Kamelot - Haven (Napalm Records)

Kamelot λένε τα χείλη σου και ξέρεις πώς κατά μία τεράστια πιθανότητα θα μείνεις ικανοποιημένος, καθώς είναι μπάντα η οποία έχει δέσει το όνομά της με τη μελωδία και την επιτυχία. Είναι όμως και μπάντα πού δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου. Είτε έκαναν πολύ μικρά βήματα μπροστά, είτε έμεναν σταθεροί. Ενώ τώρα πού έχει αποχωρήσει ο Khan, οι αλλαγές είναι λογικό να γίνονται με ακόμα πιο μικρά βήματα. Τι σημαίνει αυτό?

Tommy Karevik στο μικρόφωνο και ίσως από τις καλύτερες μεταγραφές πού θα μπορούσαν να γίνουν. Φωνή, ταλέντο, τρομερή σκηνική παρουσία, γράφει “άψογα” στο φακό, είτε σε βίντεο, είτε σε φωτογραφίες, ενώ η γοητεία και ομορφιά του, έφεραν κι άλλες γυναίκες μεταξύ των οπαδών τους! Και όλα τα παραπάνω τα είχε ήδη δείξει με τους Seventh Wonder. Ωστόσο, η ασφάλεια πού ακούει στο όνομα Khan, έχει οδηγήσει τη μπάντα να τον κρατάει σαν ένα πιστό αντίγραφό του. Σε εμφάνιση και ερμηνεία. Λογικό να το κάνουν στο “Silverthorn”, αλλά πλέον, σχεδόν 5 χρόνια μετά, θα έπρεπε πιστεύω να του είχαν δώσει παραπάνω χώρο.

Στο ολοκαίνουριο λοιπόν “Haven”, η μπάντα επιστρέφει στη συνταγή του προηγούμενου δίσκου, ο οποίος είχε ακολουθήσει τη συνταγή του προηγούμενου, και πάει λέγοντας. Ηχητικά θα το έβαζα κάπου μεταξύ “The Black Halo” και “Ghost Opera” καθώς διαθέτει μια ελαφρώς σκοτεινή διάθεση, μεταξύ της χαρούμενης και ελπιδοφόρας μελωδίας των πλήκτρων του Palotai, τα οποία είναι (σ.σ.: με αγαπημένο μπασκετικό όρο) all around! Ευχάριστη προσθήκη τα ελαφρώς πιο grooveάτα κιθαριστικά μέρη του Youngblood, ενώ και η υπόλοιπη ομάδα των Grillo και Tibbets χτυπάει μηχανικά τα αυτιά σου, με τα τρομερά της ρυθμικά μέρη

Μέσα σε κάτι λιγότερο από μια ώρα και μέσα από 13 κομμάτια προλαβαίνεις να αλλάξεις διάθεση από χαζογκόμενα ετών 15 πού επιτέλους φασώθηκε με τον 20χρονο φαντάρο πού “αγαπούσε”, ως κλαψομούνης απογοητευμένος μουσικός, του οποίου του φταίει το σύστημα. Καλώς ή κακώς, οι Kamelot, με τις μπαλάντες και τα γενικότερα low tempo κομμάτια, το κατέχουν, εξού και η παρομοίωση. Από κει κι έπειτα, υπάρχουν κομμάτια συναρπαστικά “Insomnia”, “Revolution”, “Under Grey Skies”, υπάρχουν και άλλα πολύ συνηθισμένα/βαρετά “Fallen Star”, “Veil Of Elysium”, “Here’s To The Fall”, “Beautiful Apocalypse”, αλλά αυτά πάνε και με τα γούστα. Τα δικά μου λένε πάντως πώς ο δίσκος δεν είναι βαρετός...είναι απλά κλασσικός ήχος Kamelot, πού δεν έχει να προσφέρει πολλά παραπάνω από τους προκατόχους του, δεν παύει όμως να είναι μια ακόμα επιτυχία των Kamelot!

Food for thought: Η αναγνωρισημότητα μέσω των Kamelot, έχει βοηθήσει και τον ίδιο τον Karevik αλλά και τους Seventh Wonder, οπότε δε νομίζω να γκρινιάζει πού έχει τέτοιους περιορισμούς και ακούγεται/φαίνεται σα μια γαμάτη κόπια του Khan…Για πόσο όμως?

Βαθμολογία:78/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς