Kiske Sommerville - City Of Heroes (Frontiers Records)

Είχαμε ή έχουμε ακόμα φίλους και γνωστούς, πού για μια περίοδο της ζωής τους ακούμπησαν με μεγάλη χαρά τον ήχο του metal και είχαν άποψη πάνω σε θέματα, πού άλλοι παλεύουν όλη τους τη ζωή για να τα λύσουν. Και σίγουρα έχεις ακούσει από τα παραπάνω άτομα, επικές ατάκες του στυλ “πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν όλοι άκουγαν metal”, ή “το metal είναι η μοναδική μουσική πού εκφράζει όλα όσα θες και ΕΙΝΑΙ μουσική”! Άσε να φανταστώ, θυμήθηκες κάποια πρώην ή κάποια φίλη σου χαζογκόμενα ε? Ναι, η πικρή αλήθεια είναι πώς μιλάμε για ατάκες πού προέρχονται από το γυναικείο φύλο κατά κύριο λόγο, ωστόσο τα ανδράκια επίσης δεν πάνε πίσω.

Και θα με ρωτήσεις φιλέ αναγνώστη, “ρε μάστορα, θα καταλήξεις κάπου?”. Και θα σου απαντήσω βλάχε πώς ναι! Γιατί όλα τα ανωτέρω, καταλήγουν πώς βρέθηκε το metal πού θα παίζει σε αυτόν τον κόσμο, και πιο συγκεκριμένα, αυτό πού θα παίζει στις πρωινές ζώνες 6-10 το πρωί, σε όλα τα in και γεμάτα hit ραδιόφωνα. Γιατί όταν έχεις στην ομάδα τους Michael Kiske και Amanda Sommerville (σ.σ.: έκαστος φωνάρα αλλά προτιμάμε Amanda γιατί είναι μια πανέμορφη γλυκύτατη γυναικάρα!), όταν έχεις Mat Sinner και Magnus Karlsson υπεύθυνους για τη μουσική των νέων κομματιών, τότε πρέπει να είσαι σίγουρος πώς θα ακούσεις hitάρες και μελωδίες πού θα μείνουν βαθιά καρφωμένα στα αυτιά σου!

Η Frontiers Records, με τη νέα κυκλοφορία “City Of Heroes”, συνεχίζει το ήδη επιτυχημένο πείραμα των Kiske/Somerville, και τα αποτελέσματα είναι τουλάχιστον ενθουσιώδη. Για ακόμα μια φορά, μέσα από το “City Of Heroes”, σιγοτραγούδησα μαζί τους τα άπαντα, χαζοχάρηκα με τις μελωδίες και τα ραδιοφωνικά ρεφρέν, απόλαυσα τις φωνάρες τους και την άψογη παραγωγή, αποθέωσα τα περισσότερα κομμάτια ενώ για έναν περίεργο λόγο, το κλείσιμο με το “Right Now” μου έδωσε να καταλάβω πώς θα ήθελα να κλείνουν ΟΛΟΙ οι νέοι δίσκοι, ακριβώς με αυτό το ελπιδοφόρο συναίσθημα, από πλευράς στίχων και μουσικής επίσης!

Από κει κι έπειτα με σχεδόν 1 ώρα μελωδίας και ευτυχίας, δύσκολα θα βαρεθείς, δύσκολα θα βρεις κομμάτι πού να μην σου αρέσει (αν γενικά το έχεις με τη μελωδία) δύσκολα θα βρεις κάτι να σε ενοχλεί...όλα πολύ καλά. Όλα όμως. Σε σημείο πού σε ενοχλεί και αναρωτιέσαι...

Είναι metal αυτό? (σ.σ.: ΠΡΟΣΟΧΗ δε μιλάω για heavy, μιλάω για απλά metal). Είναι αυτός ήχος για metal συγκρότημα? Είναι μήπως χαζο-ροκάκια? Είναι μήπως τόσο metal, όσο ήταν για μια περίοδο και η Βανδή (σ.σ.: όλοι ξέρετε τι εννοώ).

Αλλά αυτά είναι για τους οπαδούς, για αυτούς πού μελετάνε ακόμα και τα δοντάκια του πλαστικού, στη θήκη του cd. Για τους υπόλοιπους, τους φιλάθλους, είναι ένας γαμάτος δίσκος πού μπορεί να προσφέρει πολλά με μια πολύ ευχάριστη ακρόαση...υπερβολικά ευχάριστη ακρόαση...καραμελένια!

Food for thought: Αν όντως υπήρχε ο κόσμος πού αναφέρω στην πρώτη παράγραφο… Στα club θα έπαιζε Amaranthe, στα cafeé-bar όλες τις “σούπες”. Στα κυριλάτα εστιατόρια prog, μπαλάντες και Apocalyptica. Στα underground μαγαζιά, τι θα είχε? Εγώ προσωπικά δε θέλω έναν τέτοιο κόσμο. Θέλω τη διαφορετικότητα και την ποικιλία, κάτι πού με μπερδεύει με το “City Of Heroes”…στην τελική όμως πέρασα καλά.

Βαθμολογία: 85/100 για την καλοπέραση

50/100 γιατί μπορώ να ακούσω

 και Βανδή

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς