Psycrence - A Frail Deception (Steel Gallery Records)

Ένα από τα ωραία συναισθήματα πού προκύπτουν πολλές φορές στη μουσική, είναι όταν φτάνει κάποιο demo στα χέρια σου, από μπάντα πού δεν ξέρεις, και καταλήγει να σου αρέσει. Μάλιστα σου αρέσει τόσο, σε σημείο πού σκέφτεσαι πώς θα είναι κρίμα να θαφτεί κι αυτό το demo, κι αυτή η μπάντα (όπως άλλες τόσες), χωρίς να τους δοθεί η δυνατότητα να κυκλοφορήσουν κάποιον δίσκο έστω.

Τουλάχιστον οι σκέψεις μου δεν πέσανε στο κενό.

Οι Αθηναίοι Psycrence, μετά από  το demo του “Distance” (2010), και αφού ταρακούνησαν ελαφρώς τα νερά, των progressive κυρίως κύκλων, στην Ελλάδα ήρθε η ώρα να τους δοθεί η δυνατότητα πού λέγαμε νωρίτερα. (σ.σ.: Το καλύτερο ταρακούνημα έγινε στις τάξεις των επίσης Αθηναίων Agnosia, οι οποίοι μετά το demo των Psycrence, προσέλαβαν τον Τάκη Νικολακάκη για τη θέση πίσω και από το δικό τους μικρόφωνο).

Μέσα από τα ράφια της παλαιότερης πλέον ελληνικής εταιρείας στην Ελλάδα, της Steel Gallery Records, γνωστή για τις progressive επιλογές-κυκλοφορίες της, φτάνει στα χέρια μας ο πρώτος δίσκος των Psycrence, με τίτλο “A Frail Deception”. Πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι όμως η απάτη βάση των λεγομένων της μπάντας? Και τι προσπαθεί να μας περάσει?

Είναι γνωστό πώς κατά γενική ομολογία οι μπάντες που κινούνται γύρω και μέσα στο χώρο του prog έχουν ελαφρώς πιο “δύσκολους” στίχους και ιδέες, πού σε βάζουν σε σκέψεις  και προβληματισμούς. Και τι καλύτερο όταν το πετυχαίνεις και με τη μουσική και το συναίσθημα πού βγάζεις μέσω αυτής. Καθαρές μελωδίες, refrain πού θες ασταμάτητα να τραγουδήσεις, απαλά και καθόλου κουραστικά παιξίματα και μια μελαγχολία ίσα-ίσα για να σκεφτείς τους Evergrey. Και όντως, ακούγοντας το  “A Frail Deception” θα μπεις σε μια κατάσταση ηρεμίας και συλλογισμού…βοηθάνε βλέπεις και οι καταστάσεις (βλ. οικονομική κρίση κ.α.). Θα δεις, πώς ενώ στην αρχή, απλά θα πεις “ένας ακόμα απλά καλός δίσκος”, δίνοντάς του μια 2^η και 3^η ευκαιρία, θα αρχίσεις να ανάβεις πιο γρήγορα τα τσιγάρα και θα σκέφτεσαι “Καλά τι έγραψαν?”

Ο δίσκος σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει ever, αλλά είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο μπορούσαν να μας δώσουν για πρώτη full length δουλειά ώστε να ενθουσιαστούμε και να περιμένουμε με αγωνία και δεύτερη δουλειά. Είναι δίσκος πού δε θα τον ακούσεις μόνο μια φορά φέτος. Να είσαι σίγουρος για αυτό. Ειδικά όταν ανακαλύψεις τα κομμάτια, όταν ταξιδέψεις στην ψυχασθένεια με το “Moral Decay”, όταν θα θες να ουρλιάξεις με το “Distance”, όταν μαγευτείς από το εκπληκτικό “A Losing Game”…όταν συνειδητοποιήσεις πώς ο δίσκος ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ. Στα ιδιαίτερα του δίσκου συγκαταλέγεται η διασκευή-αποθέωση στο “Lights” της Ellie Goulding ως bonus track. Πολύ πιθανό να μην ξέρεις για τι σου λέω…όταν λοιπόν πας να το ψάξεις στο YouTube, σκέψου τον καφέ πού έπινες με τους φίλους σου σε εκείνη την trendy καφετέρια, εκείνο το μεσημέρι. Σίγουρα έπαιξε-σίγουρα το άκουσες. Εκτός κι αν είχε τηλεόραση, οπότε κάποιος θα έκανε την ερώτηση “ποιο καυλίδιο είναι αυτό?”.

Αν σου αρέσουν οι μελωδίες, αν σου αρέσουν οι λίγες στιγμές σκότους και συλλογισμού, αν σου αρέσει ο κρυστάλλινος Σουηδικός ήχος (σ.σ. Jens Bogren παρακαλώ), και γενικά αν σου αρέσει η καλή μουσική, το “A Frail Deception” πρέπει να το ακούσεις…μόνο όφελος για τα αυτιά σου και το μυαλό σου!

Υ.Γ.: Το εξώφυλλο του Colin Marks είναι για προσκύνημα τουλάχιστον. Προτείνεται και για αφίσα πάνω από το κρεβάτι.

Βαθμολογια: 85/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς