Nightwish - Endless Forms Most Beautiful (Nuclear Blast)

Πέρασαν 4 χρόνια περίπου από τότε που το Imaginaerum κυκλοφόρησε στον κοσμάκι για να παρουσιάσει μια πολύ όμορφη καλοδουλεμένη μουσική επιμέλεια.
Η ταινία ήταν καλή θα έλεγα (αν την είδες καταλαβαίνεις γιατί μιλάω αν όχι εντάξει δεν χάνεις και κάτι το συνταρακτικό). Όπως είχα πει και τότε, το Imaginaerum (άλμπουμ), ήταν κομμένο και ραμμένο για την ταινία, γι’αυτό άλλωστε και ταίριαξε.
Τι έχει συμβεί από τότε;

Έγιναν μερικές αλλαγές στη βασική ομάδα, ο πάγκος έχει έναν αναπληρωματικό και η δουλειά για το νέο άλμπουμ συνεχίστηκε.
Η Floor Jansen έρχεται για να αντικαταστήσει προσωρινά την αποχώρηση της Anette Olzon, και λίγο καιρό μετά ανακοινώνεται η επίσημη θέση της πίσω από το μικρόφωνο.
Υπήρξε και η προσωρινή αποχώρηση (για προσωπικούς λόγους που αφορούν την υγεία του) του Jukka Nevalainen πίσω από τα τύμπανα (η θέση του τον περιμένει όταν αποφασίσει να επιστρέψει), με τον Kai Hahto ναι είναι ο αντικαταστάτης του (τουλάχιστον για τα ερχόμενα live αλλά και για το συγκεκριμένο άλμπουμ).
Όλα αυτά συνέβησαν από την κυκλοφορία του Imaginaerum μέχρι και τώρα ΣΤΟΝ ερχομό του όγδοου άλμπουμ τους, Endless Forms Most Beautiful.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Εξαιρετικά μέτριο για να μη πω κακό το εξώφυλλο. Έχω δει και πολύ καλύτερα από μέρους τους αλλά το συγκεκριμένο με ξεπερνά. Εντάξει είπαμε, αλλά όχι και σε τέτοιο σημείο.
Δε νομίζω πως είναι  λίγη μια ώρα και είκοσι λεπτά (περίπου), με τη γνωστή μουσική συνταγή που προσφέρουν οι Nightwish τόσα χρόνια, ορχήστρες, μέτ(σ)αλ, βάζουν και καμιά μπαλάντα και κάπως έτσι έρχεται στην επιφάνεια ένας δίσκος.
Αρκετά στοιχεία power, δένουν άψογα με τον ήχο του πιάνου καθώς και της χορωδίας στα background. Η φωνή της Floor ομολογώ πως ταιριάζει καλύτερα με το υπόλοιπο σύνολο, και τα κομμάτια  ταιριάζουν καλύτερα με τη χροιά της φωνής της.
Επίσης ο “ρόλος” του Troy Donockley  γίνεται πιο χρήσιμος αφού τα πνευστά που χρησιμοποιεί αλλά και η φωνή του συναντούνται ανά τακτικά διαστήματα και σε μεγαλύτερη διάρκεια καθ’όλη την ακρόαση.
Από τα έντεκα κομμάτια, τα Shudder Before The Beautiful, Weak Fantasy και Elan (hit-άκι), είναι πολύ δυναμικά με περισσότερα power στοιχεία (που σου ανέφερα παραπάνω) και χρήζουν ακρόασης.
Αυτά που εγώ ξεχώρισα, είναι πάλι τρία σε αριθμό. My Walden, Alpenglow και The Greatest Show Οn Earth.
 Τα δύο πρώτα αν και μπορεί να σου φανούν αργά…δώσε βάση στο τελευταίο ένα λεπτό (και στα δύο). Ο ρυθμός είναι φοβερός.
Τώρα για το τελευταίο, ήταν κάτι που με δημιούργησε έκπληξη. Το The Greatest Show On Earth είναι και το τελευταίο κομμάτι που κλείνει και την αυλαία του άλμπουμ, αλλά και το  μεγαλύτερο σε διάρκεια (είκοσι τέσσερα λεπτά παρά δύο δεύτερα!!!).
Φοβερές μουσικές ιδέες από τον κύριο Holopainen, οι ταχύτητες με πολλά σκαμπανεβάσματα, με το πιάνο να εκπέμπει υπέροχες μελωδίες, με τα λόγια του αφηγητή, καθώς και με τον ήχο της θάλασσας να δίνει τη λήξη της ακρόασης.
Αν υπήρχε κάτι που με ξενέρωσε ήταν που η συμμετοχή του Marco Hietala στα φωνητικά δεν ήταν ενεργή (ήταν πολύ λίγη). 
Και τέλος, αυτό το κακό αστείο που κυκλοφορούν ένα κάρο single, σε cd, βινύλια με ένα κάρο χρώματα, ορχηστρικά, κλπ κλπ πριν το κύριο άλμπουμ, με έχει κουράσει πλέον.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 90/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης