Tesseract - Odyssey (Century Media Records)

Θυμάμαι σα χτες, πώς πριν από 4 χρόνια, πολύς κόσμος (κυρίως φίλοι του prog ήχου) συζητούσαν για τα εγκεφαλικά πού τους προκάλεσε αυτό το καινούριο διαμαντάκι πού ακούει στο όνομα Tesseract. Συζητούσαν για το groove, τη διαφορετικότητα, τον μοναδικό ήχο, τη φαντασία και το ταλέντο και εννοείται χαρακτηρίστηκε ”Messi του μέλλοντος”. Και όλα αυτά από τον πρώτο κιόλας δίσκο. Το τι ακολούθησε στο δεύτερο δίσκο? Άλλαξε ο τραγουδιστής, τους έμαθε όλος ο κόσμος, οπότε προφανώς “ξεπουλήθηκαν, φλώρεψαν, δεν είναι όπως παλιά, άλλαξαν” και άλλα τέτοια όμορφα παπαρολογάκια. Γιατί προφανώς μέσα σε 2 δίσκους μπορούμε να πούμε όλα τα ανωτέρω για μια μπάντα. Είναι αυτά τα ωραία πού σε εκνευρίζουν από τον κόσμο πού νομίζει ότι τα ξέρει όλα, και νομίζει πώς είμαι εγώ!!!! (σ.σ.: διδάσκομαι γαλλικό χιούμορ)

Από κει κι έπειτα, οι Tesseract, έμειναν (καλά μαντέψατε) χωρίς τραγουδιστή, μετά και την αποχώρηση του πολύ αγαπητού Ashe O’Hara, οπότε επιστρατεύτηκε για ακόμα μια φορά τον Daniel Tompkins (φωνή από τον πρώτο δίσκο (σ.σ.: τον καλό)). Οπότε τι έκαναν για να μην ξεμείνουν χωρίς κυκλοφορία τώρα πού έχουν ξεπουληθεί και φλώρεψαν και τους έχει λατρέψει το κοινό? Ας κάνουν περιοδείες και ας βγάλουν ένα live album. Όλα καλά μέχρι εδώ. Τι γίνεται όμως όταν 2 φωνές πού μοιάζουν, απέχουν συγχρόνως τόσο πολύ?

Έχοντας δει τους Tesseract live και με τις 2 φωνές, μπορώ να επιβεβαιώσω τον τίτλο του live album. “Odyssey”, και η Οδύσσεια τους ξεκινά, με τραγούδια από τις εμφανίσεις τους σε Αγγλία και δυτικό-κεντρική Ευρώπη και Ρωσία, από όλη τους τη δισκογραφία, περιλαμβάνοντας αγαπημένα τραγούδια και των 2 δίσκων! Και όλα καλά μέχρι εδώ, παρά την ειρωνεία μου. Στην τελική η μπάντα υπεργαμάει σε όλα τα level. Όμως το θέμα φωνή είναι δύσκολο. Διότι, η ελαφρώς πιο άγρια και ανδρική φωνή του Tompikns, δυσκολεύεται στο να ακολουθήσει την πιο παιδική και ψιλή φωνή του O’Hara, με αποτέλεσμα, σε κομμάτια όπως το “Nocturne” και το “Retrospect”, όχι ιδιαίτερα κολακευτικό.

Και νομίζω είναι το μοναδικό αρνητικό, σε μία κατά τ’άλλα, δυνατή live και μάλιστα πρώτη, κυκλοφορία από τους Tesseract. Δεν είναι βέβαια και το καλύτερο αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς τους σα μπάντα, ούτε καν της ποιότητάς τους πάνω στη σκηνή, εξαιτίας του κοινού, πού σε κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό (σ.σ.: ένταση, χειροκρότημα, φωνές…σίγουρα όλα αυτά επηρεάζουν μια μπάντα πάνω στη σκηνή, πόσο μάλλον όταν είναι και στην ηχογράφηση), ωστόσο είναι σίγουρα κάτι ενδιαφέρον για τους φίλους της μπάντας και του ήχου.

Food for thought: Είμαι ο μοναδικός πού προτιμώ τον O’Hara? Του οποίου σίγουρα του λείπει η εμπειρία, ειδικότερα στη σκηνή, αλλά θεωρώ πώς μπορεί να καλύψει μεγαλύτερος εύρος μουσικής των Tesseract, σε σχέση με τον έμπειρο, και με τρομερή σκηνική παρουσία Tompikns, ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά με τους Skyharbor. Ελπίζω όταν με το καλό κυκλοφορήσει και η studio δουλειά, να μείνω με το στόμα ανοικτό και να υποκλιθώ τότε όμως…

Βαθμολογία: 68/100 (τα 2 και μοναδικά αρνητικά

που έθεσα είναι αρκετά για

να ρίξουν τόσο τη βαθμολογία)

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς