Dragonforce - Maximum Overload (earMUSIC)

Μία από τις μπάντες πού μπήκαν πολύ εύκολα στην κατηγορία του love or hate είναι και οι Βρετανοί Dragonforce (σ.σ: με μόλις τα 3/6 να είναι Βρετανοί, νιώθω ξανά μέρες Μουντιάλ). Ίσως και να με βρίσκει σύμφωνο σαν ιδέα, ακόμα, 10 χρόνια μετά, δεν έχω αποφασίσει. Οπότε ας δούμε στα γρήγορα, γιατί πρέπει να πάω να σιδερώσω, το νέο τους δίσκο “Maximum Overload”

Μόλις δεύτερος δίσκος με τον Marc Hudson στα φωνητικά, και όπως όλα δείχνουν, το κενό του ZP Theart, έχει καλυφτεί εύκολα. Και είναι ίσως καιρός να πάρω πίσω μια κουβέντα πού είπα στο παρελθόν, μιλώντας για τον προηγούμενο δίσκο των Dragonforce και τον πρώτο των I Am I. “Μετά και από αυτές τις κυκλοφορίες, καταλαβαίνουμε ποιος είχε τις εθιστικές μελωδίες, σε αυτή τη μπάντα”.

Το “Maximum Overload” έχει όλα τα κλασσικά στοιχεία της μπάντας. Ασταμάτητες ταχύτητες και κιθαροπαπάδες, πού εμένα με αφήνουν αδιάφορο προσωπικά. Εθιστικά και πιασάρικα refrain. Τραγούδια κομμένα και ραμμένα για live. Ένας Herman Li ο οποίος παίζει σε μια κατηγορία μόνος του…κυριολεκτικά, καθώς όπως φαίνεται το μπλιμπλίκι του, κούρασε! Ωστόσο δε μπορείς να μην κολλήσεις με αυτά πού παίζει, με το ταλέντο, την ταχύτητα και τις Malmsteen-ικές ιδέες του.

Truth be told, οι Dragonforce έκαναν το μπαμ τους όταν έπρεπε, με τους 2 πρώτους δίσκους. Από κει κι έπειτα νιώθω πολλές φορές πώς ακούω τα ίδια και τα ίδια. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πώς οι δίσκοι τους δεν ακούγονται. Το αντίθετο μάλιστα, εγώ λέω πώς ακούγονται…και εύκολα και ευχάριστα. Αλλά σίγουρα θα κατανοήσω εκείνον πού θα πει πώς κουράστηκε από τα ασταμάτητα solo, τις κιθαριστικές κόντρες πού προσπάθησαν όλες οι μπάντες την προηγούμενη δεκαετία να ανάγουν, και τις ταχύτητες στο θεό, πού απλά καταλήγουν σε χαρουμενιάρικο metal. Το οποίο σημαίνει πώς άμα θες απλά να χαμογελάσεις, και να διασκεδάσεις, με ποιοτικό μελωδικό speed/power metal, οι Dragonforce είναι για σένα. Για όλες τις άλλες περιπτώσεις, μην τσάμπα χάνεις χρόνο. Μόνο άμα σε ενδιαφέρει να έχεις άποψη.

Τώρα όσον αφορά την έλευση του Hudson, όπως φαίνεται, έχει κάνει καλή δουλειά. Μπορεί στον προηγούμενο και πρώτο του δίσκο με τη μπάντα, “The Power Within” να ακούστηκε ελαφρώς άγουρος, στεγνός, απροετοίμαστος, και ίσως έξω από τα νερά του, πλέον όμως, μπορώ να πω με σιγουριά πώς κατάφερε να γίνει ένα με τον ήχο της μπάντας.

Κλείνοντας να σχολιάσω το εξής…ένας ακόμα τρόπος να δεις πώς κάτι περίεργο παίζει με αυτή τη μπάντα, είναι πώς κάθε δίσκος έχει βγει από διαφορετική εταιρεία…με εξαίρεση τα “Inhuman Rampage”, “Sonic Firestorm”.

Το γεγονός πως ο δίσκος κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο 2 εβδομάδες πριν την επίσημη κυκλοφορία είναι επίσης άξιο απορίας.

Ααα… και κάτι ακόμα…Τι θα γίνει τώρα, με κάθε δίσκο θα πέφτουμε όλο και πιο κάτω σε συνολική διάρκεια ?

Food for thought: Ο Dave Macintosh, μετά την ηχογράφηση του δίσκου, αποχώρησε από drummer της μπάντας, ενώ στη θέση του ήρθε ο Ιταλός Gee Anzalone, στέλνοντας με ξανά στην δεύτερη σειρά του κειμένου και γράφοντας….2/6! Οπότε καταλήγω στην εξής απορία. Τι είναι αυτό πού δίνει την “καταγωγή” μιας μπάντας?

Υ.Γ.: Πολύ ευχάριστη, στα πλαίσια του “τρομερή”, η διασκευή στο “Ring Of Fire” του Johnny Cash

Βαθμολογία: 70/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς