όρο κοντά στα 5 λεπτά, πού σε αρπάζουν από το λαιμό και σε οδηγούν σε ένα εντελώς ρυθμικό και ευχάριστο headbanging. Δεν ξέρεις πόσο πολύ μπορείς να κολλήσεις με το “The Hearts’ Dominion”, παθαίνεις σοκ με τον τρόπο πού ξεκινάνε τα “Steal Away The Light” και “The Sentinel” σε σημείο πού έχεις ήδη βγάλει αλυσίδες, παντελόνια, μπλούζες και ετοιμάζεσαι για το καλύτερο headbanging πού δεν έχεις απολαύσει εδώ και πολύ καιρό. Στο δε “The Sphere”, συνεχίζεις να χαλιέσαι πού δεν έγινες drummer. Ενώ ακόμα και το πιο χαρουμενιάρικο “As I Can” ή το slow “Virgin Ground”, είναι κομμάτια πού θα σε κερδίσουν.

Μπορεί να μην είναι ο τέλειος δίσκος, γιατί απλά δεν ένιωσες έτσι όπως με άλλες κυκλοφορίες, ωστόσο ξέρεις από την αρχή μέχρι και το τέλος πώς έχεις ήδη ακούσει έναν πολύ καλό και δυνατό δίσκο. Και σίγουρα προτείνεται σε φίλους heavy/power/progressive/epic και γενικά οτιδήποτε δεν είναι βίαιο και κακό :p

Food for thought: Καλώς ή κακώς οι γυναίκες έχουν μπει για τα καλά στο χώρο του rock/metal και κάνουν καριέρα μοντέλου, κάποιες από αυτές βέβαια έχουν και το ταλέντο στη μουσική, να λέμε την αλήθεια. Αναρωτιέμαι ωστόσο, πόσες από αυτές τις μπάντες θα γινόντουσαν γνωστές με άνδρα στα φωνητικά, αντίστοιχου επιπέδου και ταλέντου!

Βαθμολογία: 82/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς