Tuomas Holopainen - The Life And Times Of Scrooge (Nuclear Blast Records)

Μια φράση χωράει γι’αυτό που άκουσα.

“ΤΙ ΕΓΡΑΨΕΣ ΡΕ ΚΑΡΓΙΟΛΗ;;”.


Μετά από αυτή την ακρόαση, θέλει δε θέλει κάποιος, θα αρπάξει την ευκαιρία για να επισκευτεί το κοντινότερο βιβλιοπωλείο (ή θα το βρει σε pdf για όσους δεν αναγνωρίζουν την αξία του βιβλίου), για να αγοράσει και να διαβάσει το “Ο Βίος Και Η Πολιτεία Του Σκρουτζ Μακ Ντακ” του Don Rosa. Και αναφέρομαι στο γνωστό τσιγκόυνικο παπί που όλοι αγαπήσαμε (τουλάχιστον οι περισσότεροί μας), και ειδικότερα στην δεξιοτεχνία του στο να μη δίνει δεκάρα (και εννοώ την κυριολεκτική έννοια της δεκάρας) στον ανηψιό του Ντόναλντ, και τα ασταμάτητά του μακροβούτια στα χρήματά του μέσα στο θησαυροφυλάκιό του.

Λοιπόν, χάρη στο συγκεκριμένο βιβλίο, το και αναφέρεται όπως λέει και ο τίτλος στο πως ο μικρός Σκρούτζ έζησε και πέρασε μέσα από κάποιες καταστάσεις, με σκοπό να φτάσει εδώ που έφτασε και να χαίρεται με την κάθε του δεκάρα.
Αυτή λοιπόν η ιστορία ενέπνευσε τον κύριο από το Κitee της Φιλανδίας, Tuomas Holopainen (ναι ναι, για τον γνωστό τύπο πίσω από τα πλήκτρα και την δημιουργία των Nightwish μιλάω), του οποίου οι ιδέες για τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ ήταν κάτι παραπάνω από μοναδικές.
Αν θα μου ζητούσες να σου πω μερικά λόγια παραπάνω θα σου έλεγα ΜΟΝΟ ένα πράγμα, ο άνθρωπος αυτός (και αναφέρομαι στον Holopainen) αδικείται που βρίσκεται ακόμα και στους Nightwish.
Δε μπορείς ρε καργιόλη τόσο άνετα να μου πετάς, έντεκα μεγαλειώδη ορχηστρικά (και μη) κομμάτια, συνολικής διάρκειας πενηντατεσσάρων δευτερολέπτων ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ!  Δε μπορείς. Δεν έχεις το δικαίωμα.
Γενικά παρατηρώ ρε Η. (μπορώ να σε λέω έτσι ε; Α ναι; Ωραία.), πως έχεις τρελή έμπνευση τα τελευταία χρόνια. Δε ξέρω τι συμβαίνει γνώρισες καμία εκεί στα ξένα, σου πήραν τα μυαλά τα γεράματα, τα χρόνια δε ξέρω τι, αλλά ότι και να έχεις πάρει-κάνει, συνέχισέ το ρε μούργο γιατί το πας περίφημα το πράμα να ‘ούμε.
Ομολογώ, ότι παρόλο που περιτριγυρίζομαι από άτομα που είναι αναγνώστες και λάτρεις και του Don Rosa αλλά και της συγκεκριμένης ιστορίας του,  και που με έχουν παρακινήσει με χίλιους δυο τρόπους να διαβάσω ή έστω να ρίξω μια ματιά (εντάξει όχι να ρίξω μια ματιά, αν τους πω ότι έριξα μια απλή ματιά, θεωρείται ιεροσυλία) στη “ζωή” του Σκρούτζ,  και ομολογώ πως είτε δεν έδινα τόσο σημασία είτε απλά δεν έβρισκα τον χρόνο να ασχοληθώ με το όλο θέμα.
Χάρη σ’αυτό το soundtrack (γιατί πίστεψέ με, ακούγεται ΣΑΝ soundtrack), απογειώθηκε η διάθεσή μου και με παρακινήσε να μάθω τον τρόπο που ένα από τα πιο γνωστά comic-παπιά έγινε πλουσιότερο.
Πραγματικά κάποια κομμάτια με έκαναν να φαντάζομαι από τώρα το πως θα εξελίσεται η ιστορία του Σκρούτζ. Ανέκαθεν είχα συνδυάσει τα συγκεκριμένα αυτά κόμικ με ένα μουσικό όργανο, το μπάντζο, (δε γνωρίζω ούτε εγώ ο ίδιος το γιατί), και όμως μέσα στα κομμάτια υπάρχει σημείο που χρησιμοποιείται μπάντζο πράγμα που ολοκλήρωσε τις σκέψεις μου και μάλιστα σε ικανοποιητικό βαθμό.
Η Nuclear Blast είχε δώσει ένα δείγμα της συγκεκριμένης δουλειάς λίγο καιρό πριν την κυκλοφορία της. Το κομμάτι A Lifetime Adventure με τη συμμετοχή της Johanna Kurkela στα φωντικά. Εξαιρετικό δείγμα που με ανάγκασε να βρίζω θεούς και δαίμονες περιμένοντας την ημερομηνία κυκλοφορίας του άλμπουμ.
Απ’την ακρόασή μου, τρία κομμάτια ήταν αυτά που με έκαναν να τα ξεχωρίσω. Τα οποία είναι: Cold Heart Of Klodike, The Last Sled και το Goodbye, Papa.
Το πρώτο για την απίστευτη φωνή του Tony Kakko. Σε μαγεύει, σε ταξιδεύει, πάρ’το όπως θέλεις. Θα εκπλαγείς όταν την ακούσεις σε συνοδεία με την “ανήσυχη” μελωδία των οργάνων.
Το The Last Sled, για έναν και μοναδικό λόγο... Johanna Kurkela. Τίποτα άλλο δεν έχω να συμπληρώσω γι’αυτό.
Και για το τελευταίο,  για τον ήχο που βγάζει από το πιάνο του ο H. . Μελαγχολυπητερός ήχος. Δεν γνωρίζω αν από αυτόν τον ήχο, παραπέμπει ο τίτλος εκεί που φαντάζομαι. Πάντως αν παραπέμπει εκεί, το πέτυχε με τον πιο όμορφο και ωραίο τρόπο. Το πιάνο πρωταγωνιστεί με τον ωραιότερο ρόλο, σ’αυτό το έξι λεπτών και μερικών δευτερολέπτων κομμάτι.
Μετά από όλη αυτή την ακρόαση, πιστεύω πως είναι η ώρα για μια επίσκεψη σε ένα βιβλιοπωλείο για την απόκτηση του συγκεκριμένου βιβλίου.

Τι έγραψες ρε καργιόλη...

Υ.Γ. Το πιο ειρωνικό όλων είναι το εξής: Τα Μίκυ Μάους είχαν απαγορευτεί στη Φινλανδία, επειδή ο Ντόναλντ δεν φορούσε παντελόνι!
Και στην προκειμένη περίπτωση ένας Φιλανδός, κυκλοφόρησε κάτι το οποίο, ούτε ο ίδιος πιστεύω έχει καταλάβει τι έχει γράψει.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 95/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης