Halestorm - Into The Wild Life (Atlantic Records)

Η γυναίκα πού ξαφνικά αγαπήθηκε από όλους, άνδρες-γυναίκες, μεγάλους-μικρούς, rockάδες ή μη...η γυναίκα, την οποία μεγάλα ονόματα της μουσικής πού προτιμάμε να αγαπάμε, της ζήτησαν να ανέβει μαζί τους στη σκηνή. Η γυναίκα πού έφερε δυναμικά ξανά τον ήχο του rock με το vibe του rock’n’roll...όλα τα παραπάνω, καλώς ή κακώς για κάποιους είναι η Lzzy Hale. Και όλα τα παραπάνω, τα έχει καταφέρει μέσα από τους Halestorm. Και πώς να μην τα καταφέρει όταν η φωνή της σε κάνει και ανατριχιάζεις με τα γρέζα της, διατηρώντας όμως τη θυληκότητά της, και όταν η εμφάνισή της, δεν παραπέμπει σε 20χρονο έκφυλο πλάσμα σε φτωχό ροκόμπαρο.

Με το δεύτερό τους πόνημα τα κατάφεραν και έπιασαν κορυφή. Γι’αυτό και τώρα απολαμβάνει ευρωπαϊκές περιοδείες και λατρείες από fans και μεγάλους μουσικούς. Αυτό όμως έθεσε κι ένα peak για τoυς Halestorm. Ένα peak το οποίο αν δεν ξεπεράσεις, θα πρέπει σίγουρα να πλησιάσεις. Η ταπεινή μου γνώμη λέει πώς δεν το πλησίασαν καν...και όχι με την άσχημη έννοια!

Το “Into The Wild Life” κυκλοφόρησε και πριν προλάβεις να επηρεαστείς από μένα και την άποψή μου (αν με παίρνεις δλδ στα σοβαρά) θα σου πω, πως πώς ο δίσκος είναι μια χαρά...αλλά...αλλά έχουμε να τον συγκρίνουμε το παρελθόν τους και το τι περιμέναμε. Έχει γίνει μια προσπάθεια ανάμιξης των pop/rock στοιχείων του πρώτου δίσκου, με τα βίαια ξεσπάσματα και breaks του δεύτερου, με μια παραπάνω χρήση χαμηλοκουρδισμένων κιθάρων, groove περασμάτων και όπως είναι λογικό, μία παραπάνω ανάδειξη της φωνάρας της Lzzy. Και ξαναλέω, το αποτέλεσμα δεν είναι καν μέτριο. Είναι καλό.

Με κάτι λιγότερο από μια ώρα διάρκεια, σκληρού rock (σ.σ.: σαν τις πολιτικές διαπραγματεύσεις ένα πράγμα), οι Halestorm απέφυγαν τα ευκολομνημόνευτα hitάκια, απέφυγαν τους χαζογκομενέ στίχους (σχεδόν), και δείχνει να προσπάθησαν να ανεβάσουν ένα level πάνω τη μουσική τους και να πειραματιστούν με ήχους. Πολλά blues & jazz στοιχεία, πλήκτρα και πνευστά και ένα κομμάτι το οποίο με κέρδισε για τη διαφορετικότητά του, “Dear Daughter”. Ένα “Sick Individual” το οποίο με παρέσυρε σε αργόσυρτο doom headbanging στην αρχή και στη συνέχεια σε ασταμάτητο ξεφώνημα. Και ένα πολύ δυνατό “Mayhem”, κομμάτι απαραίτητα για να φύγουν τα όποια άλατα από σβέρκο και μέση!

Το “Into The Wild life” είναι διαφορετικό από τους προκατόχους του, είναι κάτι καινούριο, ίσως και για την ίδια την μπάντα. Ίσως να είναι η μουσική πού έκρυβαν μέσα τους, λόγω της ασφάλειας, πώς ο κόσμος θέλει να ακούσει συγκεκριμένες “συνταγές”, όπως αυτές των 2 προηγούμενων κυκλοφοριών. Ίσως να “ωρίμασαν”. Ίσως να τους είπαν να παίξουν κάτι διαφορετικό.

Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Ο δίσκος είναι αρκετά καλός, με το μόνο ίσως “πρόβλημα”, πώς θέλει μερικά παραπάνω ακούσματα για να αποδεκτείς τις διαφορές και να βγάλεις από το μυαλό σου αυτά πού άκουσες στον προηγούμενο δίσκο γιατί εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό και όσο και να μη μου αρέσουν οι αλλαγές, εδώ βρήκα κάτι ενδιαφέρον...

Βαθμολογία: 80/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς