Linkin Park - The Hunting Party (Warner Bros. Records)

Μαγική η δεκαετία των 80’s. Το λέω, το ξέρεις, το νιώθει, το πιστεύουμε, σας λείπει, την αγαπάνε! Αλλά όταν έχεις γεννηθεί το ’87, καλώς ή κακώς, δεν την έχεις ζήσει όπως τα 90’s ή τα 00’s. Το οποίο σημαίνει πώς μεγάλωσες με ό,τι μισεί ο true-ατσαλένιος, για τον οποίο η μουσική πέθανε το ’89-ή κάτι τέτοιο. Κοινώς οι Linkin Park είναι μπάντα πού αρέσει σε μια πολύ συγκεκριμένη γενιά, και εννοείται με εξαιρέσεις. Μπάντα η οποία πριν από 15 περίπου χρόνια ανέβασε πολλά επίπεδα επάνω, το λεγόμενο τότε nu-metal, και ξεσήκωσε μια ολόκληρη γενιά, την οποία έφερε (με τον τρόπο της) πιο κοντά στο rock/metal.

Μετά τους πιο ηλεκτρονικούς πειραματισμούς των 2 τελευταίων δίσκων, μέσα μου έρεε η ελπίδα πώς ο επόμενος δίσκος θα είναι αρκετά καλύτερος. Ούτως ή άλλως οι Linkin Park όλα αυτά τα χρόνια, αν μη τι άλλο έχουν δείξει πώς ξέρουν να γράφουν κομμάτια πού να κερδίζουν τον κόσμο, και ειδικά με τη μελωδία “το’χουν”! Ο νέος δίσκος έχει τίτλο “The Hunting Party”, και στα αυτιά μου έρχεται ως η φυσική γέφυρα μεταξύ “Meteora” και “Minutes to Midnight”.

Καλοδουλεμένο μοντέρνο rock, με λατέρνα-tive περάσματα από “Minutes….”, σε συνδυασμό με χαμηλοκουρδισμένες και ογκώδεις κιθάρες από “Meteora”. Ένας Chad Bennington ο οποίος δείχνει να ξαναθυμάται να screamάρει, κι ένας Brad Delson ο οποίος επιτέλους έχει έναν πιο ελεύθερο ρόλο, και μας χαρίζει (ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία των LP) αρκετά solo. Από κει κι έπειτα, ο Mike Shinoda στα γνωστά του ραπαρίσματα, αλλά σαφώς λιγότερα, καθώς έχει επικεντρωθεί σε κιθάρα και πλήκτρα.

Από κει κι έπειτα, το συγκλονιστικό είναι οι συνεργασίες πού έχουμε, πρώτη φορά σε studio album (σ.σ.: τα remix δε μετράνε, ούτε τα κολλητηλίκια με τον Jay-Z). Τεράστιος Rakim, ιδιοφυία Tom Morello, ψυχοπαθής Daron Malakian και εμβληματικός Page Hamilton. Ο καθένας κατάφερε και πέρασε το στοιχείο του σε κάθε κομμάτι πού συμμετείχε, αν και φοβάμαι πώς αυτός πού το κατάφερε καλύτερα όλων, είναι ο Malakian στο “Rebellion”(σ.σ. ακόμα να μάθει ο καημένος τι γέλια ρίχνουν στην Ελλάδα με το όνομά του?).

Μέσα σε 45 λεπτά (σ.σ.: δεύτερος μεγαλύτερος, σε διάρκεια, δίσκος από τους 6 συνολικά…), οι Linkin Park καταφέρνουν να σε κερδίσουν. Το κάνουν πανεύκολα αν είσαι φαν του είδους-χώρου, ενώ σίγουρα μπορούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον στους λίγο πιο δύσπιστους. Μην ξεχνάμε πώς μιλάμε για μια μπάντα με 60 βραβεία και περισσότερες από 60 εκατομμύρια πωλήσεις. Ο δίσκος είναι μια σίγουρη επιλογή για το καλοκαίρι, τους περιπάτους, τα ταξίδια, κάποια μαγαζιά, για γυμναστήρια, για ό,τι βάλει ο νους σου…θα βρεις τραγούδι να το συνδυάσεις.

Αν πρέπει να βρω και κομμάτια να προτείνω, τότε σίγουρα, πέραν του προφανούς “Rebellion” ακολουθεί το πιο αργό, αλλά εξίσου hit “Until It’s Gone”. Από κει κι έπειτα έχει να κάνει με τα γούστα σου.

Δε νομίζω να πέφτω τόσο έξω, πιστεύω πώς ο δίσκος θα τσακίσει τα ταμεία (σ.σ.: πάντα με τα σημερινά δεδομένα) και πώς ίσως να έχουμε μερικά ακόμα βραβεία για αυτήν τη μπάντα. Από κει κι έπειτα, η μουσική, για τα δικά μου αυτιά, στο χώρος της rock/metal είχε πολύ ωραία εξέλιξη, κι ας μην το παραδέχονται οι παλαιότεροι!

Food for thought: Χρόνο με το χρόνο, οι στίχοι τους σε βάζουν σε πολύ βαθιές σκέψεις. Αυτή τη φορά μέσα από το “The Hunting Party” πιστεύω το παράκαναν. Αφορμή για μένα, το “Rebellion” :

“We are the fortunate ones

Who never faced oppression's gun

We are the fortunate ones

Imitations of rebellion!”

Υ.Γ.: Αυτή η Carnivores Tour πού αποτελείται από Linkin Park, 30 Seconds To Mars και A.F.I. (μόνο για U.S.A. μέχρι στιγμής) γιατί μυρίζομαι ότι κι αυτή θα σπάσει τα ταμεία?

Βαθμολογία: 90/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς