Battleroar - Blood Of Legends (Cruz Del Sur Music)

Δεν είναι ντροπή να παραδεχτώ πώς τα τελευταία 3 και κάτι χρόνια, είχα γυρίσει την πλάτη σε μια από τις πιο καθαρόαιμες και υψηλού επιπέδου, επικές μπάντες πού έχει βγάλει η Ελλάδα. Το γεγονός πού με έσπρωξε σε αυτήν την απόφαση, ήταν οι αποχωρήσεις των Καραζέρη και Concoreggi (σ.σ.: και του Μακρηκώστα αργότερα, όλοι τους μέλη της βασικής σύνθεσης της μπάντας), οι οποίες έφεραν τη μπάντα σε μία κατιούσα, για τα δικά μου δεδομένα. Κάτι οι ανακοινώσεις νέων μελών, κάτι οι περίεργοι διαγωνισμοί-φεστιβάλ, κάτι η αργοπορία κυκλοφορίας νέας δουλειάς…μικρά και απλά πράγματα πού σε συνδυασμό πώς κάθε τρεις και λίγο, ξεπηδούσε μια νέα μπάντα με την οποία μπορούσες να ασχοληθείς και να ενθουσιαστείς, βοηθούσαν στο να απομακρυνθώ όλο και περισσότερο από τους Battleroar….ΚΑΚΩΣ!

Έφαγα τη σφαλιάρα μου πού τόλμησα και το έκανα, και ηρέμησα! Μπορεί επί 6 χρόνια να μη μου άρεσε τίποτα από όσα λεγόντουσαν και έφταναν στα αυτιά μου, μπορεί 6 χρόνια να είναι πολλά για την κυκλοφορία νέου full length album (μετά το έπος του “To Death And Beyond”), αλλά γαμώ τις ασπίδες σας και τις πανοπλίες, άξιζε αυτή η αναμονή!

10 κομμάτια συνολικής διάρκειας, περίπου, 1 ώρας. 10 κομμάτια ασταμάτητης επικούρας, ελαφρώς πιο βαριάς και πιο doomy. Αυτό το αργόσυρτο επικό, αγκαλιά με το βιολί του Παπαδιαμάντη, είναι αρκετά για να νιώσεις μεταφορά σε σκηνές μάχης… όχι όμως σε οθόνη…αλλά σε βιβλίο. Γιατί οι συνθέσεις τους πρώτα σου μιλάνε σε ψυχή και καρδιά, κάνοντάς τη μάχη πού σκέφτεσαι, πιο βαριά, πιο δυναμική, πιο ηχηρή….πιο λυρική! Γιατί τέτοιες μάχες θες πρώτα να τις σχεδιάζει το μυαλό σου και μετά να τις βλέπεις. Έτσι και με τη νέα δουλειά των Battleroar με τίτλο “Blood Of Legends”. Πρώτα νιώθεις το συναίσθημα το επικό, το λυρικό, το μαχητικό και μετά ψάχνεσαι πάνω στη μουσική τους και τους στίχους και τα εξώφυλλα.

Εδώ κάπου είναι πρέπον να αναφέρουμε την τεράστια συμβολή του καραφλού (βλ Gerrit Mutz), στον οποίο ταίριαξε όσο δε μπορούσα να φανταστώ, το αργόσυρτο επικό των Battleroar. Η προϋπηρεσία του βέβαια στους Dawn of Winter βοήθησε νομίζω αρκετά,. Στην τελική, οι Battleroar μπορούσαν να βρουν φωνές, απλά μάλλον δε μπορούσαν να τις κρατήσουν. Να δούμε πώς θα εξελιχθεί κι αυτό το σενάριο. Όπως και η προσθήκη του Σωτηρόπουλου στις κιθάρες, ο οποίος έχει ήδη μείνει 4 χρόνια στη μπάντα, κάτι το οποίο δείχνει πώς υπάρχει χημεία μεταξύ των μελών και αυτή η χημεία ακούγεται και στο δίσκο.

Και όλα αυτά με μία παραγωγή ένα βήμα πάνω από το “To Death And Beyond”. Δουλεμένος ήχος και καθαρός, ογκώδης και ελαφρώς σκοτεινός…χαρακτηριστικά τα οποία ανεβάζουν 2 επίπεδα πάνω τις συνθέσεις των Battleroar. Χαρακτηριστικά τα οποία θα σε κάνουν να μιλήσεις για ΔΙΣΚΑΡΑ και για μπάντα αρχιδάτη! Το “Blood of Legends”, είναι εδώ για να μείνει και για να αγαπηθεί. Υποψηφιότητα για τους δίσκους της χρονιάς…από χτες κιόλας!

Food for thought: Νέα φωνή, νέα κιθάρα, νέο μπάσο, νέος δίσκος….για πόσο όμως? Ελπίζω κανένα από τα παραπάνω να μην έχει κανένα σύντομη ημερομηνία λήξεως.

Βαθμολογία: 90/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς