Agnosia - A Blot On The Landscape (Steel Gallery Records)

Κατά καιρούς έχω δεθεί με κάποιες μπάντες, καθώς, όπως σε όλους τους φίλους της μουσικής, είχαν να σου προσφέρουν αυτό το κάτι, το οποίο σε κάλυπτε εκείνη την περίοδο/στιγμή (συνήθως ψυχολογικά…για άλλους απλά συναισθηματικά). Προσωπικά το “έχω δεθεί”, το πέρασα σε ένα άλλο επίπεδο, μετατρέποντάς το σε “έχω αγαπήσει”. Και είναι αρκετές οι ελληνικές μπάντες με τις οποίες έχω καταφέρει αυτή τη μεταπήδηση. Και θέλω να πιστεύω πώς δεν είναι ποτέ τυχαίο, πώς δεν είναι ποτέ κάποια σύμπτωση, αλλά πώς υπάρχει κάτι πολύ καλό, κάπου βαθιά κρυμμένο, έτοιμο να εμφανιστεί και να μαγέψει κόσμο.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τους Αθηναίους progressive-άδες Agnosia. Μία μπάντα η οποία ήρθε και έκατσε πολύ δυνατά στα αυτιά με το demo του 2004 “The Inner Conflict”. Αυτός ο ήχος πού χρειαζόμουν εκείνη την περίοδο, βρέθηκε στους Agnosia. Ενώ το αποκορύφωμα ήρθε 5 χρόνια μετά με τον πρώτο δίσκο της μπάντας “Trace Decay”. Concept θεματολογία, και ένας σαφώς μελαγχολικός ήχος, όχι ιδιαίτερα σκοτεινός όμως. Ήχος πού θεωρούσα τότε πώς θα σημαδέψει τον ήχο της μπάντας. Και να πού έρχεται το 2014, και μου λέει πώς έκανα λάθος.

Οι Agnosia, επέστρεψαν με ένα mini cd (σ.σ.: κάποιος να μου εξηγήσει τη διαφορά από το E.P.!), το “A Blot On The Landscape”, για ακόμα μία φορά μέσα από την Steel Gallery Records, καθώς τους είχε ήδη κυκλοφορήσει το “Trace Decay”. Και εγώ προσπαθώ να συνέλθω ακόμα…δεν είναι ότι δεν πιστεύω στη μπάντα και στο ταλέντο της, πόσο μάλλον του Διονύση Σουρελή (μουσική, στίχους και μοναδικό εναπομείναν μέλος από την αρχική σύνθεση της μπάντας). Ωστόσο οι αλλαγές τις οποίες πέρασε η μπάντα, ως προς τη σύνθεσή της και τη δομή της, ήταν γεγονότα πού με έκαναν να σκέφτομαι πώς ίσως να ήρθε το τέλος για μία ακόμα ελληνική μπάντα πού αγάπησα. Το “A Blot On The Landscape” όμως αποδεικνύει ευτυχώς το αντίθετο. 6 συνθέσεις μαγικές, αρκετές για να γεμίσεις με ελπίδες το μυαλό σου. Ελπίδες…κάτι πού έχουμε όλοι ανάγκη…και μια μπάντα, όταν περνάει δύσκολες στιγμές, είναι κάτι πού χρειάζεται. Γιατί οι Agnosia πέρασαν δύσκολες στιγμές σαν μπάντα. Στιγμές όμως πού την έφεραν αυτή τη στιγμή σε μια κατάσταση πού δεν περίμενα. Ο δίσκος (σ.σ.:mini δίσκος?) ακούγεται συμπαγής, ήρεμος, όχι ιδιαίτερα πολύπλοκος, αρκετά συναισθηματικός και σχεδόν καθόλου μελαγχολικός. Εξαίρεση αποτελεί το “Numb” το οποίο μπορώ να πω πώς μπορεί να γονατίσει κόσμο από την τρομερή μελωδία του και τη συγκίνηση πού βγάζει από μόνο του...ακόμα και χωρίς vocals. Τα πλήκτρα του Παντελή Κυραμαργιού είναι αρκετά για να σε κάνουν να χαθείς στις σκέψεις σου. Η ελπίδα πού ανέφερα νωρίτερα ξεχωρίζει από τα σαφώς πιο ευδιάθετα feelings πού έχει να σου προσφέρει η κυκλοφορία αυτή. Ίσως να συνετέλεσε η επιστροφή του Παντελή Κυραμαργιού στα πλήκτρα, ίσως η εύρεση φωνής στον Τάκη Νικολακάκη να ήταν κάτι πού τους απελευθέρωσε μουσικά ως προς το εύρος και το ύφος της μπάντας….ίσως να είναι πολλά. Εγώ ξέρω απλά πώς με 2-3 τραγούδια ακόμα, θα μπορούσα να μιλούσα για μία από τις καλύτερες full length κυκλοφορίες της χρονιάς.

Αν ψάχνεις κάποιον άλλον τρόπο για να σε πείσω μιλώντας για τα κομμάτια πού περιλαμβάνει το cd, τότε αρκεί να σου πω πώς ξεκινάει με το “In Awareness” με ένα ποίημα του Παντελή με τίτλο “Ο Άλλος”. Ακολουθεί το σαφώς πιο ευδιάθετο και heavy “Noetic Healing”. Στο “The Dyadic Encounter” ήταν το σημείο πού ένιωσα λίγο “Trace Decay” εποχές, με μία πολύ μικρή μελαγχολία. Στο καπάκι μπαίνει το 80s Savatage riffing του “A Blessing In Disguise” με πολύ εθιστική μελωδία στο ρεφρέν και κάποια έντονα Fates Warning στοιχεία. Για το “Numb” τα είπαμε, ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το συναίσθημα πού μου έδωσαν οι Νικολακάκης και Κυραμαργιός. Ενώ το “Pain And Sickness” κλείνει πολύ δυνατά, προσφέροντας ένα ωραίο και ρυθμικό headbanging, κάνοντάς το ίσως το πιο heavy κομμάτι του mini cd, ενώ τα drums του Κωνσταντίνου Γαλίμη σε προκαλούν να τα παρακολουθήσεις.

Το “A Blot On The Landscape” πρέπει σίγουρα να το αποκτήσεις, δε με νοιάζει προσωπικά ο τρόπος…δική σου επιλογή. Αλλά αν είσαι φίλος της καλής μουσικής, της μελωδίας, της τεχνικής, του λυρισμού και όλα αυτά μέσα από jazzy ήχους και heavy prog περάσματα, τότε μείνε στους Agnosia, σίγουρα δεν έχεις τίποτε να χάσεις και πολύ πιθανό να κερδίσεις πολλά.

Food for thought: Αν έπρεπε να βρω ένα αρνητικό τότε μάλλον θα ανέφερα την 5ετή καθυστέρηση πού έχει ανά κυκλοφορία αυτή η μπάντα. Αν το Δεκέμβριο είναι να βγει το mini cd, φαντάζομαι να περιμένω full length κάπου στο 2019?

Βαθμολογία: 85/100 (εις αναμονή full length)

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς