Autumn's Dawn - Gone (Eisenwald Tonschmiede)

Μετά από καιρό, στα ίδια λημέρια. Ως γνωστόν, δε σου κάνω εισαγωγές για το πως περνάει ο κάθε ένας το καλοκαίρι σ’αυτόν τον πλανήτη, γι’αυτό και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
Μέσα από τις μπάντες Germ, Woods Of Desolation, Austere και Grey Waters, έμαθα τον Sorrow. Μέσα από τον Sorrow, έμαθα τους Autumn’s Dawn.
 Ένας ήδη χρόνος ζωής βρίσκεται στις πλάτες των Αυστραλών και το πρώτο τους άλμπουμ μετά το ΕΡ είναι γεγονός.
Ποιος είπε όμως ότι το depressive περιλαμβάνει απαραίτητα ξερή μουσική και τα διαολεμένα φωνητικά που έχουμε μάθει τόσα χρόνια;

Το Gone (ναι αυτή είναι η ονομασία της πρώτης κυκλοφορίας), σου προσφέρει ακριβώς την ατμόσφαιρα που ΠΡΕΠΕΙ να σου μεταδώσει μόνο που μη περιμένεις τα σκοτάδια που περίμενες .  Για να είμαι ειλικρινέστατος μαζί σου πλήρως, η ήχος είναι ακραίος, σε κάποια σημεία όμως. Δεν ήταν το κύριο συστατικό όμως για τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ.
Μου έκανε εντύπωση. Δε στο κρύβω. Αλλά όπως έχω δηλώσει καιρό τώρα, προσπαθώ να δέχομαι για ακρόαση κάθε είδους διαφορετική μουσική.
Αν το συγκεκριμένο άλμπουμ, μου το έδινες πριν κάτι χρόνια, στα 20 δεύτερα θα το έβλεπες να πετάει μέσα στο σπίτι κάνοντας το φρίσμπι.
Πλέον δεν γίνονται αυτά. Δίνω ευκαιρίες. Μπορεί να μην ακολουθώ το  μετέπειτα μέλλον, αλλά υπάρχει αυτή η ευκαιρία.
Ναι οκ, το Gone το περίμενα πως και πως. Δε στο κρύβω. Όχι γιατί ήταν αυτό το διαφορετικό στο είδος του, αλλά γιατί παίρνοντας μια γεύση από το ep που είχε κυκλοφορήσει,  μια φράση είχε βγει από τα χείλη μου, “Ώπα, τι έγινε εδώ;”.
Τελικά να που παίζει στα αυτιά μου. Δεν ήταν αυτό που περίμενα, αλλά δεν ήταν και αίσχος.
Στέκεται επάξια στα πόδια του, ειδικά αν είσαι αυτός ο ακροατής,  που μια ημέρα του φθινοπώρου και μετά την ανάλογη βροχή, βγεις για βόλτα και το βάλεις να παίξει, όχι για να το ακούσεις, αλλά για να μελαγχολήσεις με την ησυχία σου επειδή γουστάρεις να σε πάρει από κάτω εκείνη τη στιγμή.
Ναι, νταξ, όχι δεν είμαι τέτοιος τύπος εγώ. Αλλά η ακρόασή του δε θα σου πω ότι με χάλασε.
Έχει αρκετά σημεία σ’όλα τα κομμάτια που αξίζουν προσοχή. Πάντως η ταμπέλα depressive black metal, ούτε κατα διάνοια δεν αρμόζει για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία.
Αν υπήρχε κάτι το οποίο με χάλασε, θα σου πω τα “καθαρά” φωνητικά. Είναι λες και ακούς ανερχόμενο pop αμερικάνικο συγκρότημα, που μόλις έχει πραγματοποιήσει την πρώτη του περιοδεία, και τα μέλη είναι στο studio και ηχογραφούν.  Είναι τόσο mainstream (σ.σ. ακόμη απορώ πως μου ήρθε τέτοιο παράδειγμα στο μυαλό. Αν δε με πιστεύεις άκου το When The Sun Sets For The Last Time)!
Όσο για τη μουσική, όσο μελωδική και αν είναι (στο μεγαλύτερο ποσοστό των κομματιών), ομολογώ πως δε με πείραξε.  Άλλωστε, το είδος που αναφέρθηκε ότι παίζει η μπάντα, έχει ΠΑΝΤΑ στοιχεία μελωδικής μουσικής στο περιεχόμενό του.
Το κομμάτι όμως, που μέσα στα τριάντα οκτώ περίπου λεπτά (υπερβολικά λίγα για εννιά κομμάτια) με κέρδισε περισσότερο από ότι το υπόλοιπο σύνολο ήταν το Into The Cold. Μου φέρνει στο μυαλό εικόνες μεσαίωνα. Με mid-tempo καθ’όλη τη διάρκεια του κομματιού  μπορώ να πω πως  σ’αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Σίγουρα θα τους παρακολουθώ, αλλά όπως λέει και η λαϊκή ρήση: Όπου ακούς πολλά κεράσια...ΔΙΚΟ ΣΑΣ!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 70/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης

 Άφησα για το τέλος αυτή τη μικρή παράγραφο, γιατί μέσα από εδώ, και εγώ  αλλά και ο Ανδρέας, έστω και καθυστερημένα, θα θέλαμε να αποχαιρετησουμε την Μαρία “Tristessa” Κολοκούρη. Τη γυναίκα πίσω από το όνομα Astarte, την οποία είχα την τιμή να γνωρίσω στο παρελθόν. Δυστυχώς , έτυχε να φύγει πολύ νωρίς.
Καλό σου ταξίδι Μαρία.